Libre asociación en Arteixo para celebrar o San Xoan?

¿Vivimos nun Estado democrático?

 

Un grupo de veciños de Arteixo unidos pola súa ideoloxía (materializada nos proxectos de Alternativa dos Veciños) teñen a boa idea de celebrar o San Xoan xuntos: comer sardiñas, cantar, bailar, celebrar a noite máis curta do ano. O Concello négalles a posibilidade de facelo en ningún espazo público. Eles elixen entón a finca privada dun amigo, en Barrañán, e contratan o servizo da comida a unha pulpeira. Cando empeza a xuntanza presentáse a policía municipal, incluído o xefe, e comezan a pedir identificacións, tamén ao pulpeiro e din que van a impor multas por reunión non autorizada. O servizo de comida marcha por mor de evitar danos sobre a súa empresa, e a celebración queda disolta co balance dun dos festeiros nas urxencias do Chuac presuntamente polo trato recibido por un policía local. E digo eu, Que dano facían e a quen ese grupo de militantes e simpatizantes da Alternativa reunidos pola amizade e pola conexión das na súa forma de ver o mundo nun día de festa? Cal é a apoiatura xurídica da actuación da policía e a garda civil para esa actuación. A apoiatura ética e moral xa a sabemos: ningunha. Produce mesmo vergonza allea que se persega mesmo en tempo de ocio ás persoas pola súa ideoloxía. 

Alguén con responsabilidade última no Concello de Arteixo debería dar explicacións sobre este atropello ás liberdades.

A erótica do poder

(Ou de como a Política pare monstros)

“Asumo esta gran responsabilidade, inviable sen o apoio impagable e sacrificado da miña familia, pola miña vocación de servizo ao ben común”
Este mantra foi repetido o sábado ata a saciedade, tamén naqueles casos nos que a alcaldesa ou alcalde entrantes obtiveron o bastón de mando a través de pactos antinatura que defraudan o mandato dos seus votantes. O PP pacta con Bildu e co BNG para frear ao PSOE, ou lle dá apoio aos socialistas en Ourense para, a cambio, manter a Baltar á fronte da Deputación. O veterano cacique fillo de cacique revivido polo seu maior detractor a través de radio e prensa durante anos!.
Que preguiza produce escoitar o son mediático dos que traizoan a ideoloxía con tal de alcanzar o poder! que profundos argumentos subxacen detrás dese obxectivo que consiste en alcanzar o poder a calquera prezo?
O mesianismo está de máis na Política. Só se precisa a mellor xestión dos recursos ao servizo da idea de privilexiar o interese público. Porque o mesianismo vén alentando a políticos corruptos defensores de España, á plana maior do PP en Valencia, Madrid, Galicia, Melilla, etcétera, etcétera, cun custo de máis de cento vinte e dous mil millóns de euros contra o erario público, detraído dos investimentos en sanidade, educación, coberturas sociais, investigación e desenvolvemento, etc. etc. O PP é o partido máis corrupto de Europa desde o termino da Segunda Guerra Mundial; o PSOE detraeu dez mil millóns e Covergencia cinco mil. Os tres partidos practican o discurso do “e ti máis”, que nada nos resolve aos contribuíntes.
Por iso desconfiamos dos recursos mesiánicos de todos os que colleron o bastón de mando sen importarlle as ideas, pactando co diaño con tal de acceder ao poder. Un acceso que, pásmense vostedes, produciuse en cidades e prazas grandes con promesas que logo caen en saco roto ao día seguinte. O PP utiliza a Vox e logo adopta a postura de don Tancredo en Madrid, gardando silencio para comprometer a resposta dun Cidadáns medorento de achegarse demasiado á dereita extrema e precipitarse así ao baleiro electoral. É un espectáculo obsceno, incompatible coa cacareada democracia madura.
A clase política é unha chusma nestes días postelectorales indigna do papel que lle encomendou unha participación crecente. A erótica do poder é inconmensurable E non estou a me referir á fascinación que provoca no outro a posición elevada do sedutor. Falo da atracción que produce no político alcanzar ese estado privilexiado que dá acceso á admiración allea, ao culto e á pleitesía por parte dos vasallos. Unha atracción que chega a ser enfermiza, por canto en moitos casos enche de contido unha vida que doutra maneira consideraríase baleira ou frustrada.
Hai moitas motivacións detrás da presunta entrega á Cousa Pública, pero non todas son altruístas, inocentes e sas. Algunhas esconden, directamente, intereses materiais e outras, non menos perigosas, responden á necesidade de reivindicarse a través do exercicio do poder, mesmo sen medida. De ambalasdúas tipoloxías temos exemplos nefastos na historia da España democrática e, por suposto, na escura etapa anterior. Nas últimos décadas viñeron fallando os mecanismos de control e hoxe, grazas ao abuso de poder e á corrupción, está baleira a caixa da Seguridade Social e por todas as partes hai obras faraónicas abandonadas. Por iso é tan necesario establecer o prezo xusto e reivindicar a conveniencia de profundar nos mecanismos asemblearios para a elección dos nosos representantes; para evitar que a erótica do poder veña a parir enxendros como do Concello de Ourense e a Deputación desa mesma provincia no que constitúe un exercicio vergoñento da Política entendida como un cambalache alleo á vontade dos electores.

