Pórse no lugar do outro

Mais dunha vez téñenme preguntado en conversas animadas entre amigos se teño algún motivo vital predominante no decurso diario da miña existencia. Sempre contesto, se necesidade de pensalo moito: procurar facerlle a vida agradable aos demais ou, aloménos, non dificultarlle o goce fluído do día: e dicir, non amolar. Porque desde o funcionario ate o escavador, desde a enfermeira ao instalador frigorista, do que se trata é de pasar o día o mellor posible, e se aínda por riba o chope non supón o cumio das expectativas vitais ou non coincide coa vocación, pois medra o valor de recibir a viruta a fin de mes sen máis.
Dito todo o cal para acadar a excelencia na relación de grupo e tamén no resultado final, que ten que ver co servizo que percibe como ben recibido o cliente, semella moi importante o grao de complicidade, e este só pode vir dado pola capacidade, no grupo, de pórse no lugar do outro. A sociedade actual fai moitas preguntas de cortesía pero non ten moita intención de escoitar respostas que incomoden. Xorden expresións solidarias, pero tras delas abonda o baleiro, a falla de interese por, se é posible por un instante, imaxinar ocupar a situación dos que están ao carón.
Diante das críticas á xestión ou o desempeño dun individuo concreto hai unha fórmula que eu puxen en práctica a miúdo na miña etapa como encargado de recursos humanos para una multinacional e que pasaba por desenvolver o traballo dos outros rotativamente o cal conseguía aumentar a cohesión do grupo e mellor comprender os perfís de todos.
Un país como España, inmerso nunha crise económica que merece unha lectura desde a crise parella de valores, un país que completou unha transición política en aparencia mais non a cultural, está necesitado de refundar a sociedade desde o plantexamento primordial de dar resposta ás necesidades produtivas e de servizos como motor da reacción, cuestionando e mesmo cancelando privilexios absurdos e que crean alarma social e estendendo a necesidade dun esforzo colectivo para saír adiante apoiado no conxunto dos traballadores.
Estamos nunha situación na que da noxo que os líderes da executiva do PSG no concilio galego loiten por acumular cargos e soldos e por perpetuar a triplicación da Administración, lexislando antes por ter un retiro dourado que por facer que se cumpra a extensión da xubilación a unha idade decente, e non que empregados da banca estean nas saunas con cincuenta anos e un transportista queime as pestanas e o lombo ate os sesenta e sete.

Defensa da creatividade

Unha mirada expresa, na fracción dun instante, a pegada dunha vida intensa. O outro día, nunha sala de espera, fixen a pregunta ousada: “quen é o último?”. Houbo por resposta unha indolencia colectiva de mozos e maiores, ate que unha señora ben entrada en anos sinalou cun sorriso comprensivo que xa chamaban polo nome.
Cumprir anos serve aos humanos tanto para afondar na ignorancia como, pola contra, para medrar. Estar no mundo por estar, como mero receptor pasivo, ou vivir con vocación por descubrir, por establecer lazos, escoitar e interpretar os tesouros almacenados no subconsciente.
Non nacemos aprendidos, como ben recolle o saber popular. Ademais, con demasiada frecuencia fixamos as nosas posicións na defensa da propia integridade, do grao de benestar, nunha loita pola supervivencia que ven a ocupar as máis das enerxías e nubra o lado dereito do cerebro: as tendencias creativas, a capacidade para distraerse, o sentido do humor, o ludismo...
No mundo da gran empresa a dirección procura ter aos innovadores ben pagados e incentivados, aloxados nun mundo de Jauja, alleos aos padeceres da base da pirámide, para que o clima propicie unha visión menos ameazada polo curto prazo de cada fin de mes.
Na esfera particular, a deriva predominante no século XXI é o predeterminismo, a obediencia ás estratexias dirixistas disfrazadas de liberdade e a atención focalizada na obtención de maiores cotas de seguridade: no traballo, na proporción de ingresos e gastos, na vida sexual, na defensa do patrimonio... Moverse na dispersión, no caos como base máis irrefutable para interpretar o cosmos faise cada día máis inimaxinable para a burguesía española. É a conciliación sempre pendente: atender a necesidade de comer, de ter abrigo e acceso á cultura e aos medios sanitarios sen que ilo supoña o detrimento ate a anulación da creatividade como motor do progreso social apoiado na sensibilidade colectiva.

Matar ao mensaxeiro

Resulta que Assange é o culpable de tódalas fechorías cometidas pola Cía e polo Goberno de EE.UU. coa complicidade dos aliados. Xa os emperadores romanos mataban ao funcionario de Correos cando ousaba traer malas noticias das frontes. Hai que ter peito para denunciar que a mesma Casa Branca está detrás do atentado contra as torres xemelgas e do golpismo que colocou ditadores de confianza en Latinoamérica, África, Oriente Próximo e Medio e tamén en repúblicas escindidas da URSS. Assange non está morto gracias á clonación dos seus achados e revelacións na arañeira. Internet está intoxicada con información maniqueísta verquida por medios de comunicacións secuestrados polo gran capital. Pero de entre todo ese lixo, rebuscando, afloran datos descarnados sobre as prácticas mafiosas e corruptas dos grandes grupos de poder e da propia “Intelixencia” do goberno de EE.UU. para controlar segundo a súa conveniencia a toma de decisións no ámbito das Organizacións Internacionais.
Sen embargo non somos moi optimistas. A inmensa maioría da poboación mundial está atrapada por asuntos que absorben toda a súa atención: a oferta narcotizadora de contendas deportivas que reproducen as loitas tribais, o nacionalismo excluínte, a instalación da idea de que a corrupción e inherente ao ser humano e de que é inútil tentar mudar as cousas, a arela de benestar material, o consumismo e, agora tamén no primeiro mundo, a loita pola supervivencia.
Neste mapa situacional, xa ben entrado o século XXI, respírase un tufo de prevalencia das normas impostas polo mercado, en aras dunha presunta defensa da liberdade, cando o que se agocha é unha concentración da riqueza en moi poucas mans e a subordinación dos Estados ao poder dos que traballan con inmateriais. Da lectura das revelacións de Assenge hai que quedarse sobre todo e máis alá das anécdotas sobre o xeito de mirar do ministro José Blanco -que xa é o colmo do espionaxe descifrar a ollada dun galego- coa constatación de que a xerarquización e estrutura mafiosa impoñen barreiras de entrada nos grandes negocios, concentran o uso e os prezos do diñeiro e dos recursos enerxéticos do planeta e poñen de xionllos a gobernantes pipiolos que inocentemente pensan que poden facer avanzar ao seu pais só sobre a a base do traballo e o sacrificio compartido, como un modelo con sinais de identidade colectiva propios.
A realidade é máis dura e España segue a ser un recuncho dobregado aos intereses do tío Sam e dos que controlan a impresora de billetes, os xacementos de gas e petróleo e os campos de heroína. ¡Que llo digan á familia de Couso, asasinado por ser testemuña da masacre do pobo iraquí! Ansar comprendeuno mellor cando se fixo a foto nas Azores, unha foto que lle dou pasaporte para entrar na nómina de multinacionais sen saber dicir en inglés máis ca: “Estamos trabajando en ellooo”. Mágoa que un xiro inesperado na opinión pública truncara os seus plans. E iso a pesares de contra-programar na noite de reflexión electoral con “seis días de Enero”. Agora, alguén anda a traballar por detrás para ascendelo de novo á primeira liña de batalla. Coido que Assenge terá ese dato.

As enerxías alternativas como motor de cambio

Entre os especuladores, que fan fortuna mercando e vendendo divisas e materias primas, e a Reserva Federal, que inunda o mercado de papel para devaluar o dólar e eliminar á competencia europea, o marco competencial dos vintecinco é un dominó de ameazas sen fin: Islandia, Grecia, Irlanda, Portugal... Europa e punteira en prestacións e benestar social pero o entorno ameazante do mercado globalizado prioriza a capacidade de traballar máis por menos dos asiáticos e a vantaxe dos americanos de exportar a prezos privilexiados.
Coido que tan importante como a burbulla inmobiliaria como desencadeante da crise en Europa segue a pesar como unha lousa o prezo do petróleo, que penaliza o custo final de tódolos bens de consumo e reduce o poder adquisitivo dos cidadáns nunha magnitude que provoca o cese da actividade das empresas pequenas e medianas e a concentración monopolística.
Nestas circunstancias a tan cacareada necesidade de potenciar a economía verde adquire un valor de urxente necesidade non en razón dos postos de traballo directos que pode xerar, moi lonxe do millón do que fala o Goberno e que eu cifraría nuns poucos miles, tendo en conta que a tecnoloxía punteira se sostén cunha man de obra moi reducida. Sen embargo o que si é importante da potenciación das enerxías alternativas -a máis da repercusión no clima e no coidado do medio- é a redución da factura pola dependencia enerxética. Europa merca pétroleo cun euro demasiado forte para a actividade de signo contrario, a exportadora. Aminorando significativamente os pedidos do ouro negro, Bruxelas estaría en mellores condicións de abordar una depreciación axustada á realidade do euro para contrarrestar as prácticas de tiburoneo dos EE.UU. e dos asiáticos.
Por tanto, I+D+I como motor da creación de postos de traballo en sectores novos pero tamén na recuperación de actividades que agora non son rendibles pero que poden recuperar a senda do posibilismo desde custos de explotación que ofrezan marxes operativos claros: na construcción, na pesca, no transporte... unha actividade que repercute e está detrás do prezo de case que todo canto consumimos. O Estados atopan dificultades para dotar o marco de defensa do libre mercado dun corpus lexislativo de referencia que impida a concentración da capacidade de fixar os prezos das reservas con manobras especulativas. Namentres isto non exista aínda é máis importante potenciar a produción de enerxía alternativa con repartos de cuotas limpos, transparentes e abertos a iniciativas locales e fixar por decreto prezos de venta xustipreciados e obxectivablemente igualitarios para por coto á inxerencia da delincuencia financieira legal.

