© blog: Son de Oleiros

miércoles, 30 de noviembre de 2011

ENCANTORURAL.COM

Para os que queirades e/ou pidades mudar de escenario durante uns días recoméndovos unha ollada á páxina “encanto rural”, na que atoparedes ideas e destinos atractivos por prezos ben reducidos, sobre todo agora nestas datas de inverno. Por exemplo, hai habitación individual en Cervantes, ao pe dos Ancares, na Galiza rural máis profunda, por 16 euros ao día. Ou aloxamentos atractivos en Ourense, na Costa da Morte, no Barbanza, na Mariña lucense, na vila medieval de Alariz... eu que sei. Galiza é unha gran descoñecida mesmo para os galegos. Un microcosmos no que se reflicten tantos xeitos de entender a vida, os traballos, o lecer, a cociña, os costumes que non chegaría unha vida para abarcalos todos. Pero por algo se empeza.

http://www.encantorural.com/



Na páxina encanto rural podedes atopar detalle do roteiro polo saco norte do Concello de Oleiros


viernes, 25 de noviembre de 2011

O paradoxo alemán

Alemaña non pode gozar de tanta fortaleza económica namentres o sur de Europa está a dúas velas. Os intereses que paga o Estado xermano aos que mercan os seus bonos é demasiado pouco como para disuadir de investir en futuros de España ou Italia. De xeito que non haberá máis remedio que abrir a espicha do Banco Central e do FMI para, mellorando as expectativas de capacidade de pago da Europa da segunda e terceira velocidades, ir aproximando as ratios de solvencia, as primas de risco e as rendibilidades dos investimentos en países veciños. Porque as economías europeas están moi imbricadas. Se Italia cae, os bancos franceses van para o carallo ate que os rescate a clase política. Os bancos alemáns teñen mercado moita débeda de Grecia e Italia. A incerteza e inimiga da inversión. Por tanto, o horizonte da CEE contempla por necesidade un reforzamento do papel de Banco Central Europeo como primeiro paso para escorrentar aos cazadores de oportunidades, e, xa no longo prazo, a posta en marcha da conversión da débeda en eurobonos a prezos taxados que estabilice os custes da financiamento.
Namentres, e no aspecto doméstico, coinciden no tempo a caída do consumo e a defensa mesmo entre os que teñen moito diñeiro das cousas ben importantes que son de balde: pasear á beira do mar, ollar as estrelas, facelo amor ao abrigo da temporal que bate contra as fiestras... pero para facer todas estas cousas é preciso antes ter cubertas certas necesidades que varían dependendo do lugar de residencia, da composición da familia, do estado de saúde, do azar...
O sistema social está montado de tal xeito que para sosterse
precisa do consumo. E hoxe mesmo os comercios tentan en Galicia implantar o costume do venres negro: unha defensa do “ir de tendas” como un acto de solidariedade competindo coa catalogación de “shopalcoholics” ou adictos ás compras se cadra máis axustada a unha boa parte dos cidadáns que pasan sistemáticamente o tempo de lecer nas grandes areas comerciais. A cuestión vai pendurando do necesario equilibrio entre o consumo como motor da produción e a responsabilidade propia sobre a administración da economía doméstica.

Premios 20Blogs

domingo, 20 de noviembre de 2011

SUPERAR LA CRISIS, capítulo 1329.

(PUBLICADO EN NOTICIAS DE ACTUALIDAD) Pinchar aquí

Superar la crisis
(capítulo 1329)