© Foto: Agencia Efe

Alternativa dos Vecinos: un exemplo de democracia no Noroeste peninsular

 É tan distintivo o sistema de elección de candidatos dentro da formación veciñal de Alternativa dos veciños, en Oleiros, que os seus contrarios políticos teñen que enredar na semántica para tentar atopar elementos de crítica: que si listas abertas, que si necesidade de por freo ao dirixismo e á manipulación das conciencias a través do movemento asociativo ¿? E non sei cantos outros argumentos que chocan frontalmente con feitos teimudos e contrastados: as primarias de Oleiros non son unhas eleccións ao uso. De feito é preciso viaxar a un cantón suizo e a unha comarca islandesa para atopar en todo o mundo dous únicos exemplos de procesos similares. ¿Qué o que as fai diferentes?

–     En primeiro lugar,  pode participar calquera veciño do concello con independencia do seu ideario político, aínda sendo consciente a formación independente do risco que conleva ese procedemento: o perigo de que elementos opossitores deturpen a selección optando por marxinar aos elementos máis valiosos -sen que ilo queira dicir que non o sexan todos­–.

–     En segundo lugar, e se cadra este e o factor diferencial por excelencia, o feito de que nas rondas parroquia por parroquia para a elección primeira de candidatos exista a posibilidade de que calquera poida postularse para someterse ao veredicto dos veciños sobre a súa inclusión ou non nas lista e defender os intereses colectivos. E non ten obriga de anuncialo ate o acto asembleario da selección por votación popular. ¿Pode existir unha fórmula más aberta?

Todo este mecanismo de elección de candidatos é ninguneado polos partidos tradicionais, se cadra porque no ADN de estes seguen a pesar as loitas intestinas polo poder, o tráfico de influencias e o pago de favores dentro das formacións e, sobre todo, o temor a perder o control absoluto sobre os mecanismos de dirección máis aló da vontade dos afiliados.

Porque, e neste punto cumpre recoñecelo, o sistema de elección de candidatos de Alternativa dos Veciños, que é un exemplo de democracia absoluto, non está, por iso mesmo, exento de grandes riscos, de seguro tidos en conta pola dirección da formación pero que tampouco pasan desapercibidos aos ollos de moitos observadores:

1-    Se cadra a máis importante, a posibilidade de que resulten elixidas persoas destacadas ou coñecidas pola súa interacción coa veciñanza pero que non necesariamente teñan capacidade de xestión para levar o peso dunha concellería dun xeito proactivo, con ideas progresistas e con ánimo de avanzar.

2-   A elección de candidatos de contrastada capacidade de xestión nas súas profesións, pero con escaso ou nulo entusiasmo ou empatía, sexa en orixe sexa co paso do tempo, con respecto ao ideario político que anima o planeamento da formación política para levar a cabo o seu proxecto de goberno. 

Obviamente nunha formación que leva gobernando máis de trinta anos defendendo unhas ideas plasmadas nun modelo cuns estándares de calidade de vida extraordinarios de seguro ten pesado máis ca nada o obxectivo de conseguir, en cada lexislatura, formar un grupo de goberno o máis cohesionado posible arredor das ideas matrices. Para iso é inescusable o grao diferencial de compromiso político dos seus membros. 

Sen dúbida, a cuadratura do círculo:  que os membros electos de maneira tan aberta reúnan ideoloxía e capacidade. A primeira semella incondicional e vai acompañada de vocación, espírito de lealdade as ideas compartidas e entrega, unión... valores que xa teñen que estar presentes no intre de ser elixidos.  A segunda, a maior ou menor capacidade de xestión, pode traballarse e mellorarse; co traballo en equipo, coa boa asistencia de técnicos... O quid está na fidelidade aos principios que teñen levado a Oleiros á situación de distintos e singulares, logo da victoria sobre os que querían facernos iguais aos modelos de desenvolvemento desordeado inspirado polos intereses dos grandes promotores.