O DESPREZO DA CAUSA SAHARAUI

A PLATAFORMA AUTÓNOMA POLA DEFENSA E LIBERDADE DOS POBOS OPRIMIDOS (PADELPOP), manifesta a súa repulsa polo xeito en que o Goberno do Reino de España está a abordar o conflito marroquí-saharaui, que non é xa unha crise como tampouco o son a fame na África Negra ou a explotación infantil en Thailandia ou Pakistán. As crises teñen como característica fundamental o proceso de cambio entre unha situación de partida e outra de chegada ou resolución. Mais a fame no mundo, a extorsión, a imposición de señores da guerra en grandes areas das “democracias” do primeiro mundo, a tortura e aniquilación das minorías, a usurpación das soberanías mediante estratexias de asasinato sistemático e implantación do medo son situacións suficientemente estables e duradeiras en lugares concretos do planeta, de interese xeoestratéxico para as potencias, como para seguir a consideralas coxunturáis.
Intereses e factores xeo-estratéxicos son esgrimidos polo timorato goberno de España para non condenar a razzia de Rabat nos campamentos saharauis. Europa a rebufo dos EE.UU., e España, aínda máis culpable pola súa historia recente de colonización do Sáhara e abandono á súa sorte para que a familia irmá do Borbón entrara a matar a sangue e fogo casa por casa no Aaiún, esa familia que se baña nos hoteis parisinos en Moët Chandom para celebrar o arqueo de caixa nas súas contas bancarias privadas mentres a xuventude emigra en masa por falla de horizonte.
Argumentos como o temor a atentados ou ás represalias contra os técnicos cualificados das explotadoras de Fosfatos, ou o perigo de que a flota perda as pesquerías do Estreito semellan pouca cousa tendo en conta que en España traballan centos de miles de magrebíes e que Marrocos xa precisa da Unión europea para o seu fluxo de exportación crecente.
O problema de Europa desde a Primeira Guerra Mundial e a súa atomización fuxidiza no posicionamento e toma de decisións a respecto de conflitos fratricidas dentro do seu seo. E este é un caso máis. Porque o que atinxe a Marrocos e ao pobo saharaui forma parte das entrañas da Europa meridional e, sen embargo, a maioría dos cidadáns mira cara a outro lado como xa fixera cando os Serbios masacraban os lexítimos intereses auto-deterministas de croatas e Macedonios, para ceder o protagonismo oportunista á U.S. Army, que sempre cobra a factura en especias.
Europa está avellentada e caduca como mínimo, e é cómplice do Goberno de Marrocos que xa ten acadado a soberanía real sobre o Sáhara coa súa política de asentamentos e o confinamento dos poucos saharauis que aínda non se exiliaron a campos de refuxiados en Arxelia.
Aos turcos cumpre esixirlles que abandonen a eliminación sumaria dos kurdos, tan impulsada hai vintecinco anos pola Cia e Hussein dende Bagdag; aos marroquís que devolvan o control dos territorios saharauís aos seus donos aínda a costa de que as bases Americanas ao norte do Atlas se vexan comprometidas. En suma, trátase de rematar co secuestro do Consello de Seguridade da Onu por parte de EE.UU., coa súa prerrogativa -gañada a través da súa intervención humanitaria nas guerras que dividiron Europa- para vetar todo o que non é do seu interese umbilical e a entrada alícuota na toma de decisión de tódalas partes.
Antes a España que reclama Xibraltar en razón de argumentos de integridade territorial tería de abordar a desocupación de Ceuta e Melilla e borrar das relacións hispano-marroquís una Historia de confrontacións que Franco reavivou para auto-concederse condecoracións inventadas que o catapultaran ao xeneralato e propiciaran o luctuoso e miserento golpe do 36

Carga policial con nocturnidade en defensa de Ratzinger

Seica volveron os tempos de Franco, cando a Igrexa Católica sinalaba aos ateos para que os pasaran polas armas baixo a etiqueta de comunistas que atentaban contra a propiedade privada. Se cadra eses tempos non foron superados de todo, pois o mesmo Partido Socialista da dous pasos adiante e un e medio cara atrás a respecto de avanzar na construción dun Estado laico. Santiago de Compostela non foi territorio galego nin español durante a visita de Ratzinger. A soberanía foi concedida ao Vaticano durante un día non só coa complicidade do Reino de España senón co aporte de medios de “seguridade” que custaron unha cantidade grotesca ás arcas públicas.
O Goberno negou o dereito a manifestarse aos que estaban en contra de todo o que supuña a visita do Papa aducindo defectos de forma na solicitude. A pesares de todo a policía non actuou durante o percorrido dos manifestantes, modélico a respecto do pacifismo con que en todo momento se expresaron os postulados. Pero cando estes se disolveron, os gardas cargaron con tremenda violencia contra os que supuñan eran os animadores da convocatoria. Aínda por riba, logo de mallar neles os identificaron para prohibirlles a estadía na cidade vella de Santiago o Sábado. Máis dunha persoa tivo que buscar aloxamento fora da cidade. Todo un exercicio de inconstitucionalidade por parte das propias forzas de “seguridade” do Estado actuando subrepticiamente contra aqueles cuxos dereitos teñen que defender.
¿Son estes os cimentos sobre os que se constrúe unha sociedade libre, na que a confesión sexa unha cuestión íntima e a expresión popular un ingrediente básico no marco de convivencia?
E iso sen contar que o tal Ratzinger, para a defensa de cuxa mercadotecnia os policías partiron nefres de galegos, e o instigador da desaparición de cardeais progresistas da cúpula do Vaticano, encubridor nos seus anos mozos de pederastas, militante fascista, home forte na estratexia da Banca Ambrosiana de corte mafioso... e chegou para dicir que a escalada laicista da sociedade española alentada polo goberno é semellante á abordada nos anos trinta pola República.
O poder da Igrexa Católica e a soberbia con que o exerce son directamente proporcionais á perda de vocacións. A protección do tal Ratzinger custou o mesmo que vinte centros de recuperación e tratamento para discapacitados. Desde sangue dabondo do seu grupo para o caso de ser precisa unha transfusión ate catro mil pernoctaciones de escoltas e dezaseis mil minutas... O papamóbil corriu tanto como o Mr. Marshall da película de Berlanga e non deixou tras de si máis ca decepción mal disimulada. O “humildes” xa non comulgan con rodas de muíño.

MANÍAS

As vulgarmente chamadas manías agochan o medo por conxurar, a angustia básica que fai diferente aos humanos. A Psicoloxía defende a tese de que a presión -ambiental, profesional, social, competitiva ao fin-, se é moi grande e se estende no tempo, provoca o afloramento de mecanismos de substitución que desvían o foco da atención. O problema xorde cando o miolo deses mecanismos acada unha magnitude tan excesiva que o que se presumía podía ser unha solución pola súa carga de distracción remata converténdose nun nó gordiano que parasita ao individuo, ocupa unha parte moi importante da súa dimensión espacio temporal e condiciona á súa vida íntima e tamén de relación social. Cando o maniático sente que por esas “pequenas cousas” está sufrindo e perdendo calidade de vida é o momento de buscar axuda profesional.
A sociedade, sen embargo, estende a idea de que as manías son algo peculiar dentro da esfera do gracioso: Nadal e os calzóns, saír da casa co pe dereito, colgar as prendas a secar con pinzas a xogo, aliñar as punteiras dos zapatos... todas cousas de moito cachondeo se non fora porque moitos dos que máis se rin non percibiron o carácter de manía de moitas cousas que os poderes interesados teñen elevado á categoría de cultos ou afeccións. Mais como poderíamos interpretar a necesidade dunha parte importante da poboación en repetir como loros frases feitas e rituais miméticos un día e outro tódolos días do ano. Que hai detrás dunha hora enteira rezando Dios te salve María baixo a sospeita de que, de non facelo, algo malo ten de suceder? Fe ou pensamento supersticioso? Se cadra hai medo e, ao fin, mecanismo compensatorio: manía.
Falase en tódolos ámbitos de que a sociedade está enferma. A tradución, reflexionando, debuxa unha sociedade chea de medos: o despido, a delincuencia, o terrorismo, a intelixencia dos Estados, o distinto, a perda dos referentes tradicionais... todo contribúe a incrementar un estado de angustia que, paradoxalmente, tamén aniña na clase media alta, a medio camiño entre o medo a ter que perder parte do seu status e o complexo de culpa por vivir de costas á realidade plural.
Con este panorama, o prelado Munilla, desde Radio María, aventa a idea de que a Relixión e moi superior á Medicina no afrontamento das afeccións da mente e exhorta a rezar as mesmas oracións, durante dúas horas, tódolos días do ano. Ao carallo coa psicoloxía cognitiva e a descuberta da orixe dos nosos problemas mentais. Onde estea un exército de homes e mulleres falando de Emaús, da carta aos Filisteos e da retahila “Rubén, Simeón, Leví, Judá, Dan, Neftalí, Gad, Aser, Isacar, Zabulón, José y Benjamín” non collen enfoques flexibles que atendan á realidade que condiciona, hoxe, a nosa forma de vivir. Para ese cambio non digo que non sexa importante a fe, pero nun mesmo e con fundamento no traballo. O resto, entra na esfera do medo e hai que leva nadando na abundancia a base de explotar o alleo en vez de axudar a administralo mellor.
Por certo, o meu tío Ramón non bebía viño máis ca na súa propia cunca que lle tiñan gardada na cociña. Eu coidaba que era unha manía. Agora sei que era de barro de Guindivós e mantiña moi fresco aquel tinto traído da Rúa en bocois de oito olas.

INVERNÍA

Este tempo de vento e choiva que cae en Domingo amola aos galegos das cidades, amantes do día na praia, na montaña ou nos paseos marítimos. Para unha grande cantidade de traballadores manuais, oficinistas, hostaleiros ou comerciantes o contacto coa natureza a ceo aberto é unha necesidade acrecentada cando hai unha prole inquieta entre as catro paredes. Os suecos, que padecen moito de depresión asociada á falta de luz, teñen ben aprendida a lección e o fin de semana espállanse polos miles de rotas e camiños, entre os bosques, moi ben sinalizadas e salpicadas dunha rede de puntos de restauración e aloxamento, de tal xeito que os escandinavos só teñen que preocuparse de levar boas roupas de abrigo, de fabricación finlandesa, que fan posible o sostemento dun plan que non renuncia á vivencia dos exteriores por un quítame estas pallas.
Os galegos de Larouco, Roblido, Pobra de Trives e de Brollón, os do Barbanza, Fonsagrada, Xurés ou Lourenzá, non dispoñen de roupas con costuras termo-seladas nin de botas de Gore Tex. Os home seguen a vestir xersei de pico, chaqueta de pano e zocos ou catiuscas, e elas batas tipo Pirineo e medias de lá. Pero o certo é que no rural teñen un plus de estoicismo e sabedoría que os leva a aceptar as inclemencias do tempo como algo natural contra o que non procede resistirse senón máis ben extraer as cousas boas, as que non teñen prezo asociadas á choiva, a neve e o vento: sentarse a carón do lume da lareira, para escoitar a radio, ler ou pensar; dar conta dun par de chourizos de Sarria, un punto picantes, e duns pedazos de queixo ben cremoso, cuns grolos de tinto cálido e espeso; e, se cadra, acariñar o corpo trémulo de emoción como o primeiro día da muller da súa vida.

A atracción sectaria por unha Igrexa fora da lei

Moito engancha o medo como recurso para manter grandes cotas de fidelidade a través do tempo: o medo á fame, á pobreza, á violencia, á dor, ao castigo divino... o medo ao medo. Como senón entender a pervivencia de catrocentos millóns de adscritos á Igrexa Católica, observando submisión á doutrina Vaticana. Pasaron quince anos desde que a mafia e a propia xerarquía eclesiástica cortaran cabezas de turco cando saíron á luz os procedementos da Banca Ambrosiana, Vaticana, apropiándose do aforro de milleiros de familias para blanquealo e derivalo aínda máis a inversións participadas en petroleiras, gasísticas e multinacionais na fabricacións de condóns. Juan Pablo I fora asasinado por querer mudar as cousas intramuros.
O papa actual, encubridor de pederastas e cun pasado na militancia nazi, é a cabeza visible dunha maquinaria de blanqueo outra vez engraxada e descuberta in franganti esta semana, operando desde bancos alemáns. A resposta da cúpula: solo con Ave Marías non se mantén a Institución.
Ao mesmo tempo, o abuso de menores por parte de curas e bispos nunha proporción inxente é minimizado desde Roma e algún arzebispo mesmo lle bota a culpa á fermosura desafiante dos efebos, namentres condenan: o aborto de mulleres violadas -como arma de guerra-, o uso do preservativo na África subsahariana, o uso de células nai para combatir doenzas, a planificación familiar, os avances científicos que compiten coa acción de Deus -que sen embargo eles si empregan para prolongar a súa calidade de vida: Wojtyla recibía infiltracións antioxidantes de seis mil euros ao mes para frear o Parkinson-... O Vaticano consigue que os seus ministros pederastas en todo o mundo eludan ó cárcere e, ao mesmo tempo, excomulga aos curas que levan unha vida de plenitude coa súa parella, co argumento de que non se pode cambiar o legado de Deus, como se a Biblia e o Novo Testamento non foran senón obra dos homes que a Igrexa si reinterpreta ao seu antollo para favorecer cambios de posicións interesadas.
A Igrexa ten matado coas súas mans a científicos, promovido guerras santas e está detrás de tiranías escurantistas e dos golpes de Estado mesiánicos contra fórmulas de goberno e convivencia que non precisan de Deus nin de monarcas para vivir en paz.
E agora, dous milenios despois, segue a argumentar escaseza de recursos para xustificar prácticas ilegais, cando o certo é que o Vaticano é un Estado podre de diñeiro obtido de xeito sucio e empregado en aumentar o poder da Xerarquía sen salpicar aos curas de base, que viven da esmola e dos presupostos dos Estados, que, por outra banda, conceden asignacións de miles de millóns á Igrexa cada ano e invisten outros tantos en rehabilitación e coidado do patrimonio que o Clero entende exclusivamente como seu. Nun Estado que se auto-cualifica de moderno, laico, aconfesional e respectuoso coa pluralidade relixiosa e cultural terían de ser os católicos os que sustentaran a estrutura que precisan para desenvolver os seus rituais e actos de convivencia, seguindo o exemplo doutras comunidades relixiosas ninguneadas con frecuencia desde o complexo de superioridade occidental que leva implícito unha fe que, para afianzarse, ignorou e matou as fontes milenarias que a inspiraron. Ese uso perverso das Historia, ese escurantismo maniqueo practicado desde o Vaticano, está detrás do desencontro crecente entre unha base autorizada e consecuente de crentes e unha cúpula de delincuentes comúns que manchan o legado recibido como tamén fixeran os fariseos expulsados por Xesús do Templo onde argallaban os seus negocios.

