CRISTO, o deus sol... desde a noite dos tempos

Por suposto que Cristo como encarnación de Deus Pantocrator é unha invención humana. As sagradas escrituras foron escritas por homes. As testemuñas de intervencións divinas e feitos milagrosos son persoas. Como humano é todo o que dentro da relixión cristián ten que ver cunha suposta intervención divina. As sagradas escrituras recrean o mito do nacemento, parido por unha virxe, dun Salvador na noite do 24 a 25 de Decembro -o sol, logo de tres xornadas en que o día e a noite duran o mesmo, vence e da paso a un novo reinado da luz, ate o equinocio de verán- coa asistencia de tres reis magos, tres estrelas aliñadas respecto de Sirius, igualiño que fan tódalas culturas precristiáns: hindúes, persas, exipcia, helenística, romana... e as mesoamericanas: incas, aztecas..., do seu inicio na labor de apostolado aos trinta anos, da súa resurrección ao terceiro día. O Vaticano tentou destruír os gravados en pedra achados nas pirámides sobre o nacemento do deus Chorus e a súa vitoria diaria pola mañá sobre o Demo -a noite, as tebras-. Tentou destruír todos os elementos de base astrolóxica -12 apóstolos = 12 constelacións) que configuran a construción dunha Historia cuxos ítems non son senón a corporeidade, a literaturización de fenómenos astronómicos para tentar mellor comprendelos e dixerir o medo pola insignificancia fronte aos fenómenos naturais. A era astrolóxica de Piscis -Cristo e representado reiteradamente pola figura de dous peixes- xa fora anunciada por Persas e Exipcios sucedendo á de Taurus remata en 2165, cando o polo norte celeste vai rematar o traslado da súa aliñación coa a Estrela Polar ate a constelación de Acuario. Para entón as distintas relixións adaptarán as súas simboloxías á nova realidade.
Todas esas historias coas que o ser humano quere mellor dixerir a realidade e ordenar un cosmos doutro xeito caótico non son malas nin boas. O que é noxento son os crimes que no seu nome se teñen levado a cabo, sumariamente, por cantos ostentan que a súa fe e a única e que os que non a profesan son inimigos. O que é inadmisible nestes tempos e que argumentando motivos de ortodoxia nunha desas fes, se estean a pisar dereitos humanos e freando a instalación nunha sociedade sen violencia, sen odios, sen fracturas sociais e libre. A maiores, hai unha cúpula de dirixentes de esas sectas que viven ostentosamente a costa dos prosélitos e que teñen moito interese en infundir o temor a Deus. Funcionan como grandes multinacionais con un produto en exclusiva para explotar comercialmente, e fano con axudas a fondo perdido e libres de tributación. Impiden as correntes de opinión dentro do grupo e expulsan -como mínimo- aos diverxentes.
Algún día, con cincocentos anos de retraso tamén pedirán perdón por iso. Como algún día os responsables do 11S saíran á luz nunha pequena nota de prensa nun recuncho do xornal. A moitos no nos fai falla esperar 70 anos a que se desclasifiquen os papeis para saber unha verdade apuntalada por un millón de cabos que quedaron soltos. No caso da autenticidade do que di a Biblia e no Novo Testamento, os documentos para contrastala están desclasificados de tres mil anos cara atrás en pirámides, mausoleos, pergaminos e mesmo na tradición oral de pobos con culturas ben máis antigas, como nais que foron inspiradoras da nosa.

Controladores aéreos

Se cadra aos controladores aéreos e aos seus representantes sindicais habería que poñelos a carjar areón na carroseta. Ou asentalos nove horas seguidas nunha cinta de procesamento para poñer tres ringleiras de xarda cara ó norte e coa barriga á dereita. Ou doce horas ao día a escarabellar na terra ou estender o asfalto fumegando a corenta grados de temperatura ambiente.
Ese fato de egocentristas aproveita a época do ano e, o que é máis grave, a situación pola que atravesamos que ten acojonado e rezando ao sector dos operadores turísticos, compañías e traballadores fixos e eventuais para realizar actos de chantaxe inadmisible tendo en conta que van cobrar douscentos mil euros ao ano por traballar trinta e cinco horas semanais.
Falan de dificultades para conciliar. Con que? Coas partidas de golf e pádel e os paseos por ibiza?. Dificultades, o que se di dificultades, para conciliar ten Lolita, a do super, que entra ás nove e sae ás vintetrés, por un salario de oitocentos euros ao mes. Ou Pablo, que está a pasar o pisón en Morás de oito a oito a 124 decibelios e ve aos fillos nas fotos da billetera cando para unha hora para xantar.
A situación de privilexio dos que máis protestan neste contexto xenera mesmo odio social. O mesmo que me produce ver a Carmen Lomana á hora da cea -con moitos fillos por doquier a piques de agochar a fame entre as sabas- afirmando que ser probe é unha vulgaridade. Ou a Eugenia Martínez de Irujo decindo que os meses de verán son para descansar ¿? nos iates que os seus amigos poñen á súa disposición en Ibiza, onde non pode deixar de habitar a mansionciña familiar na tempada estival. Todos eles privilexios cos que naceu, desde o berce, por razóns sanguíneas, como se vivir nesta sociedade non comportara compromiso nin esforzo compartido ou solidario ningún, cousa que por certo algúns notables vivindo do erario público só citan cando caen enfermos e precisan de botar man dos recursos do sistema, ou cando, como á reina de Inglaterra, se lles queima un palacio e, despois de non ter contribuído nunca á Facenda Pública, á caixa común de todos, piden un sufraxio ao pobo para arranxar o seu patrimonio.
Aos controladores cumpre ofrecerlles unha rebaixa dos emolumentos entre o 5 e o 15%, en coherencia co esforzo de boa parte da clase traballadora, e se non aceptan e faltan ao traballo hai que abrirlles expediente e despedilos procedentemente, sen dereito nin ao subsidio por desemprego, xa que non queren traballar.
Para non afectar á economía do país, cumpre botar man do exército, cuxa aportación é inescusable en situacións de emerxencia, como pode ser o control do tráfico aéreo, a intervención en vagas de incendios ou a colaboración na loita contra a marea negra do Prestige -que López Veiga e Fraga se negaron reiteradamente a recoñecer como tal, afectando gravemente a dereitos de indemnización por parte de miles de paisanos que vían como o seu medio de vida era arrasado-, por moito que o monarca Borbón afirmara que o exército é un corpo profesional que non está para cometidos de esa índole, de feito tal que cando chegaron os soldados xa os mariñeiros defenderan as rías coas súas mans e as quillas dos seus pesqueiros, eses que recollen as ricas especies que logo adornaron as mesas rexias nas recepcións “palaciegas”.
A ordenación do espacio aéreo e agora unha necesidade que, se é preciso, hai que atender desde os recursos públicos para que a sociedade civil e a situación do país se vexan afectados o mínimo posible. E non é con ánimo de rebentar o dereito á folga. É por non ceder á chantaxe dun grupo de privilexiados que rexeita, por razóns tan obvias como inadmisibles, a mediación no conflito dun árbitro imparcial admitido por empresa e sindicato. Fixo falta esta e outras amezas de folga para que o pobo tomara conciencia da burrada que supón o soldo dos controladores. Se o goberno non actúa con man dura no nome da xustiza social o electorado vaille pasar factura. ¡Tempo ao tempo!.