Por tanto, sí, e desexable contar con candidatos con capacidade de xestión, pero ¡ollo! A sola capacidade de xestión cando a ideoloxía e laxa ten producido monstros: tránsfugas de ideas veletas, tecnócratas ávidos de poder escapando da memoria da fame e traizoando as ideas dos grupos aos que dicían pertencer, cuxos fundadores deron ate o seu sangue contra a bicha fascista, e que agora deshonran instalados nos sillóns con que a oligarquía premiou a súa traición: González, Guerra...

Violencia machista. Sobran palabras

Non se pode resolver a cuestión de Estado da violencia machista a forza de repetir discursos e máis discursos. Sí, son necesarios, como tamén o é redoblar esforzos en materia educativa. Tampouco se nos escapa o feito de que moitas mulleres non denuncian por medo, por vergoña, por padecer o síndrome de Estocolmo, por pensar que non serve para nada… Pero, subxacendo a todo isto, hai ademais un factor recurrente nunha proporción ainda importante de casos que ten que ver co escenario dunha muller dependente do home no plano económico e con prole. En moitos deses casos a muller non da o paso cara a liberdade por medo a que os fillos queden sen manutención o sufran de desigualdade de oportunidade no seu acceso a estudios e formación. Nese punto ten de ser a dotación de partidas económicas que garantan manutención aos dependentes e estudos para os fillos así como oportunidades de promoción ás mulleres o factor que alente a denuncia.

O goberno do PP fixo, durante os sete anos de goberno de Rajoy, declaracións maximalistas sobre o seu esforzo redobrado en acabar con esta lacra ao tempo que reducía drásticamente as partidas destinadas a dotación de pisos de acollida e paquetes de asistencia económica, ao tempo que eliminaba a especificidade dos xuíces de violencia doméstica e mesmo suspendía o servizo en épocas estivais, como se os criminais colleran vacacións. ¿Hipocresía? Non o sei. En todo caso, complicidade coa delincuencia na omisión do deber de auxilio a mulleres maltratadas e asasinadas.

Os fillos sufren un trauma do que en contadas ocasións saen indemnes co paso dos anos. A huella que deixa a besta cobarde, en situación de abuso de posición dominante, é incalculable e os seus efectos implican a toda a sociedade. Semella que o PSOE, co empuxe de Podemos neste sentido, marca diferencias co PP. Ao fin, e o ámbito da inversión en materia social o que distingue a dúas formación polo demais cada día máis semellantes dentro do esquema neoliberal que arbitra o Sistema produtivo e as regras de xogo no ámbito financieiro. Así, empezan a aprobarse tímidas ampliacións de dotacións para acoller, asistir e axudar a saír a vítimas da violencia; anúnciase a asignación de novos xuíces que atendan especificamente os casos de violencia doméstica e prométese que os Xulgados destinados a tal fin non pecharán nunca.

Sen embargo, isto non é dabondo. Por se fora pouco problema a lentitude en reaccionar da clase política, ademais, o tratamento integral do problema ten de incluir a prevención. Non imos falar equí da necesidade de educar na igualdade e no respecto á diversidade; da necesidade de promover esa igualdade tamén no mundo do traballo, da empresa, do acceso ás oportunidades e á promoción, da necesidade de asignar igual salario para igual traballo, do castigo do abuso de posición dominante e o acoso exemplarizantes, da necesidade da formación continua dos estamentos policiais, da necesidade de separar da función a xuíces que fan unha interpretación torticeira da Lei inspirándose nos seus prexuízos, da absoluta necesidade de acabar coa incongruencia non suxeita á lei de investir diñeiro dos cidadáns dun Estado aconfesional en subvencionar a colexios que segregan por sexo o que impoñen a saia e prohiben o patalón, da necesidade de recoñecer aos rapaces e rapaces en función de como senten eles que é o seu xenero, mais aló de ter nacido con pene ou con vaxina, e recoñecer o seu dereito a vestiren con saia ou con pantalón asegún lles pete -os rapaces e rapazas non teñen ningún problema con iso; os problemas llos alimentan os adultos retrógrados-, a necesidade absoluta de levar diante do xulgado do común aos curas pederastas, que con independencia da súa fé o feito é que diante das leis que regulan a nosa convivencia son uns cidadáns mais, como outros calqueira, obrigados a respetar as normas que permiten que non nos fagamos dano impunemente, fiando a reparación ao perdón, selectivo de Deus, etc., etc. Etc.