¿Apoiar ou non a folga? Repensar o sindicalismo

A propósito da ubicuidade presente, case que remontando silencios de anos pasados, dos dirixentes sindicais, atopo demasiadas manifestacións pola súa parte definindo conceptos como clase traballadora e empresariado moi ancoradas en escenarios máis que superados. Os liberados sindicais, na súa inmensa maioría representando a funcionarios da Administración, da Educación, do Sistema de Saúde e, en menor medida, a colectivos da gran empresa, carecen da sensibilidade ou mesmo das ganas de recoñecer na pel de centos de miles de autónomos á clase traballadora. Traballadores que son rexeitados no Réxime Xeral aínda cando prestan os seus servizos a un solo pagador que, para aforrar custos estructurais, bota man desa fórmula de vinculación laboral. Traballadores que non teñen dereito a un subsidio por desemprego como non sexa que estiveran a perder durante un ano ou mais un trinta por cento...e que, de caeren enfermos, só cobran a partir de quinto día de persistiren na situación de baixa.
No discurso dos liberados sindicais responden ás necesidades dos grandes grupos de presión, os mesmos que cos seus votos manteñen o seu status de privilexio: un perfil de traballo que non mata, soldo bo, estabilidade... Froito desa dinámica cotián, fáltalles a Méndez e a Toxo unha dose de exemplaridade moralizante cando, para facer unha posta en común de cara á folga xeral, celebran unha “comida de traballo” nun dos restaurantes máis luxosos de Madrid, ao que chegaron a bordo de grandes coches oficiais, cos seus choferes. No Reino de España aínda quedan por eliminar moitos gastos suntuarios, moitas escoltas e demasiados secretarios, subsecretarios, directores e subdirectores xerais e particulares.
Cando se escoita o eco dos discursos ácidos de Toxo e Méndez sobre a situación económica e as reivindicacións de clase, con palabras semellantes ás dos escenarios do Século XIX e primeira metade do Século XX, non podo evitar sentir unha carraxe progresiva. As doenzas da economía xa non son imputables a un empresariado maligno, con intereses irreconciliables e contrapostos aos dos seus traballadores. Os males actuais nacen da implantación dun modelo baseado na especulación e na extensión da débeda, e nisto ten un papel protagonista a Gran Banca, a Reserva Federal de EE.UU., que inventou o término “de curso legal” para facer posible a fabricación de billetes como churros, se soporte patrimonial, coa conivencia do seu goberno e, por extensión, relegando aos Estados a un papel insignificante como elemento regulador do funcionamento interesado das grandes multinacionais da enerxía e a provisión de materias primas previa explotación dos recursos, mesmo a través da forza ou a partir de intervencións “pacificadoras” sostidas por auto-ataques como os que lles serviron de pretexto para anexionarse Cuba en 1998, para intervir en Vietnam, en Afganistán... ou por narices, como en todo o Cono Sur, mercando a inter-mediación de presidentes amigos colocados con golpes de Estado.
En España, os cidadáns, promotores e pequenas empresas caeron con maior ou menor inocencia na trampa de ese sistema baseado na universalización do endebedamento sobre o suposto de que a demanda podería soster os valores das prendas. Mais eses sistemas piramidais, que sempre favorecen aos especuladores, acaban cíclicamente e ao longo da Historia do Século XX e xa do XXI por rachar, deixando un regueiro de vítimas entre a clase media, e no mundo da empresa, especialmente a pequena e mediana, con efectos de grande destrución de emprego. O prestamismo a gran escala e a concentración de poder en torno á explotación dos recursos enerxéticos fai moi visibles e evidentes aos causantes da hecatombe do sistema, da fractura social entre ricos e pobres e da involución do “Estado de Benestar” que, ao fin, e o que concita aos Sindicatos na convocatoria de Folga Xeral. Mais Zapatero pouca forza ten fronte ao escuro Fondo Monetario Internacional, fronte ás Grandes Axencias calificadoras do Risco que responden a intereses de grandes especuladores que compran e venden divisas e moedas con información adiantada por Moody's, Standard & Poor's o Fitch e son quen de afundir a economía dun Estado en cinco días. Non sei se a Zapatero haberá mellor que insistirlle en que retire as tropas de Afganistán canto antes poida, dese escenario bélico que o PP emprega para atacar ao PSOE despois de que nos meteran alí Bush, Blair e Aznar, para que os gaseoductos americanos, participados por George, Cheney e Condoleeza tiveran prioridade fronte ós rusos.
Se lle pode pedir ao Goberno socialista incremento da inversión en I+D+I, en Sectores Estratéxicos, en Axuda ao Terceiro Mundo, en implementación de recursos para a reconversión de grandes masas de parados e dunha parte, excedentaria, do funcionariado administrativo. Se lle pode pedir a Zapatero que elimine aínda máis gastos superfluos, que persiga a corrupción, que simplifique ou elimine a burocracia e que conte con tódolos axentes sociais antes de anunciar medidas que logo precisan correccións.
Pero para a saída da crise e dada a escasa forza negociadora que o Goberno de España ten fronte ao poder do Gran Capital, os Sindicatos mellor farían, en lugar de propor unha folga xeral debilitante, concitando unha unión de forzas e medidas co sindicalismo europeo e cos gobernos progresistas para abordar a lexislación ex novo dun marco que regule o funcionamento da Banca e das empresas de extracción e explotación dos recursos enerxéticos e poña lindes á concentración, respecto de ambolosdous sectores, de participación e de poder, penalizando o uso fraudulento e privilexiado da información. O que precisamos agora e de unión contra a grande especulación e non de loitas intestinas entre faccións que teñen visións compartidas sobre os asuntos importantes. Aínda partindo da base de que o marco estatutario que regula o mercado laboral é perfectible, calquera avance en dereitos do traballador, lícito, non é compatible coa xeración de emprego sostible nunha economía que ten de competir con mercados emerxentes onde o que se ten globalizado é a “flexibilidade” e a “precariedade” para evitar as deslocalizacións. Os sindicatos e o Goberno deben abordar xuntos o fondo da cuestión, un asunto internacional, europeo como mínimo, porque sobre todo a pequena e a mediana empresa xa teñen demasiados problemas como para tentar nadar sós contras as correntes que marcan os grandes mercadores-vendedores, impoñendo con impunidade un modelo social, por riba dos Estados, ou, como en Estados Unidos ou a China, coa súa complicidade.

MOTIVOS

Os seres humanos poñémonos barreiras mesmo en ausencia de censores, impositores ou aínda cando o PAI xa morreu. Hai cadeas invisibles impedindo levantar o voo e poñer rumbo cara ó país da utopía, no que cadaquén estima os confíns do universo posible na medida en que a imaxinación unida á vontade o permiten.
Mais nos seguimos empeñados en poñer portas ao campo, en limitar as nosas posibilidades de relación, de crecemento persoal, de proxección e posta en práctica dos nosos ideais.
O custo da educación castradora que recibimos para legar aos nosos fillos é incalculable: temos un marco social enfermo, no que as leis non escritas xiran arredor do egoísmo e o rexeitamento do distinto.
No desempeño do cotián falar de perseguir a excelencia é unha entelequia pasada de moda: demasiadas interferencias e ruídos da loita competitiva e feroz por ser en razón do status e non da competencia, preponderancia dos blindaxes sobre a empatía, sobre os sentimentos...
Sen embargo, ás veces o amor estoupa e manda ao carallo tanta vida calculada, tanta hipocondría social, tanto medo á liberdade: o amor apaixonado, por unha muller, por un fillo, por un xeito de entender a vida, por un proxecto colectivo. Entón o xesto dulcifícase, a vivencia do tempo faise amigable e todo o accesorio que semellaba tan importante cede o seu lugar a unha vida con sentido.

CRISTO, o deus sol... desde a noite dos tempos

Por suposto que Cristo como encarnación de Deus Pantocrator é unha invención humana. As sagradas escrituras foron escritas por homes. As testemuñas de intervencións divinas e feitos milagrosos son persoas. Como humano é todo o que dentro da relixión cristián ten que ver cunha suposta intervención divina. As sagradas escrituras recrean o mito do nacemento, parido por unha virxe, dun Salvador na noite do 24 a 25 de Decembro -o sol, logo de tres xornadas en que o día e a noite duran o mesmo, vence e da paso a un novo reinado da luz, ate o equinocio de verán- coa asistencia de tres reis magos, tres estrelas aliñadas respecto de Sirius, igualiño que fan tódalas culturas precristiáns: hindúes, persas, exipcia, helenística, romana... e as mesoamericanas: incas, aztecas..., do seu inicio na labor de apostolado aos trinta anos, da súa resurrección ao terceiro día. O Vaticano tentou destruír os gravados en pedra achados nas pirámides sobre o nacemento do deus Chorus e a súa vitoria diaria pola mañá sobre o Demo -a noite, as tebras-. Tentou destruír todos os elementos de base astrolóxica -12 apóstolos = 12 constelacións) que configuran a construción dunha Historia cuxos ítems non son senón a corporeidade, a literaturización de fenómenos astronómicos para tentar mellor comprendelos e dixerir o medo pola insignificancia fronte aos fenómenos naturais. A era astrolóxica de Piscis -Cristo e representado reiteradamente pola figura de dous peixes- xa fora anunciada por Persas e Exipcios sucedendo á de Taurus remata en 2165, cando o polo norte celeste vai rematar o traslado da súa aliñación coa a Estrela Polar ate a constelación de Acuario. Para entón as distintas relixións adaptarán as súas simboloxías á nova realidade.
Todas esas historias coas que o ser humano quere mellor dixerir a realidade e ordenar un cosmos doutro xeito caótico non son malas nin boas. O que é noxento son os crimes que no seu nome se teñen levado a cabo, sumariamente, por cantos ostentan que a súa fe e a única e que os que non a profesan son inimigos. O que é inadmisible nestes tempos e que argumentando motivos de ortodoxia nunha desas fes, se estean a pisar dereitos humanos e freando a instalación nunha sociedade sen violencia, sen odios, sen fracturas sociais e libre. A maiores, hai unha cúpula de dirixentes de esas sectas que viven ostentosamente a costa dos prosélitos e que teñen moito interese en infundir o temor a Deus. Funcionan como grandes multinacionais con un produto en exclusiva para explotar comercialmente, e fano con axudas a fondo perdido e libres de tributación. Impiden as correntes de opinión dentro do grupo e expulsan -como mínimo- aos diverxentes.
Algún día, con cincocentos anos de retraso tamén pedirán perdón por iso. Como algún día os responsables do 11S saíran á luz nunha pequena nota de prensa nun recuncho do xornal. A moitos no nos fai falla esperar 70 anos a que se desclasifiquen os papeis para saber unha verdade apuntalada por un millón de cabos que quedaron soltos. No caso da autenticidade do que di a Biblia e no Novo Testamento, os documentos para contrastala están desclasificados de tres mil anos cara atrás en pirámides, mausoleos, pergaminos e mesmo na tradición oral de pobos con culturas ben máis antigas, como nais que foron inspiradoras da nosa.

