Hai cousas moi importantes que son de balde

O estoupido da cultura gastronómica ten seguido no tempo á efervescencia nos sesenta e setenta do goce sexual nas propostas máis diversas. Foi un avance respecto do sombrío escenario que viña trazando a maquinaria relixiosa, con tendencia involucionista para apoiar o control das masas, mandando a copular con fines reprodutivos e a comer para silenciar a fame, todo ilo en contra da evolución da especie humana, que tiña moi superado o comportamento puramente instintivo para acadar a sublimación dos sentidos, a percepción de ricos matices sutís no exercicio das actividades máis cotiáns. Namentres a Igrexa e outros fundamentalismos por acó e por acolá pecaminizan o pracer dende a tese de avalar a dor como unha ponte para achegarse a Deus, a sociedade máis liberada dos dogmas cultiva o hedonismo sen que ilo supoña ser insensible aos problemas dos demais. Recoñecer que hai unha diferencia entre engulir e degustar como tamén entre verquer seme ou aproveitar a infinita capacidade eróxena do corpo, masculino ou feminino, é un síntoma evolutivo. Aínda lembro os desgustos que estas opinións teñen causado en vellos do meu entorno familiar en épocas pasadas. Pero agora, grazas ás viaxes do Inserso, veñen de volta cunha mentalidade afanada na valoración das exquisiteces. Ben entendido que as cousas máis saborosas son as que introducen ingredientes que teñen que ver coa sabedoría transmitida de xeración en xeración, traballadas e servidas con agarimo. Onde estean unhas “simples” parrochas con cachelos pingados de aceite, tomados con deleite e sen mirar o reloxio, que se quiten os aglomerados informes da cultura da rapidez. Se cadra á recuperación pendente dentro da filosofía do Carpe Diem ten que ver co dano que ten feito á liberalidade non usos e costumes sexuais a irrupción da Sida. Agora que dispoñemos dunha cultura procedimental para previla e tamén dun arsenal terapeútico para convertela nunha enfermidade crónica que non ten por que reducir a esperanza de vida e probable que se retome o avance cultural a respecto do aproveitamento do sexo coma unha fonte importante de recursos para o pracer, para a relación inter-persoal, para o mellor coñecemento dos demais e para instalar un mellor estado de ánimo fronte ás adversidades. Ademais, é de balde.

EL ACOSO DEL DÍA DESPUÉS

Como comprendo a cuantos han perdido el empleo fruto del acoso laboral. Sobre todo en esos casos en que el trabajador lo había dado todo por la idea empresarial y se ve fuera de ella por la traición, consentida, de alguien que ha suplantado un puesto de trabajo difamando. Esto es más frecuente de lo que parece y acaba mandando al psiquiatra a miles de personas todos los meses. Pero ¡ojo! hay aún un acoso peor, y es el que promueve aun a posteriori la empresa, que ha emprendido la senda equivocada en la gestión de los recursos por la mala práctica de los directivos consintiendo la traición y el ascenso de los amiguistas a costa de la destrucción de los que habían demostrado capacidad. Y esa prolongación de la figura del mobbing, tipificada en el código penal, consiste en difamar y atribuir los males presentes de la empresa a la mala gestión en el pasado de los mismos apartados mediante acoso ¿? Se le atribuyen a los acosados, apartados injustamente de la empresa para ser suplantados por los acosadores, implantación de métodos que no eran sino decisiones empresariales, que el tiempo demuestra erróneas, pero que los acosados mantenían en pie y con ello la viabilidad de la empresa mediante el compromiso de su persona en toda la red de relaciones personales que su perseverancia en una idea de negocio y de empresa le hacían concebir.
En un estado de derecho consolidado como el español deberían de andarse con mucho ojito los difamadores acerca de la responsabilidad de los cambios en la gestión empresarial imputables a las malas prácticas de los gestores ¿? trabajadores anteriores.
Porque se puede calibrar y demostrar de donde procedía el diseño de las estrategias comerciales puestas en práctica, la fiabilidad en el seguimiento de los objetivos y la responsabilidad en la decisión de seguir haciéndolas cumplir (a menudo gracias a su condición más allá de la mera del proveedor con el cliente para llegar a la de amigo)... porque se puede hacer todo esto, también se puede llevar ante los tribunales a los que hablando en nombre la empresa atribuyen la toma de decisiones en momentos de crisis a la mala gestión de los empleados que, para más INRI, fueron “amortizados”.
Desde la plataforma de afectados por mobbing hacemos un llamamiento para que, aun pensando en pasar página y situar el foco en la vida por delante, no permitamos que a mayores se atente contra la verdad y contra el honor por esa pléyade de impresentables que para tapar su incompetencia no se contentan con el acoso sino que practican aun a posteriori la difamación para perpetuarse en una posición que no se corresponde con sus capacidades intentando llenar de mierda el buen nombre de quienes han actuado con honestidad y bonhomía. Que sepan que el peso de la ley puede caer sobre ellos, porque hay muchas personas dispuestas a testificar y a trasladar punto por punto frases alusivas al buen nombre de personas que ya no comparten con ellas el ámbito laboral.