Queda por moito por facer, a diario. E mentres haxa unha muller recibindo golpes na soidade da súa casa, un neno chorando por ver tanto dolor na súa nai e tanta maldade no seu pai, non podemos seguir a ter piedade coa expresión cotián do machismo, mesmo no noso ámbito de convivencia, con normalidade, como se a violencia contra a muller poidera ser susceptible de ser materia para a elaboración de chistes. Con este tema cero bromiñas, a poñerse as pilas e a denunciar si coñecemos algún caso no noso entorno.

© Elche.es

P.D.: SEMPRE LAMENTABLE A DESUNIÓN NAS CONVOCATORIAS DE MANIFESTACIÓNS POLO AFÁN DE PROTAGONISMO E DE BUSQUEDA DE RENDIBILIDADE POLÍTICA DALGUNHAS FORMACIÓNS. MAIS LAMENTABLE SE ACASO CON ESTE TEMA, QUE É UN ASUNTO DE ESTADO.

FICCIÓN OU REALIDADE

 Non só na esfera novelesca é pertinente a ficción. Se ben é certo que, se cadra por unha crise imaxinativa, a liña cultivada polos autores actuais é, cada día máis, debedora do afondamento nas raíces históricas para contar o que sucedeu nun espazo e nun tempo determinados, con personaxes axustados á realidade recreada, se é posible coa maior fidelidade, o cal é percibido positivamente polo lector. Non vou ser eu quen estableza xuízo ningún sobre esta tendencia. O lector é soberano.

Pero volvendo á supervivencia da ficción na literatura, si que cumpre lembrar que non se poden poñer portas ao campo da creatividade. A invención, a recreación doutros mundos e escenarios, pasados, presentes ou futuros, no ten por que agromar só no esquema novelesco. De feito é algo que sucede, non desde a inocencia, no ámbito da comunicación a diario. Os destinatarios últimos, os cidadáns tomamos conciencia dunha suposta realidade a partir do que nos contan os mass media, o cal non garante proporción ningunha de veracidade e moito menos de esencialidade, tendo en conta o grao de contaminación desde o foco primixenio ate o intre do consumo como receptores pasivos.

Desde ese xeito de entender e relacionarse coa vida como algo non suxeito a interpretacións -o cidadán necesita crer o que lle contan, para a súa tranquilidade e tamén por comodidade- desenvólvese unha idea de incompatibilidade da invención con outro compartimento estanco que non sexa a novela, etiquetada como xénero de ficción. Quedan fóra desa posibilidade formal o ensaio e mesmo a poesía, como si a imaxinación non puidera situar ao home e á muller diante de mundos que, non por máis ausentes do catálogo do sucedidos, veñen a formular escenarios que removen a conciencia con máis ou menos eficacia pero sempre coa validez da liberdade do pensamento creativo.

Así, vivimos o paradoxo da aceptación e dixestión das noticias falsas filtradas no discurso de políticos, xornalistas, representantes institucionais, funcionarios, investigadores ao servizo de intereses espurios, oligopolios, etc. E, pola contra, o rexeitamento e condena de pensadores, creadores en distintas artes, filósofos por separarse do estritamente real, por desviarse da que debe ser, para o sosego da cidadanía, a única versión válida do que sucedeu e sucede arredor.

Hai un tempo publiquei “A crise do Sistema”, un ensaio no que se argumentaba sobre os males que afectan á nosa sociedade desde a perspectiva do creador da corrente filosófica denominada “Racionalismo esperpéntico”, un movemento elitista de inconformismo ideolóxico e ético fronte ao xeito tradicional de resolución de conflitos entre masas, iniciada por Plácido Agrelo Abuín (Portosín.1918-2013) en París no século XX.