Controladores aéreos

Se cadra aos controladores aéreos e aos seus representantes sindicais habería que poñelos a carjar areón na carroseta. Ou asentalos nove horas seguidas nunha cinta de procesamento para poñer tres ringleiras de xarda cara ó norte e coa barriga á dereita. Ou doce horas ao día a escarabellar na terra ou estender o asfalto fumegando a corenta grados de temperatura ambiente.
Ese fato de egocentristas aproveita a época do ano e, o que é máis grave, a situación pola que atravesamos que ten acojonado e rezando ao sector dos operadores turísticos, compañías e traballadores fixos e eventuais para realizar actos de chantaxe inadmisible tendo en conta que van cobrar douscentos mil euros ao ano por traballar trinta e cinco horas semanais.
Falan de dificultades para conciliar. Con que? Coas partidas de golf e pádel e os paseos por ibiza?. Dificultades, o que se di dificultades, para conciliar ten Lolita, a do super, que entra ás nove e sae ás vintetrés, por un salario de oitocentos euros ao mes. Ou Pablo, que está a pasar o pisón en Morás de oito a oito a 124 decibelios e ve aos fillos nas fotos da billetera cando para unha hora para xantar.
A situación de privilexio dos que máis protestan neste contexto xenera mesmo odio social. O mesmo que me produce ver a Carmen Lomana á hora da cea -con moitos fillos por doquier a piques de agochar a fame entre as sabas- afirmando que ser probe é unha vulgaridade. Ou a Eugenia Martínez de Irujo decindo que os meses de verán son para descansar ¿? nos iates que os seus amigos poñen á súa disposición en Ibiza, onde non pode deixar de habitar a mansionciña familiar na tempada estival. Todos eles privilexios cos que naceu, desde o berce, por razóns sanguíneas, como se vivir nesta sociedade non comportara compromiso nin esforzo compartido ou solidario ningún, cousa que por certo algúns notables vivindo do erario público só citan cando caen enfermos e precisan de botar man dos recursos do sistema, ou cando, como á reina de Inglaterra, se lles queima un palacio e, despois de non ter contribuído nunca á Facenda Pública, á caixa común de todos, piden un sufraxio ao pobo para arranxar o seu patrimonio.
Aos controladores cumpre ofrecerlles unha rebaixa dos emolumentos entre o 5 e o 15%, en coherencia co esforzo de boa parte da clase traballadora, e se non aceptan e faltan ao traballo hai que abrirlles expediente e despedilos procedentemente, sen dereito nin ao subsidio por desemprego, xa que non queren traballar.
Para non afectar á economía do país, cumpre botar man do exército, cuxa aportación é inescusable en situacións de emerxencia, como pode ser o control do tráfico aéreo, a intervención en vagas de incendios ou a colaboración na loita contra a marea negra do Prestige -que López Veiga e Fraga se negaron reiteradamente a recoñecer como tal, afectando gravemente a dereitos de indemnización por parte de miles de paisanos que vían como o seu medio de vida era arrasado-, por moito que o monarca Borbón afirmara que o exército é un corpo profesional que non está para cometidos de esa índole, de feito tal que cando chegaron os soldados xa os mariñeiros defenderan as rías coas súas mans e as quillas dos seus pesqueiros, eses que recollen as ricas especies que logo adornaron as mesas rexias nas recepcións “palaciegas”.
A ordenación do espacio aéreo e agora unha necesidade que, se é preciso, hai que atender desde os recursos públicos para que a sociedade civil e a situación do país se vexan afectados o mínimo posible. E non é con ánimo de rebentar o dereito á folga. É por non ceder á chantaxe dun grupo de privilexiados que rexeita, por razóns tan obvias como inadmisibles, a mediación no conflito dun árbitro imparcial admitido por empresa e sindicato. Fixo falta esta e outras amezas de folga para que o pobo tomara conciencia da burrada que supón o soldo dos controladores. Se o goberno non actúa con man dura no nome da xustiza social o electorado vaille pasar factura. ¡Tempo ao tempo!.

CORRIDAS DE TOUROS: ESPAÑA ANCORADA NA BARBARIE MEDIEVALISTA

O público asistente agradece que o matador se arrime aos pitóns, vibra co espectáculo do sangue. As damiselas azóranse cando os tordos perden os intestinos na area. É o arte taurino erixido en festa nacional que invertebra o país.
A cerimonia empeza co traslado en caixóns de dous metros cadrados dos astados ate a trastenda da praza, onde son sometidos a estrés e privados da luz durante trinta horas, para que saian ao redondel cegos, desorientados e buscando unha saída desesperadamente. Para aplacarlle os fumes, está a sorte de varas: un picador tritúralles os músculos dorsais e cervicais cun lanzal de ferro ate convertilos nunha masa informe pola que mana o sangue en abundancia. O toro ten aínda máis sede cando, sobre ese punto de castigo, recibe unhas banderillas postas con moito arte, que van a actuar como palancas horadando a carne e os músculos do colo con cada movemento do touro, agudizando o hemotórax e a dor dunha besta preagónica.
A faena coa muleta nun espacio no que non hai currunchos nos que poder agocharse, marean e esgotan ao animal xa desangrado. É agora máis doado cravarlle unha espada entre as vértebras que lle rache as arterias e chegue ao corazón. O touro agoniza vomitando sangue, máis para iso está o puñal corto que lle secciona, con moito arte, a médula espiñal, inmobilizándoo, pero que case que nunca lle quita a conciencia de ser arrastrado e aínda durante o despece do rabo e das orellas.
A sabedoría dos gandeiros díctalles trucos para que as reses de lidia amosen valores de fereza -cando o embiste non é máis ca unha actitude defensiva-: bótanlles aguarrás nas pezuñas, aplícanlles alfinetes nos xenitais, e, se por contra son demasiado bravos, púrganos con sulfato de sosa, debilítanos con colirios paralizantes nos ollos e introdúcenlles algodóns na gorxa para minar a súa enerxía.
Moitos dos que levan aos seus fillos xa pequenos a adeprender este nobre arte da tortura opóñense ao mesmo tempo a que asistan a clases de educación para a convivencia, pois é unha materia, din, na que non procede a involucración dos estamentos educativos.
España ten de rematar unha transición inacabada ao século XXI desde o medievalismo, no que nos afundiron aínda máis corenta anos de dictadura, o asasinato dos librepensadores, o éxodo das mentes máis preclaras, a inmersión en valores involucionistas, baixo palio, a eliminación da institución libre de enseñanza, o confinamento da muller a papeles de sumisión, a persecución do asociacionismo: agrario, mariñeiro, cultural... O anacronismo desta tortura salvaxe e tal que o argumento de que intelectuais de tódolos signos veñen a xustificala non abonda máis ca na perversidade de elementos educativos e culturais que, imbuídos desde a infancia, son que de extraer o peor do ser humano, a partir da sinxela observación, sen prexuízos, dos feitos consumados: os touros sofren unha tortura inconmensurable desde que son transportados en celdas, durante toda a cruel e agónica matanza, ate o seu despeze. Outra cousa serán as xustificacións, sempre económicas aínda que presentadas desde argumentos de cariz artístico, que se agochan tras da pervivencia da barbarie: un espectáculo salvaxe con cuxa celebración o Concello socialista de A Coruña mantén á cidade no triste circuito da violencia nacional.

CONCORDIA

Os intereses das grandes potencias en fixar posicións territoriais alén das súas fronteiras foron deixando un legado de poderes corruptos en grandes rexións do planeta. Os Estados Unidos, Rusia, Holanda, Francia, Inglaterra instalaron valedores que asasinan para perpetuar rexímenes do terror, comen o fígado cru dos nenos, utilizan a violación sistemática como instrumento opresor e de control, intermedian no espolio de materias primas e facilitan o uso de grandes extensións xeográficas como esterqueiras tecnolóxicas nas que lavan a conciencia ecoloxista países que presumen do seu coidado polo medio dentro do seu propio chan.
A pegada do colonialismo e da guerra fría foi salpicando América Latina, Camboia, Vietnam, a África Negra, Corea... de dramas humanos e retrocesos á épocas prehistóricas en niveis de calidade de vida. En Corea do Norte o personaxe que ostenta o poder e un sanguinario acomplexado de metro sesenta alzado sobre tacóns enmascarados que almorza con Viúva de Cliquot e caviar iraní traídos de Shangai namentres a poboación civil morre de fame. Hai quince días este personaxe que, como Franco, fala subido a unha escada e imposta unha voz menos atiplada, mandou fusilar ao ministro de economía porque as súas medidas anti-inflacionistas non daban resultados e, a semana seguinte, “executou” ao ministro de transportes porque apareceran dous trens coas mangueiras de chumbo arrincadas por traballadores famentos que as vendían no mercado negro.
Imaxinan vostedes execucións sumarias dos responsables das carteiras de emprego, economía e infraestruturas no Reino de España diante da persistencia da crise? Ou a Zapatero facendo cachos e comendo a Rajoy, como facía Bokassa cos seus inimigos. Hassan II, un irmán para o borbón Juan Carlos, posúe unha fortuna inconmensurable en Suíza e vive rodeado dun luxo sibilino, namentres o país se desangra coa emigración masiva na procura da ilusión por escapar da fame máis negra.
A deriva que está a tomar a sociedade nos últimos tempos pinta un relativismo que da medo e apunta, en moitos casos, a unha involución en grandes areas xeográficas e tamén da mente humana. Como se non explicar que mil cincocentos rusos veñan de morrer por efecto das borracheiras de Vodka durante esta última ola de calor. Algúns eran nenos de campamento, que foran abandonados á súa sorte por monitores bébedos ate o delirium.
En España temos percorrido un longo camiño, nada fácil, de superación fronte á barbarie do 36. Por iso e dobremente importante medrar en valores de concordia, solidaridade e respeto á distinticidade sen que nada rache, para que todas esas chamadas diarias á cruzada por dun modelo de convivencia imposto por visionarios, anticonstitucionais, feitas desde medios herdeiros do golpismo, civís e relixiosos, caian en saco roto e produzan desprezo e risa antes que atención.