Vertebrar el espacio es posible y conveniente en época de crisis en Galicia. Hay un vasto territorio de aldeas abandonadas y casas habitables con haciendas cultivables esperando a tomar el testigo de situaciones de desahucio y nulas expectativas de empleo en las aglomeraciones urbanas y villas satélite. De hecho algo se está moviendo si reparamos en que en lo que eran residencias de reposo se están sustituyendo los geranios y las siemprevivas por repollos, tomateras y zanahorias.
A Zapatero se le considera el responsable del hundimiento de la nave del Estado y ¡qué fácil resulta trasladar la autoría de todos los males que nos acechan a un agente exógeno! Pero ¿cuánto no habrá de culpa en el común de las gentes que, durante estas décadas postfranquistas han sido o hemos sido cautivadas por el hedonismo a ultranza y la preponderancia absoluta de los derechos eclipsando cualquier deber?. La publicidad ha trabajado este valor: “vd. tiene derecho a la línea ADSL en su casa”, “vd. tiene derecho a unas vacaciones en el “Spa Costa Parda”.
Mientras en España cultivábamos la idea de pertenecer a la vanguardia del mundo las economía emergentes, cimentadas sobre una clase de trabajadores obnubilada por el derecho nuevo a acceder a la propiedad privada –una radio, una nevera, un pedazo de tierra que cultivar-, crecía a ritmos de vértigo y exportaba productos a precios sin competencia. A Alemania o Austria poco le podía importar eso; al contrario, cuanto más trabajen los chinos más cobran los países punteros en la gestión de patentes. Pero desde la piel de Toro sólo hemos mercantilizado los productos agrícolas y los servicios turísticos. Nuestras patentes estrella siguen siendo el botijo y la alpargata, porque los científicos trabajan en EE.UU., U.K. y Centroeuropa.
En este contexto y una vez que las viviendas empezaron a valer menos que la prenda hipotecaria, mantener las prestaciones sociales como ha hecho el Gobierno del Partido Socialista tiene un enorme valor y denuncia una forma de entender la política como el arte de redistribuir la riqueza. Sólo le ha faltado, como a Italia, Francia o los mismos USA, la aplicación valiente de una medida arriesgada: fuerte imposición o gravamen sobre las fortunas. Y si nadie quiere ponerle el cascabel al gato es por el miedo de deslocalización de los ricos. Pero ahora tocaba sí o sí si los socialistas hubieran mantenido el poder –esto está escrito antes de que acabe el escrutinio-. Con el nuevo panorama, la derecha optará siempre por los recortes en prestaciones sociales a las clases media y baja antes que por los impuestos a los ricos. De este modo remontar la crisis será una cuestión de muy largo plazo, pues el poder adquisitivo de la mayoría de la sociedad estará aún más acogotado por la reducción de los salarios y por la necesidad de atender, después de pagar los impuestos, la asistencia a según que prestaciones sociales a cargo de su ya maltrecho bolsillo.
La cultura de este país que es España está muy lejos de contemplar el reparto del trabajo entre más personas a base de reducir jornadas y salarios, tal cual ha sucedido en Alemania, que con la crisis consiguió mediante la implementación de medidas en esa orientación reducir el paro del 8.5% al 6,5%. Además los programas de educación social y para la salud individual y colectiva de los nibelungos contemplan orientación por especialistas para comer mejor con menos gasto y mayor sostenibilidad, un buen manejo de las prescripciones medicamentosas e incentivos frente a gravámenes respecto del consumo de alcohol y tabaco.
Los políticos tienen que proponer ideas distintas a las del siglo XIX, que ya no valen en este entorno tan cambiante. Es un lujo pagar los sueldos de diputados y senadores que en toda una legislatura no han propuesto ni una sola idea para mejorar nuestras reglas de juego. Es muy pobre hablar de dinamitar la ley de la dependencia mientras se construyen aeropuertos sin uso, se premia a los autores con puestos de a ochenta mil euros al año por no hacer nada, se mantienen unidades administrativas municipales, con todo su aparato funcionarial, para poblaciones atomizadas, se persiste en la coexistencia de tropecientos campus universitarios infradotados y dispersos en lugar de concentrar medios en cada autonomía y disponer de una residencia universitaria que democratice el acceso a los estudios superiores. ¿Qué sentido tiene duplicar funciones administrativas? De cada cien euros las Diputaciones Provinciales destinan sesenta y ocho a costes administrativos. Estos entes tenían sentido como órganos de compensación intermunicipal antes de la existencia de los Gobiernos Autonómicos y la Federación de Municipios, además de entes comarcales que velan por el desarrollo en equilibrio espacial y por razones de interés productivo. Para que están las Juntas, los Gobiernos Autonómicos si no para redistribuir la riqueza proveniente de los impuestos y arbritrar todo tipo de dotaciones.
Lo mismo se puede decir del Senado. La Cámara Baja puede y debe ser autosuficiente para promover el debate y la legislación subsiguiente que ha de motorizar el progreso. Las rémoras del pasado sólo son eso, pretextos para colocar bien a iguales en un ejercicio de enriquecimiento endogámico que en este contexto sólo consigue empobrecer a la sociedad.

viernes, 18 de noviembre de 2011

SUPERAR A CRISE

Serie de dous mil artigos sobre as posibilidades de superar a crise actual a pesares da clase dirixente. Publicados na plataforma de blogs arredor da plataforma de El País.

Pinchar aquí

martes, 8 de noviembre de 2011

REMINISCENCIAS

Breve vida,
instante fugaz
de lucidez transitoria.
O cuarto agarda
como poldro de tortura
onde aniña
a noite
coa súa dor irremediable,
e a soidade aterra.
Lenes refachos,
recordos borrosos,
hai sinais de loita,
de entrega formidable,
desigual.
Emerxen do pasado
emocións turbadoras,
cando todo fluía
e a liberdade
impregnaba
o alento da vida.
Brota a reminiscencia
da paixón
provocando descargas
nas neuronas
sobreviventes.
O arrecendo da pel
namorada
sobre a herba
ameazada polo río,
a brandura dos pés,
nus,
deixándose atrapar
na cadencia
da tarde inacabable.
A aventura fortuíta
entre o alto millo
nun tempo singular.
Sobrevive o pasado
nos recunchos
da memoria remota
nesta tarde,
lánguida,
de Outono.
Irremisiblemente
caen as follas:
unha, dúas...
tres mil setecentas
cincuenta e catro.
Expándese o tempo
derramado
no baleiro.


Fragmento de "Requiem por un tempo pasado"
© Santiago Casal Quintáns



Libre asociación en Arteixo para celebrar o San Xoan?

¿Vivimos nun Estado democrático?   Un grupo de veciños de Arteixo unidos pola súa ideoloxía (materializada nos proxectos de Alternativa dos ...