Pois ben, recibín de maneira sistemática unha crítica ácida de lectores aos que aínda cando atoparan na súa lectura a complicidade que axuda a dixerir mellor os problemas contemporáneos por atopar sintonía na súa percepción, sen embargo sufrían un gran desencanto e a sensación de sentirse enganados polo autor cando non atopaban información nin pegada ningunha do Racionalismo esperpéntico como tampouco de Agrelo Abuín nos motores de busca de Google, nin tan sequera na Wikipedia. “Si algo non está na Wikipedia é que non existe”, pensaron. Pero aínda perseveraron na procura dalgunha autenticidade para aqueles textos que encarnaban a constatación de que o entorno social mudaba a gran velocidade cara un escenario no que os dogmas aparentemente inmutables que garantían dereitos e benestar material como conquistas de posguerra estaban sedo derrubados e só a mobilización social podía cambiar a deriva do reparto de poderes e acceso á información veraz -a necesidade de aprehender a realidade, outra vez-. Para a miña sorpresa, o ansia en perseverar na busca do que había de real no ensaio abarcou aos apuntes bibliográficos con que remataba o libro, un exercicio de “autoritas” que algúns escritores utilizan para dar maior proxección á obra e, pola contra, outros minimizan desde a sospeita de que a orixinalidade da súa tese pode verse comprometida ¿?.

O pasmo e a estupefacción eran totais segundo os lectores ían fracasando na tentativa de localizar as devanditas obras de referencia e soporte ideolóxico para todo o construído en “La crisis del sistema. Tratado ilóxico filosófico”. Agardo que outros lectores activen o motor de busca do seu xuízo crítico, ao fin o máis importante para a maduración persoal e o goce intelectual.

Breves apuntamentos bibliográficos

-A preponderancia do sistema financeiro sobre os sectores produtivos. ALAN  BURGUER. Ed. Nuevos Mundos.

-Lei sádica versus Lei  sálica na monarquía española. CARLOS  BRENCH. Ed. Temas de siempre.

-O ano enque morreu a  partitocracia. SAMUEL  LAFONTAINE. Ed. Cedros altos.

-Os baluartes da corrupción política. FRANCISCO DE LA ROSA. Edicións Canto do merlo.

-As fronteiras borrosas do posible.  ANDRÉ TRAUFFAUT. Ed. La Marsellesa.

-Barreiras psicolóxicas para alcanzar a serenidade. JUAN PIETRO  MELAMENEÈ. Ed.  Volvogrado.

-A celebración da festividade do Carmen nas vilas mariñeiras do norte de España. SILVIOQUINTÁNS. Ed. Catoira.

-O uso da  h, muda, no Século de Ouro.  PAUL PATRICK  ESMORÍS. Ed. De hoxe e de onte.

-A xustiza non é igual para todos. PEDRO  DELMAYER. Ed. Clockwork.

-Da España dos Austrias á dos Borbóns. Crónica do inicio da decadencia hispana. AUGUSTO  MERINO SANDOVAL. Ediciones UNED de Barbastro.

-A  Partitocracia ou sobre a blindaxe das xerarquías. DAVID PESTANA RUIZ-ESLAMIADA. Ediciones  Obituario.

-Os negocios da monarquía. Ética, estética e licitud das actividades palaciegas. FELIPEVÁZQUEZ BONO. Ediciones de la Mancha del Mar Menor.

-Borbóns:Absolutismo versus  Constitucionalismo. A  desmemoria do pobo. JUAN ARIAS  MEDRANO. Ed. Libros libres. 

-A excelencia dos oliveirais de Ribas de Sil e Quiroga. Un caso de resistencia heroica fronte ao abuso da Corte de Madrid. PEDRO  SANTIDRIÁN. Edicións do Lérez.

-“Antes por unha peseta  dábanche un  melgacho medio regular”. Relacións entre a nostalxia e a  resilencia. SONSOLES SADA DAREA. Ártico ediciones.

                           

A DOR CRÓNICA

Hoxe é o día mundial da dor, un bo pretexto para reflexionar sobre a dor crónica, sobre todo tendo en conta que dez millóns de españois padecen esa cruz.

A dor crónica e a que permanece logo dun episodio de dor aguda: hai unha sensibilización no sistema nervioso que podía etiquetarse como memoria emocional. Poñendo un exemplo gráfico, e a dor que senten ao manter relacións sexuais moitas mulleres que foron violadas, sen que haxa causas aparentes para elo e carente totalmente da súa función primixenia de advertir de que algo non vai ben.

A dor crónica é difícil de tratar e moito máis aínda de curar. Para o seu enfoque terapéutico hai que ter unha visión integral do paciente, no presente e con todo o seu pasado para ter en conta. Non existen pílulas máxicas, e se ben na atención primaria os médicos dispoñen cada día de máis ferramentas terapéuticas, para unha abordaxe completa é indispensable a atención psicolóxica, polo que entran en xogo os factores emocionais.