O pádel, escola da vida

Alcibíades tiña un concepto da leadade moi laxa. A él gustaballe apostar a cabalo gañador e non dubidou en mudar de bando se con iso se aseguraba a victoria. Máis descoidou o propio crecemento persoal e iso acabou por pasarlle a factura definitiva.
No pádel, un remedo, un sucedáneo cal pode ser o fútbol das xustas e os lances belicosos, a un dos membros da parella, o que pensa que está un chisco por enriba, o rendemento por baixo das expectativas do compañeiro, sempre desde unha visión subxectiva, pode provocar o despertar dos instintos máis profundos, de supervivencia dentro da pista, que levan a comportamentos de crítica despiadada, denostación e desesperación sempre aproveitado polo inimigo, que caladiño ao outro lado da rede, relámbese padalando unha vitoria cimentada na desunión no seo do bando contrario.
A humildade, o traballo, a conciencia de non sentirse gañador apriorísticamente, a predisposición á loita, a concentración, a vivencia no puro presente, a capacidade para extraer lecturas positivas mesmo nos intres de maior dificultade, a disposición para montar unha tenda de campaña alí onde os botes da pelota queren ser definitivos... son valores importantes cara ó triunfo, mais nimios a respecto do máis importante de todos eles, o definitivo: a comunión de valores dentro da parella, a identificación e posta en común dos seus membros sobre todo aquelo que buscan, para coincidir no mesmo escenario: disfrute, deseos de mellora, progreso, loita e superación das propias limitacións... CONXUNCIÓN, COMPLICIDADE, APOIO, COMPRENSIÓN, APOIO NOS MOMENTOS DE FLAQUEZA E RECOÑECEMENTO DOS DE REALIZACIÓN... AMIZADE E XENEROSIDADE, todo elo como culminación dun proceso de mutuo coñecemento e intimación no que xurden, sen ambaxes, as aportacións que cada quen está en disposición de entregar.
Por tanto, e chegado o momento crucial de dar o mellor de si mesma, a parella ten percorrido un camiño de intimación e posúe, coma un tesouro, a capacidade para apoiarse mutuamente e acadar as sinerxias polas que o mais potente por un día, por un intre ou mesmo nun lance concreto apoia ao máis feble, sabendo que os papeis mudan nun segundo.
Semella forzado pensar que alguén queira xogar mal para amolar a o compañeiro. Por tanto, suposto que o que falla faino contra a súa vontade, o que cumpre e apoialo ainda máis, e, iso si, abrir un proceso de repensamento do acontecido logo de terminado o partido, no que poden caber aínda as decisións máis drásticas. Mais no desenvolvemento competitivo non hai outra que apoiar, apoiar e apoiar. A ocasión para a mellora e a posta en común está nos adestramentos e nese punto, se fai falla e o interese e grande, aparece a figura inconmensurable de adestradores e mestres nacionais, como Ronald, que teñen oito ollos cando nos estamos medios cegos.
Para non cansar, en partidos igualados por estratexia e cualidades técnicas individuais, deciden a actitude, o humor, a disposición a correr, a supresión dese corsé mental que leva aos que creen atesourar unha superioridade xestual e estética a sacrificarse menos como se o suor fora o recoñecemento de que era precisa a loita para chegar á victoria.
Por todo ilo, o deporte é unha escola da vida, impagable.

A deturpación da doutrina cristián

Saramago non foi indiferente co itinerario da xerarquía eclesiástica. Darlle as costas á curia sería unha actitude de desprezo máis doada sen perder un ápice de coherencia. Mais o escritor portugués sentiu o compromiso de orientar a súa ollada crítica cara o xeito en que desde Roma se ten orquestrado unha xerencia para a explotación do temor de Dios, desde o sentido da propiedade dun legado divino manifestado só con palabras acomodadas aos intereses dos mitrados, a afirmación da superioridade sobre as outras crenzas, a reivindicación da verdade absoluta e o desprezo do diverso e tamén do diverxente, mesmo dentro do seu propio seo.
Os nervios porque se destacase ese plano crítico de Saramago na súa despedida levaron ao aparato de propaganda e difamación do Vaticano a atacar ao luso cando o seu cadáver aínda non arrefriara de todo. O sentido cristián do perdón, se é que Saramago o precisara, foi obviado por camarlengos e arcebispos de dobre vida, accionistas da industria do condón que logo demonizan, titulares de contas en Suíza e depositarios de pinacotecas e xoias de valor incalculable, namentres os curas da liberación traballan coas súas mans no mundo oprimido, cómplices co seu silencio -cando non artífices- e obstrucionistas da acción da xustiza contra a carroña pederesta avivada por unha normativa interna que di que a entrega a Deus e aos demais e incompatible coa práctica amatoria plena.
Os concilios vaticanos e os conclaves teñen servido para tramar un corpus relixioso afastado dos principios iniciáticos. Tódalas grandes afirmacións nas que se sustenta a reivindicación da unidireccionalidade na xestión directiva da Igrexa católica son obra dos xerarcas e teólogos afectos a ese poder e perseguen o monolitismo ideolóxico, o inmobilismo dos valores que han regular a convivencia nun entorno cambiante, a relegación da muller a papeis secundarios na toma de decisións, o aliñamento co poder e as oligarquías, o “talante tolerante e comprensivo” coas outras crenzas... Con este pelaxe, os comunicados de desprezo que eleva ese gremio sectario contra persoas cunha traxectoria longa, de compromiso traballoso exercido no debate aberto e sen proteccións corporativas teñen o valor de amosar a debilidade argumental dunha institución que ten a fecha de caducidade nun horizonte non moi afastado presa da súa cegueira e avaricia.
Recomendación para os cardeais chuquilateiros de insigne papada, condenadores do homosexualismo, do Islam, do pracer sexual, da igualdade da muller, da autodeterminación dos pobos oprimidos, da eliminación dos privilexios por razón de nacemento, do exercicio dos sacramentos polo pobo practicante... a lectura de Ensaio sobre la Ceguera.

FRIKIS

Non teño prexuízo ningún a respecto dos frikis, faltaría mais!. Acumulo, ben certo é, experiencias que me levan a ser precavido nas miñas relacións profesionais con eles.
Hai anos, desde o meu posto de responsable de recursos humanos nunha multinacional do mundo editorial cometín o atrevemento de contratar a dous frikis, home e muller, para cadanseu postos de elaboración de plataformas de marketing. Atraíanme daqueles mozos o seu grao de motivación para entregarse a un traballo que colmaba as súas aspiracións por un tempo. E iso a pesares de que o perfil psicolóxico que debuxaran as súas respostas aos tests e tamén a escenificación nas entrevistas persoais dos seus pensamentos, ideas, valores e mesmo emocións abrigaban en min dúbidas sobre a dose de realismo presente na toma de decisións diaria dos candidatos. Aínda con esas, decidín correr o risco e ver da posibilidade de medrar xuntos aproveitando a súa potencialidade.
¡Ogallá non tivera feito tal cousa! Se ben algúns legados de coñecementos procedimentais no uso de ferramentas informáticas fóronme e seguen a serme de utilidade para o desempeño nun entorno cambiante, hei recoñecer que o grao de perfección formal que buscaban na elaboración de cada páxina de contidos era tal que para completar un traballo que, subcontratado, custaría mil cincocentos euros, investiron entre os dous case que un semestre, no que non pisaron a rúa para pulsar nin as necesidades nin os hábitos de consumo dos clientes, nin pilotaron o grao de aceptación dos produtos novos que eu ía poñéndolles nas mans.
A ola de frikismo que invade España está a aportar ás colas dos demandantes de emprego un perfil de persoas pouco ligadas á realidade, cunha dimensión de coñecementos superespecializados que sobrepasan ate o paroxismo as necesidades da maior parte das empresas necesitadas dos seus potenciais servizos. Son persoas nacidas para demandas anteriores á crise e envorcadas no crecemento dentro dun mundo estreito e esixente, a medio camiño entre o virtual e a realidade. Calquera opción laboral que pase por arrincalos e desconectalos máis de un día do fluxo de retroalimentación no temas que os ocupan e os identifican cunha manda de semellantes é descartada. Algúns, os menos, desenvolven habilidades para vender as oportunidades que ofrece o grao de excelencia acadado en xornadas maratonianas arredor de parcelas do saber, do deseño, do celeccionismo... aparentemente tan estreitos como inmensos unha vez que se profunda no detalle. Porque a visión polo miúdo, a focalización niso tan pequeno que para os simples mortais para desapercibido é unha das constantes vitais deses seres especiais, xenerosos co seu tempo e co dos demais, que viven con pé e medio no mundo feliz dos seus soños inocentes.

DE PARELLAS

Un recurso moi manido nas veladas do verán, logo dunha cea atlántica entre amigos, xira arredor da presunta maior liberdade que hoxe caracteriza ao concepto da vida en parella, desde que se toma a decisión de compartir teito e leito ata o caso no que se decide rematar coa relación.
Superando de mala gana o tedio que me produce estar sempre falando das mesmas cousas como se foramos sabedores de algo, sorpréndeme a tendencia infantilista a catalogar as perspectivas de futuro dunha unión só a partir de feitos consumados, con análises a posteriori e por reacción fronte ao que xa non semella ter volta atrás.
Sobreentendendo que a única razón de peso que atopo para situar o drama dunha separación e do impacto sobre os fillos, paréceme que se poden sacar conclusións sobre cales poden ser os mimbres para que unha relación perdure no tempo excluíndo os contextos de forte convencionalismo social e sentido da propiedade característicos dunha España que sobrevive en instancias distintas ás da burguesía “progresista” das grandes áreas urbanas. Se cadra o máis atinado é poñer o foco nas condicións en que nacen e se consolidan moitas parellas das xeracións da contracultura: os nados nas décadas dos corenta e dos cincuenta, ano arriba ano abaixo. Respecto das súas xestacións, a espoleta da secreción de Oxitocina -enconachamento- non abonda como argumento principal. Xogan un papel máis importante e primordial co paso do tempo a complicidade fronte ao mundo, a cultura, o xeito de pensar, o nivel educativo, a tracción compartida cara a asuntos estimados como esenciais... Son parellas que xa cumpriron tres ou catro décadas de vida en común. Os seus membros presentan un grao de desenvolvemento intelectual máis ca notable e un xuízo crítico educado nos tempos en que o inimigo era notorio e había constancia da utilidade da loita. Son, por tanto, persoas esixentes no plano intelectual e difícilmente chegaría a química máis primaria a explicar dabondo a persistencia no tempo da súa relación de parella. Para iso está a outra química: a que se pon en marcha cando a sutileza e a complexión de toda a potencia mental, unidas a o pouso dun bagaxe de experiencias compartidas, son quen de crear una atmosfera de sentimentos na que ningún dos dous membros pode ser substituído por outro actor sen que a aventura de vivir se resinta gravemente.
No entanto, a sociedade vai mudando e no seno de moitas parellas de novo cuño os conflitos máis importantes e que segundo as estatísticas provocan rupturas teñen que ver coa territorialidade, a loita polo espacio onde poñer un vestiario excesivo, as diferencias respecto dos conceptos de orden, limpeza, reparto de funcións, o alto grado de estándares de esixencias umbilicais e a falta de espírito de sacrificio e de capacidade para ceder, etc., propias dunha xeración que ten “gozado” dunha prolongación da adolescencia e da ausencia de asunción de responsabilidades ata etapas ven avanzadas da súa vida.
Dito todo isto, segue a parecerme un milagre que unha parella poida vivir trinta, corenta ou cincuenta anos compartindo todo.