O asunto non é sinxelo. Hai tantos tipos de dor crónica como pacientes, tendo en conta que ó xeito particular de vivir pesa tamén xunto a factores que cumpre distinguir: o lugar ou lugares onde se localiza a dor, a súa orixe, o sistema implicado, a presencia ou non de patoloxías de base, traumatismos, traumas...

Estamos diante dun problema de saúde con repercusións xigantescas no Sistema. Estímase que case un corenta por cento da poboación o padece, se ben só un quince por cento busca axuda médica. Entre os anciáns, a proporción duplícase, por ser un cadro asociado a patoloxías crónicas. Ademais, a dor crónica leva aparellada con frecuencia a depresión con tódalas repercusión sociais, familiares, laborais.

A dificultade en atopar un tratamento e espectacular en moitos casos obxectivamente menos comprometedores para a saúde, sen presencia de patoloxías severas nin polos efectos secundarios dos tratamentos que arrastran. É o caso da dor neuropática, caracterizada por unha resposta desproporcionada diante dun estímulo, doloroso ou non.

As dores que provocan máis baixas laborais son o lumbar e as cefaleas, en plural. Porque existen clasificadas máis de douscentos tipos de cefaleas atendendo á súa etioloxía. Hai avances no seu tratamento, a medida que se van desenmascarando as súas causas. É unha noticia esperanzadora para os que a padecen, a miúdo en silencio, atormentados, e con cadros de depresión non sempre abordados.

Noutra ocasión temos de falar da dor física que nace das emocións negativas, das feridas morais, da inxustiza, da marxinación, a fame, o maltrato psicolóxico, a falta de esperanza, o exercicio do odio, a dor allea...

Hoxe é o día Mundial da dor. Unha chamada para escoitar, tódolos días do ano, a cantos o padecen na nosa contorna.

Igrexa Católica, mafia... La Cosa Nostra

Só 3 de 70 bispos teñen informado en España á Fiscalía respecto dos abusos á menores por parte de curas das súas dioceses.

Esta actitude enmárcase na súa interpretación da Xustiza para ser aplicada aos membros da Igrexa desde o ámbito canónico, que establece que a xerarquía non ten a obriga de denunciar públicamente os abusos se estes se producen no exercicio do oficio ministerial.

© contactos.net

Así, os curas eluden as penas, mesmo de cárcere, que establece a Xustiza ordinaria para os pederastas.

A gravidade do asunto cobra proporción dramáticas e xigantescas por canto só saltan á luz pública unha proporción ínfima dos casos. Ademais, está a dimensión persoal, a dos centos de vítimas que non atopan vehículo para tentar que unha parte do dano sexa reparado xulgando aos delincuentes; vítimas que na meirande parte non chegan a denunciar; vítimas que son ninguneadas se dan un paso adiante, cando non atacadas por boa parte da propia Comunidade Católica.

Fuente: "Público"

[...el erotismo hace difícil respetar a los niños]

A Igrexa segue funcionando a respecto da clarificación dos seus abusos como unha organización mafiosa, que ten como prioritario a protección a ultranza dos seus membros por máis que teñan delinquido contra membros da sociedade civil, mantendo no segredo ámbito intra muros a información sobre as súas actividades crimináis.

Unha sociedade que se di democrática non pode permitir a existencia de eses limbos legais no seu seo. Os curas, os prelados, son membros da sociedade con dereitos e deberes, con independencia da súa fe, do seu oficio; como tales, están obrigados a observar e cumprir a Lei civil que artella as nosas relacións de convivencia. De feito a Igrexa imparte o seu apostolado en institucións civís, coida do seu patrimonio con cargo ao erario público sostido cos impostos dos cidadáns e mesmo ten parte importante no reparto da recadación fiscal -do conxunto de tódolos ingresos obtidos de contribuíntes e fieles a Igrexa destinou o 5% a asistencia social a través de Cáritas durante os anos mais duros da crise e tamén o pasado exercicio-.

Por tanto, é hora de que os crimes cometidos por membros da Igrexa contra cidadáns sexan xulgados polos homes, desde as Institucións creadas para garantir a paz social e a defensa dos dereitos humanos. Vista a traxectoria dos curas e bispos pederastas, non semella que o cacarexado temor a Deus fora unha ferramenta suficiente para guiar as súas vidas. Pode que se deba a fisuras na súa fe. Pero para tódolos casos está o temor a acción da Xustiza Penal e ás condenas de cárcere, escarnio e reparación -sempre insuficiente- material do dano.