SEGUE O DESPILFARRO

Hai un terrorismo financieiro practicado por unha parte da clase política de xeito sistemático que queda impune e que non cesa aínda nun contexto de millóns de concidadáns vivindo por debaixo do unbral da pobreza e miles de empresas pechando por impagados e por falla de crédito. A tentación fronte ao despifarro das Administracións, nun intre de desesperación, é comprensible -xa que non xustificable- que sexa o uso da violencia. A operación Muralla para investigar o Cacharrismo en Lugo está paralizada por falta de asignación de medios. Na persecución do crime dificultase a acción policial e boa parte da xudicatura atende a argumentos nepotistas.
Namentres se pechan liñas de axuda aos estudantes, as listas de espera conteñen enfermos de cancro con tratamentos diferidos, a lei de dependencia non chega a amparar nunca a tantos e tanto casos, se eliminan convenios con asociacións culturais e deportivas de utilidade pública, se prepara o copago da asistencia sanitaria, namentres se lle esixe á clase media un exercicio de economía e un esforzo tributario importantes, os políticos mercan unha morea de sillas de máis de cincocentos euros para o Gaiás, onde os teitos están culminados por lousa traída de Italia, que non de Valdeorras. Catrocentos setenta millóns de euros xa van sepultados nesa obra faraónica cuxa apertura vai supor unha sangría continua para o pobo galego, que non precisa de mausoleos afastados, sen funcionalidade concreta nin factible, nos que pechar a cultura, senón de espazos modestos integrados nas vilas e cidades onde dar cabida a escolas de teatro, danza, música, pintura e talleres de escrita.
Terrorismo político que non cesa: subdirectores xerais por quintuplicado, listas interminables de persoal de confianza en deputacións e administracións autonómicas sen asignación de funcións, conselleiros delegados de entes como o da Televisión de Galiza que chegan a cobrar seis mil euros ao mes no concepto de dietas -a máis dous dous mil catrocentos de soldo- por asistiren a reunións de dez minutos, dentro do seu horario de traballo, para tomar decisións como o horario do servizo de limpeza. Os deputados no Parlamento Galego teñen dereito a cobrar dietas de desprazamento entre 30.000 e 60.000 euros/ano ademais do soldo de 4.200 euros/mes. A existencia das deputacións e un monumento ao despilfarro. A meirande parte dos seus orzamentos vai destinada a gastos administrativos e só unhas migallas chegan a formar partidas para investimentos. Xa abonda coas Administracións do Estado, Autonómica, Local e a mesma FEGAMP, na que están representados tódolos concellos. Franco xa morreu e os concellos non precisan unha administración foral para facer valer os seus dereitos e redistribuir a riqueza. As formación políticas utilizan as institucións nas que gobernan para favorecer aos concellos amigos, e iso, a máis de mezquino, tamén contribúe ao despilfarro. Hai algún concello que non ten habitantes para encher as piscinas e tampouco presupostos para mantelas. Cando Moreda era oposición avogou nunha entrevista en La Voz de Galicia pola eliminación das Deputación. Agora di que son un elemento imprescindible na compensación territorial, como se ese obxectivo non tivera que formar parte, necesariamente, dos plans operativos da Fegamp e da Xunta.
Despilfarro no nº de policías destinados a escoltar a políticos de medio pelo; despilfarro nos coches oficiais, luxosos; en telefonía móbil; en estudios de viabilidade de obras que nunca se levan a cabo(1); en creación de postos de funcionario innecesarios; en armamento; na asignación de presupostos para manter a Monarquía; na organización, escenografía, parafernalia e dotacións dos Premios Príncipe de Asturias; nos soldos das escalas superiores da función pública; nos contratos blindados dos peixes gordos das empresas privadas, por mais que haxa que inxectarlles diñeiro para que non se afundan; despilfarro nas axudas a fondo perdido a empresas que desembarcan para fagocitar á competencia pequena, e tamén ás que teñen en mente presentar ERES; nas primas que federativos corruptos, que non puideron xustificar como é debido viaxes a China con toda a súa camarilla, pagan aos futbolistas que xogan o Mundial(2); na fuga de capitais na contratación de futbolistas; no uso de créditos, devoltos en gran parte con favores, por parte dos partidos políticos nas campañas electorais; na asignación de presuposto á Igrexa Católica(3), que logo adica todos os seus medios rediofónicos, televisivos e de prensa a morder a man de que lle da de comer e a sementar o odio e a intolerancia, nun intento por rescatar a sociedade de valores franquista: mulleres sometidas, relixión versus educación para ser mellores cidadáns ¿?, pecaminización da educación sexual e do uso do preservativo, a obriga de ter fillos produto de violacións..., despilfarro no número de liberados nos sindicatos; nos cartos que se lle dan a centos de fundacións que non presentan nin memoria de actividades... Estamos diante dunha lista interminable de asuntos aos que hai que meterlles man e cuxa mera evocación provoca un disloque no xeito de escribir, deslabazado.
Isto non ten moi boa pinta. Nin o goberno nin a oposición teñen intención de porlle o cascabel ao gato.

(1)A Norman Foster se lle teñen pagado dezaseis millóns de euros na comunidade de Madrid polo deseño dunhas edificacións que non se van realizar.
(2)Prima por xogador se gañan o Mundial de Sudáfrica: 555.000 euros.
(3)Logo o Arzebispo chuquilateiro e o Vaticano intramuros non mandan unha cadela aos curas, moitos deles vivindo moi xustos da caridade dos feligreses.

O xenocidio do pobo palestino

Ten mala solución. Hai demasiado diñeiro na banca estadounidense para que a Casa Blanca e a súa sicaria ONU condenen a Israel, a pesares de que os xudeus están quentando o clima de hostilidade co mundo árabe nunha zona xeoestratéxica moi interesante para os intereses das grandes empresas petroleiras e gasísticas que teñen desembarcado pola forza da man dos Bush e dos yemenís, os mesmos que, xuntos, brindaron con champagne o 11S pola noite, cos cadávres de 3.700 inocentes aínda quentes, para celebrar unha invasión da que tiñan información privilexiada.
Sempre se lle reprocha a Yaser Arafat que non firmara os preacordos de Camp David. Non o fixo porque non quería ver ao seu pobo, espoliadas as súas casas e campos de cultivo, confinado nunha serie de campos de concentración, inconexos, como un novo arquipiélago gulag, ata diluír a súa conciencia de nación, a súa dignidade e a súa capacidade para trazar a súa Historia.
Diante da negativa dos líderes palestinos a firmar semellante futuro para o seu pobo o Servicio de intelixencia israelí montou dispositivos de provocación territorial e relixiosa sistemáticos para provocar a resposta violenta, con pedras, dos árabes. Os palestinos foron masacrados, encerrados entre murallas cos suministros de medicamentos, material escolar e alimentos cortados. A colonización das súas terras por xudeus ultraortodoxos non se ten interrompido por máis que Tel Aviv organice mascaradas publicitarias nas que as vítimas, torticeiramente, son os nenos israelís que ven como os bulldozers destrúen as súas casas1, construídas como avanzadilla dunha ocupación pola forza. Un avance que ven sendo precedido pola usurpación de pozos de auga, queima de olivos e arrasamento de cultivos, convertendo así aos palestinos nun pobo que sobrevive gracias á caridade, dependendo incluso da mesma sociedade israelí, tentando desenvolver, en moitos casos con éxito, un verdadeiro síndrome de Estocolmo entre os árabes.
A impunidade coa que actúa coa máxima violencia o goberno xudeu e o seu exército e total. O ataque contra misións humanitarias en augas internacionais e só un remedo da convicción de Tel Aviv de poder actuar como lles pete con tal de paralizar in aeternum unha posible vía para o recoñecemento de Estado Palestino. Os xudeus foron instalados en Oriente Medio pola coalición que gañou a guerra ao Fascismo e crearon un fogar común para quedarse despois de vivir, espallados, a tortura e a persecución xenófoba propia dos tempos de crises económicas profundas. A mesma tortura, espolio do territorio e xenocidio que agora eles, nunha burla do destino, infrinxen a un pobo palestino que, alleo á instrumentación que do conflito queren facer civilizacións opostas, quere recuperar a paz e a liberdade.

A DÉBEDA DOS CONCELLOS

Desde Felipe González a Zapatero, pasando por Aznar, tódolos executivos tiñan proxectado e apalabrado o respaldo ao municipalismo. Unha débeda histórica que no contexto actual de crise xeral non só é obviada senón que, ademais, paralízase a capacidade das administracións locais para seguir a prestar uns servizos que supoñen o 23% sobre o valor do percibido polos cidadáns, namentres os ingresos dos consistorios supoñen, por tódalas vías, un 15% da disponibilidade de recursos públicos.
Diante desta fenda financieira a meirande parte dos concellos, para seguir prestando os mesmos servizos aos cidadáns -en moitos casos encarnando obrigas que corresponden de feito a administracións supramunicipais- veñen optando pola venda do seu patrimonio, principalmente solo, e, cando isto non é posible, pola tramitación de préstamos bancarios, nun principio para abordar inversións, e, nestes momentos, mesmo para facer fronte aos gastos correntes. Este desfase é escandaloso cando conflúen factores como o de vivir por riba das posibilidades, investir en actuacións megalómanas e administrar con pouca ou ningunha coherencia a proporción entre o tamaño físico-humano do municipio e o do aparato funcionarial, o cal ven dando lugar a situacións de quebra real, enmascaradas por operacións crediticias, con endebedamentos por riba do 100% sobre o importe do presuposto anual. Demoras e impagos arrastran a miles de pequenos provedores
á ruína namentres o déficit do Estado acada niveis de record.
A solución para esta situación non semella pasar por penalizar a todos por igual. Hai miles de exemplos de concellos ben administrados, con niveis de endebedamento ínfimo, coas equipas de goberno moi axustados, sen gastos suntuarios en parque móbil, telefonía ou patrocinios nepotistas. E isto a pesares do lastre que supón facer chegar aos cidadáns tamén servizos que tiñan que estar prestando as CC.AA. Ou o Estado.
Por tanto, é xusto aplicar medidas leoninas a todos por igual? Moitos gobernos municipais do selo PSOE, como si gozaran de información privilexiada sobre as intencións do Gabinete Zapatero, xa tiñan convocados plenos apriorísticamente nos que tratar de solicitudes de crédito ata o máximo legal (125% sobre o importe do presuposto anual), denantes da entrada en vigor do decreto prohibicionista o 1 de Xaneiro de 2011. Eses concellos van a engulir o pouco líquido dispoñible nas entidades nun prazo breve. En cambio, os mecanismos de control sobre o gasto público seguen sen poñerse en práctica. Ademais moitos deles deben de estar obsoletos. Cómo se non entender que alcaldes de municipios de mil habitantes cobren o mesmo que outros que gobernan vilas de 100.000?. Cómo entender que en Os Blancos, en situación de quebra, haxa 65 funcionarios municipais para unha poboación de 980 habitantes?. Cómo dixerir que para atender a Casa da Cultura de Ourense, con dúas portas, figuren en nómina 19 porteiros? O cal, segundo Baltar, non é máis ca o chuquilate do loro.
A Operación Muralla, que comprometía as políticas cacharristas, está en suspenso porque non hai decisión política para estudar a documentación incautada e meter en cintura a quen corresponda. E iso é o que lle fai falta ao Estado: meter en cintura aos tramposos, aos que despilfarran e defraudan o suor dos que agora van ver aminorados os seus ingresos nunha especie de burla do destino. Garzón loitou contra as tramas de vividores a costa da política que teñen enmerdado o prestixio da dedicación máis nobre. E os poderes fácticos, os mesmos de sempre, paralizando a acción da xustiza, fortalecendo a sensación de impunidade na que se moven as mafias legais e sementando a idea de que todo vale, de que tonto o último... e fornecendo o odio social en amplos sectores da poboación.

REPENSAR A SOCIEDADE

Tanto Felipe González como Aznar, desde postulados ben diferenciados, coinciden en apuntar a necesidade de repensar a sistema polo que se artella a convivencia social na vella Europa en crise. O primeiro enfatiza a importancia de investir en I+D+I e o segundo avoga aínda por uns mercados de traballo e un marco de comercio máis liberais. Sorprende que semellantes visionarios con grandes doses de información privilexiada e mamando das ubres do Capitalismo feroz teñan unha chave mestra cando nas súas executorias non tiveron en conta a data de caducidade dun estado de benestar fundamentado nunha situación de bonanza irreal, cos piares en actividades económicas especulativas, que só beneficiaban a unha oligarquía ben relacionada con Ferraz e Génova e deixaría en coiros a moitos que quixeron xogar a ser ricos.
Agora que a crise afondou ata extremos formidables e as voces son de alarma extrema nos corrillos onde se maquinan os asaltos golpistas ou “democráticos” ao poder, e cando compre introducir dun xeito novo, en claves de século XXI, o repensamento da sociedade. Entre a desesperación do benintencionado Zapatero e o concepto de política como enfrentamento partidista de Rajoy, hai unha necesidade obxectiva que atender para ben da sociedade española: o cuestionamento do Sistema político que ordena a nosa convivencia, a nosa capacidade produtiva e o estado de benestar.
Entre os sesudos ideólogos de ambas formacións con dez millón de electores como respaldo efectivo chama a atención que non teña xurdido referencia ningunha sobre aspectos que teñen de rachar a dinámica actual da sociedade, cales son:

-Cuestionamento dos valores transversais que están no miolo da convivencia diaria, desde a escola, ata o regulamento dos mensaxes dos mass media, pasando polo trato preferente que preside as relacións do Estado con institucións que se interpoñen entre o cidadán e a liberdade.
-Necesidade de devolver ao Parlamento e aos órganos de Goberno o prestixio perdido por mor do seu inmobilismo e ausencia de protagonismo nos momentos en que son máis precisos o liderazgo e a gobernanza.
-Fixación dun completo corpus de medidas que impidan a compravenda, especulativa e concentrada en poucas mans, de materias primas, alimentos básicos, divisas e débeda pública dos Estados.
-Acabar co trato de privilexio ás grandes multinacionais e grupos de poder. É a hora de que os partidos, no seo desta crise formidable, deixen de actuar en clave electoralista e, sen obsesión pola posible perda de apoio electoral, adopten o paquete de medidas precisas para mudar xeitos de Administración que xa non valen. Non se lle pide á Xunta ou aos Concellos que creen empresas, pero, alomenos, que non paralicen o florecemento de pequenas inciativas de autónomos con esixencias de papeleos custosos e interminables, dictámenes técnicos que tardan meses, solicitudes de marcas rexeitadas por sistema e silencios administrativos que só rachan sobre discretos. Xenera odio social que grandes clubes de fútbol gasten millóns de euros en fichaxes tendo débedas inxentes coa Seguridade Social e con Facenda namentres se pecha o crédito aos concellos.
Soros provocou o afundimento da libra esterlina e unha crise sen precedentes na Gran Bretaña; catro especuladores afundiron Grecia nunha semana, están atacando ao euro mercando e vendendo grandes sumas as vintecatro horas do día, gañan fortunas inimaxinables apostando pola caída de valores apoiados no rumor sementado en espazos contratados en grandes medios e fan inútiles as medidas desesperadas de aforro do goberno de Zapatero.
Sobre estes aspectos como sobre tantos outros a preguiza lexislativa de Bruxelas e dos Estados, e falta de capacidade de xestión da clase política en España son un lastre que anticipan para Europa un papel terciario no planeta ao cabo desta década.

Versión en castelán

REVELA 2010

CHEQUEO Á SITUACIÓN DA INFANCIA NO MUNDO

E moi salientable que un concello pequeno cal é o de Oleiros sexa quen de organizar un certame fotoperiodístico de nivel internacional e gran recoñecemento nos medios especializados. “Revela”, na presente edición dende o 18 de Xuño ate o 18 de Xullo, vai desenvolver o tema capital da situación de ameza que está a vivir a infancia en grandes rexións do planeta, en condicións de explotación laboral, emprego como forza bélica, como vítimas e tamén axentes de violencia física e psíquica e privacións de dereitos elementais como o acceso á educación, aos alimentos máis básicos e á cobertura sanitaria, como carne de prostitución...
Revela é un acontecemento que concita a participación dos mellores fotorreporteiros do mundo, non só pola calidade diferencial das propostas senón tamén porque proporciona unha ocasión, por infrecuente máis valiosa, para a exposición pública de propostas valentes e políticamente incorrectas que poñen o dedo na chaga arredor da verdadeira índole dos problemas, sen sufrir mutilación ningunha da censura, grazas á conciencia colectiva e solidaria dun pobo que se preocupa, máis aló do necesario coidado estado das súas infraestruturas locais, polos dramas que se están a vivir en tantas rexións dun entorno cambiante. Así, o traballo premiado este ano cunha bolsa de 12.000 euros aborda a situación infrahumana que se vive nos cárceres do norte de África.
Esa conciencia crítica funciona no ámbito de Certame como unha roda de transmisión de valores, pois tamén está incentivada a participación de mozos e mozas en etapas formativas a través de Revela na Escola, unha actividade parella na que alumnos de secundaria de calquera centro galego son sensibles diante de aspectos da realidade que motivas a súa reacción e a necesidade de expresarse.
Parabén a Oleiros, ese rincón do Finis Terrae que dá unha lección de compromiso e resiste os intentos de invasión dos mass media, armados cun arsenal de opiáceos: fútbol, vída íntima de famosos impúdicos e do lumpen, máis fútbol, o dolce far niente e o consumismo nos centros comerciais... Revela 2010 é un lategazo na conciencia colectiva, unha voz que se ergue para dicir que estamos vivos e que ata os máis pequenos xestos solidarios importan.


VERSIÓN EN CASTELÁN

AS ORELLAS DO LOBO

Tímidamente, sindicatos e colectivos de funcionarios protestan as medidas anunciadas polo goberno socialista este mércores pola mañá para frear o crecemento da débeda pública. Mais aló da compresión do pau que supón para calquera economía doméstica a redución dos ingresos, hai que dicir que o peso medio salarial dos empregados públicos pasou de ser o máis pequeno hai trinta anos a superar nun trinta e tantos por cento ao de traballadores da empresa privada coa mesma cualificación, e case que a duplicar o dos varios millóns de cidadáns cobrando o salario mínimo.
Ben certo é que ninguén lle vai poñer o cascabel ao gato: a oligarquía de políticos que goberna promulga leis e decretos que primeiro teñen en conta o trato de favor que seguen a recibir eles mesmos e, por extensión, os altos mandos na escala funcionarial: unha lacra verdadeira, pois sendo os que menos traballan reciben primas e dietas vergoñentas e pouco edificantes nos tempos que corren. Ese cancro contaxia ademais a boa parte da base. Dánse uns niveis de absentismo laboral superiores ao vinte por cento; roubos de materiais; impuntualidade e incumprimentos de horarios e ao mesmo tempo facturacións de horas extras a esgallo para facer case que nada ou o que tiña que estar feito polas mañás. Porque en termos absolutos dos tres millóns cen mil funcionarios que existen na actualidade, sobran máis da metade. Os sucesivos gobernos foron engordando a inversión fixa en persoal por razóns electoralistas, por amiguismo e por prácticas nepotistas. Ningunha empresa privada duraría catro días aberta coa situación de caos, falta de control e dirección, inconcreción de obxectivos, multiplicación de persoas para unha mesma función, desgana e falta de compromiso coa xestión, a formación e a reciclaxe que caracteriza a grandes bolsas de funcionarios. Unha situación que leva aos que si teñen ganas de traballar e actúan con responsabilidade -e hai moitos- a sacrificarse ás veces máis do recomendable cando non a recibiren un trato acosador e vexatorio de parte dos vagos de profesión.
Algunhas das funcións e tamén un número de servizos que receben os cidadáns é lóxico que sexan dispensados desde a titularidade pública. Moitos deles parten da conciencia solidaria, supoñen un esforzo económico para o conxunto dos cidadáns e aportan un plus necesario de tranquilidade de que o primordial medido non en termos de rendibilidade económica senón de contribución ao estado de benestar está asegurado. Mais é preciso delimitar moi ben cales son eses servizos, para privatizar o resto e gañar así en eficacia na xestión de recursos materiais e humanos, cunha consecuencia inmediata na redución de custes: na sanidade, no mantemento de xardíns, no ensino... mesmo na Xustiza. Por que o cargo de xuíz ten de ser vitalicio? Hai que acabar co trato diferencial: no seno da empresa pública, entre traballadores públicos e privados, entre traballadores por conta allea e autónomos, entre pensionistas... É aberrante que un político retirado conserve coche e segredaria e cobre unha pensión multimillonaria por ter traballado catro anos; é aberrante a distancia entre a pensión mínima e máxima; é aberrante que un traballador cunha vida laboral de corenta anos perciba 650 euros de pensión como tamén o é que algúns estean na casa ou nos seus chollos particulares retirados aos 48 anos e a outros, sempre os mesmos, se lles esixa que sigan ata os 67. Nas medidas do goberno faltan alusións a acabar cos contratos blindados nas Caixas de aforros, coas primas astronómicas a conselleiros delegados e directivos de empresas privadas que explotan aos traballadores aproveitando a descompensación entre a oferta e a demanda de operarios; faltan alusións á necesidade que temos de espremer o tempo laboral que se precisa, remunerado cos impostos de todos, de médicos, catedráticos, deputados, senadores e congresistas. Faltan referencias concretas sobre a eliminación das primas millonarias a mandos da garda civil, a policía xudicial, a xudicatura e os segredarios xerais. Faltan alusións á urxente necesidade de abordar a implantación dunha Administración única, á supresión das Deputacións, a eliminación do Senado. Con Grecia vímoslle as orellas ao lobo. En realidade, algo máis que as orellas, porque a oligarquía política non da sinais de querer mudar un sistema superado en esencia, a máis de podrecido pola corrupción e o trato de favor.

DISPUTAS TERRITORIAIS

A propósito do deslinde de Santa Cristina di una concelleira da cidade herculina que o areal é dos coruñeses. Sen dúbida fala atendendo aos mesmos criterios de presión demográfica polos que o Consultorio capitalino pretende a maioría absoluta na toma de decisións do Consorcio, desprezando o factor territorial.
Vai ser que ese estilo de chulerías latexa tras do complexo de superioridade que tradicionalmente ten levado a tratar como pailarocos -no senso mais pexorativo da palabra- aínda con taparrabos aos que vivimos ao outro lado da ponte da Pasaxe. A boutade dos socialistas coruñeses equipárase á reivindicación dos pensionistas ingleses acerca das Canarias polo feito de pasaren o retiro nas illas.
O concello de Oleiros é un gran pulmón, un area de recreo para os coruñeses dende que nos anos cincuenta os suecos introduciron en España as bondades dos baños de mar e de sol. O goberno municipal fai un esforzo económico en dotacións e mantemento para brindar unha opción de lecer nas mellores condicións a custo 0: non hai zonas azuis, nin de residentes por parte ningunha e funcionan en tódalas praias e os seus contornos servizos de emerxencia, protección civil, regulación do tráfico, socorrismo, limpeza de areais, etc. Paréceme que é un xeito de entender as cousas públicas desde o concepto dunha grande area metropolitana solidaria, pois o gasto en hostalería dos visitantes non compensa nin en porcentaxes ínfimos todo ese despregamento de medios. E ben está introducir eses conceptos de interacción cos veciños que ten levado ao Concello de Oleiros a limpar tamén o area de praia “coruñesa”. Outra cousa é admitir o vasallaje: namentres que o goberno de María Pita manteña a súa reivindicación da punta do areal corresponderalle polo menos responsabilizarse dos servizos de socorrismo e vixilancia. E si pretende que o fagan os oleirenses, compre que os Losada, Barcón, Marón... recoñezan o dereito lexítimo de aqueles a recuperar a súa integridade territorial usurpada. Pero para iso precisaríase o seu esforzo en acudiren ás fontes da Historia libres de prexuizos e despoxados do chauvinismo co que se buscan as rendibilidades electorais que non se alcanzan co traballo do día a día nos barrios.


Video de Cartas a Elisa

ESTRATEXIAS DE DISTRACCIÓN

Hanme chamar raro pero a min paréceme un atentado contra a ética, unha provocación esa programación da Sexta á hora da cea na que desfilan multimillonarios amosando as súas mansións, iates, xoias e roupeiros con xéneros de pasarela ao tempo que fan afirmacións do tipo: “ser probe e unha vulgaridade”. E levarán razón. A pobreza asola a varios millóns de familias vulgares. Moitas delas, para distraer a fame, ven a televisión que segue a ser un electrodoméstico económico.
Zapatero e Rajoy falaron de Grecia, da posibilidade de que os especuladores utilicen o rumor para tombar o valor dos bonos e a economía dun país. Mais ignoro o que terían afondado no drama e na profunda depresión que leva a moitos pais ao borde do suicidio por non poder aseguraren que tan sequera haberá un prato de sopa para cear mentres os fillos ven desfilar nos programas de “Mujeres ricas” e “Quién vive ahí” a persoas de carne e oso baixo o mesmo ceo, facendo aparecer o luxo ostentoso como algo normal no transcorrer dos días.
Ben está que a xente sen traballo nin medios non saia a pegar tiros á rúa. Ben está que aceten que esta crise é o fracaso do modelo neoliberal e capitalista que brinda as maiores oportunidades a especuladores e intermediarios, e que para remontala vai ser preciso un plus de capacidade de sufrimento e tamén de comprensión cara á clase dirixente espida de autoridade bastante no concerto económico multinacional.
Namentres, o que si compre esixirlle ao Goberno e á Oposición é que sexan sensibles co momento, xa ben prolongado, polo que están a pasar moitas familias e se poñan de acordo para frear esa provocadora ostentación dos ricos cada día máis ricos nos programas lixo e, aínda mais, para poñerlle fin á impunidade pouco edificante coa que viñeron corrompéndose e apodrecendo dun diñeiro roubado ao pobo, e nunca devolto, presidentes de Comunidades Autónomas, tesoureiros dos Partidos, senadores, segredarios xerais, directores da Garda Civil, do Teatro Liceo, do BOE... Porque España é hoxe un polvorín de emocións contidas, se non queremos empezar a ver cócteles Molotov nas rúas compre que Zapatero e Rajoy desboten a pereza institucional, baixen da nube, e traballen xuntos algo mais que dúas horas cada ano e medio para tratar tamén da nosa intrahistoria, ao de cada día nos fogares, tamén nos máis humildes, aos que lles deben máis referencias que os complexos e fríos datos da macroeconomía cos que non se cea a diario, máis consideración e menos estratexias de distracción co fútbol e con “Mujeres ricas”.

____________________________


A NOVA PISCINA DE DORNEDA, en Rialta, vai empezar a funcionar en torno ao día 15 de Xuño. Trátase dunha instalación moderna, con dous vasos bañados pola luz exterior, ximnasios, bestiarios e saunas, todo ben amplo, dotada ademais de accesos e zona de aparcamento que van facer moi grato o uso frecuente, especialmente aos veciños do saco norte do Concello que terán a un tiro de pedra un instrumento potente para coidar da forma física e tamén para desenvolver a súa vida social e participativa..
Oleiros sitúase na vangarda dentro de todo o Estado en canto a disposición de instalacións deportivas de toda índole e propostas de actividades monitorizadas para tódalas idades. O capital que suman o entorno natural privilexiado e as acción planificadas do goberno municipal coa colaboración veciñal elevan os estandares de calidade de vida e acceso a hábitos sostibles a unha cota equiparable á dos países máis desenvolvidos de Europa.

A FRUSTRACIÓN DO REFORZAMENTO IDEOLÓXICO NOS CONCELLOS INDEPENDENTES

Desde que Ortega insistira na, sempre por facer, necesidade de vertebrar España, a clase política e a sociedade ao rebufo veñen a darlle a razón ao filósofo no seu pesimismo razoado. Nin tan sequera unha guerra fratricida e unha represión cruel que deixou unha fenda pechada en falso foron experiencias suficientemente demoledoras como para tentar rexeitar a violencia na resolución de conflitos con perspectiva mental e educación na democracia.

Así, os partidos con opcións de goberno no Estado encarnan esa cólera, esa carraxe do ansia por mandar que comporta unha falta de entendemento de oficio, como un exercicio de anteposición sempre dos intereses partidistas por riba dos do país. O papel da oposición, lonxe do suposto de ofrecer propostas alternativas, céntrase en desexar que fracase a formación que goberna, cuxa función, en troques, é a de minusvalorar a demanda dos espectros políticos sen acceso á toma de decisións.

A práctica sistemática do odio conduce a situacións tan esperpénticas como que o presidente do Goberno e o líder da Oposición, que representan xuntos a máis de vinte millóns de votantes, só veñan a reunirse unha vez cada ano e medio e solo en situacións de excepcionalidade extrema. E nada mais rematar a xuntanza, como as beatas ao saíren da misa, quentan coa mesma semente do odio as mentes dos cidadáns que quererían saír da crise económica e de valores de xeito xamáis traumático. Esa práctica premeditada do odio ao diverxente con fins electoralistas e de abordaxe do poder trasládase, a escala, ás varias ducias de municipios de todo o Estado onde veñen gobernando partidos independentes, con un pequeno respaldo demográfico, en contextos locais. Neses casos, os alcaldes e equipas de goberno concentran sobre eles todo o odio e a maquinaria de destrución en poder dos grandes partidos, posuidores de medios económicos cos que mobilizar a propaganda para enconar e enfrontar aos veciños, e para sementar de novo o odio e instrumentar a falta de entendemento como unha estratexia apriorística, evitando o diálogo político e a utilización da negociación, e facendo uso prepotente da súa titularidade como elementos de autoridade supramunicipal para estrangular o fluxo de inversións neses concellos que aspiran tamén a gobernar. Cando na transición naceran esas Galias pequenas, esas alternativas de goberno de progreso independentes da bicefalia invertebrada -non confundir coas propostas xurdidas dos tránsfugas con desexos de facer camiño afastados da loba que os amamantou-, a moitos veciños pareceulles importante enlazar a ideoloxía plural desas formacións con opcións políticas de esquerda, tentando insuflar desde o sosego a necesidade dun rearme das ideas achegado a postulados do socialismo ortodoxo, en certo modo utópico, que asegurara o mantemento dos servizos sociais e dos fondos de solidariedade mesmo nos momentos de vacas fracas, aínda que para ilo houbera que pospoñer actuacións máis rechamantes pero de menor impacto na calidade de vida.

Mais a aposta por ese rearme ideolóxico pola esquerda nunca fraguou. Os partidos supramunicipais que reivindicaban o socialismo no enfrontamento en instancias do arco parlamentario como un instrumento de distinción de cara ao electorado perderon tódolos seus sinais de identidade na dimensión xeográfica e electoral dos municipios, onde dar apoio ideolóxico a alcaldes independentes suporía para esas formacións a asunción de demorar ou relativizar a necesidade da súa presentación como alternativa de goberno. E iso é moito pedir para unha clase de “utópicos” que, na realidade, teñen fame de mandar, se é preciso entrando no xogo vello das oligarquías, quentando os ánimos das xentes de ben, e amosando coas súas actitudes de levantar confrontacións mesmo onde pode haber coincidencias que non están na política por vocación de entrega a os ideais senón para facer carreira.

O estado de ánimo actual nas formacións independentes que gobernan en varias ducias de concellos do Estado é dun certo desencanto e, por reacción, acentúase o peche de filas en torno á pura defensa dos intereses veciñais, no día a día, sen preocuparse moito de encadralo ideolóxicamente. Namentres, o tempo vai pasando, e con ilo, afóndase na desideoloxización da España invertebrada.


VERSIÓN EN CASTELÁN

A SUPRESIÓN DA EDUCACIÓN FÍSICA NO BACHARELATO

SON DE OLEIROS (sondeoleiros.com)

O sucesivos Gobernos non viron a necesidade de loitar contra o tabaquismo con medidas lexislativas ata que os gastos derivados da atención a afectados por EPOC (enfermedade pulmonar obstructivo conxestiva) e cancro superaron aos ingresos fiscais pola venda de cigarros. Aínda hoxe, tamén en parte por mor dunha inercia cultural que os políticos, co medo electoralista no corpo, non afrontan, a lexislación sobre dereitos e deberes do fumador é tan laxa que non ten en conta a absoluta necesidade de protexer do fume do tabaco a cantos non queren envelenarse: non fumadores, embarazadas, cativos, camareiros...

No asunto da integración da Educación Física na oferta de actividades escolares dentro do curriculum de bacharelato, moito me temo que a Administración non ten pensado cuestionar a absurda supresión da materia ata que as voces de alarma sobre o incremento exponencial da obesidade severa non acaden un eco maior e os gastos sanitarios derivados de dar asistencia a unha porcentaxe superior xa ao vinte por cento da poboación xuvenil non sexan constatados como insoportables.

As doenzas derivadas da gordura chegan para quedarse e son moi graves: hipertensión, diabete, artrite, ateroesclerose, insuficiencia cardíaca, problemas circulatorios e respiratorios, cancro... ata completar unha listaxe interminable.

O grave da supresión da actividade física nos tramos de bacharelato é precisamente a afectación a rapaces e rapazas vivindo na etapa do afianzamento de hábitos que xa van acompañalos o resto das súas vidas. Os poucos adolescentes que se engancharan a unha práctica deportiva concreta por formar parte dun club terán máis doada a fidelidade á actividade física. Mais a gran maioría encherán as súas horas de ocio con actividades que escasamente comportan o coidado do corpo. Só unha proporción pequena da xuventude recupera se cadra uns anos máis tarde o hábito do exercicio atraida por campañas municipais ben valiosas, cando toma conciencia da súa forma física paupérrima.

É unha aberración a supresión no curriculum escolar dun hábito saudable tutelado por persoal cualificado, licenciado en Educación Física. E non estamos a falar da necesidade de poñer unha nota ás habilidades deportivas dos nosos fillos senón de incluír na súa vida de diario a práctica hixiénica de exercicios e xogos deportivos individuais e no grupo, polos beneficios imprescindibles para o crecemento harmónico que comporta: físicos, emocionais, de desenvolvemento de pautas de colaboración, capacidade para o esforzo, focalización de obxectivos, concentración, valoración das dificultades como oportunidades, mellor resposta fronte a factores de stress e ansiedade, etc., etc., etc.

Un dos nichos de creación de postos de traballo por encher, nestes anos de crise, está no area da Educación Física e a práctica deportiva, que xa terían que estar de volta nas aulas de Bacharelato. Porque un país que presume de estar na vangarda en porcentaxe de recursos dedicados a benestar social non pode permitirse o luxo de educar tomando ao individuo como unha mente disociada do corpo, se non queremos que as residencias xeriátricas se enchan, precozmente, de enfermos dependentes, pagando por ilo unhas peaxes materiais e inmateriais que empezan a dar medo.

 
VERSIÓN EN CASTELÁN