Parolando, roubándolle tempo ao descanso

Algúns amigos teñen un discurso cada día que pasa máis reiterativo acerca da necesidade de que eu trate este ou aquel outro tema, e sempre asuntos que lles están a ocasionar fonda preocupación. Pero iso non sempre é compatible coa vida que un leva, o traballo e obrigas familiares que afloran como setas cando o entorno vai entrando en idades avanzadas. Ademais de andar a buscar os garabanzos e unha dispoñibilidade de medios suficientes para levar unha vida digna sen renunciar ao acceso á formación e a cultura, o certo e que escribir nun blog non profesional é difícil por non dicir imposible de rendibilizar. Cando o sitio empeza a ser coñecido sempre aparece o xuízo sesudo da compañía que da soporte dicindo que hai detrás prácticas ilegais de cliqueo, aínda cando saiban ben que detrás non hai senón o fenómeno de rede social retroalimentada.
Por tanto, alértovos da inconveniencia de adiantar recurso económico ningún a esas plataformas que proliferan na arañeira prometendo pingües beneficios co único propósito de lucrarse a partir da suma de centos de miles de pequenas imposicións.
Escribir nun blog non mercantilizado pasa a ser unha necesidade íntima que compre compatibilizar con outros mesteres nun perfil equilibrado. E de pouco vale que os que queren que a sociedade mude e reaccione fronte á deriva que poida estar tomando disparen toda a artillería aduladora aos neuro-receptores da vaidade do blogueiro: –E que ti escribes tan ben! E que si os que sabedes expresar as ideas non botades unha man que nos queda aos demais!.
É un recurso fácil para escorrer o bulto. Porque logo rascas e ves que con frecuencia os aduladores son xente ben preparada, profesionais que ascenderon na escala social en no mundo competitivo no que se desenvolven en gran medida gracias ao seu manexo da información a través da comunicación, ben entre departamentos ben cara ao destinatario das súas propostas de servizos. De tal xeito que a eles os animo a que se senten esa necesidade de escoitar as verdades empreguen tamén un pouco do seu tempo, restado do fluxo lucrativo, en animar correntes de opinión.
Así, para hoxe, podo proporlles falar de esas cousas miúdas que non fai falla ser superdotado para percibir, senón ter conservada a sensibilidade mínima que nos distingue dos autómatas. A saber:

a) Unha compañía aérea oferta con éxito voos entre pasaxeiros dispostos a pagar un corenta por cento mais por non compartir espacio con cativos. Anúncianse como “Voos ceibes de nenos”.

b) Responsables de axencias de rating e a gran banca privada declinan asistir a unha xuntanza con Obama por cuestións de axenda. Os banqueiros e os especuladores aos que a Reserva Federal rescatou pesan máis ca o poder político.
(Anderson alertou -na súa curtametraxe merecedora do Oscar- de que as mismas consultoras que axudaron a Grecia a ocultar a magnitude da súa deuda afundiron despois ao país heleno para beneficio dos especuladores. O mesmo BCE e o Banco Mundial establecen uns intereses nos seus empréstitos que fan que as economías en quebra demoren as súas peticións de axuda. Non hai ningunha axencia de “rating”, non hai ningún financieiro no cárcere, a pesares de que o día antes da quebra de Lehman Brother a empresa fora distinguida por Moody´s coa máxima cualificación de solvencia...).

c)Invitación a usar o transporte público. ¿?

Crónica dunha viaxe, ordinaria, Santiago-Mera (Oleiros): Saída da casa, no centro de Santiago, ás 16,25. Monto no tren as 16,47. Chegada á Coruña ás 17,20. Camiño a pé á estación de autobuses. Saída do bus ás 18,30. Chegada a Mera: 19,01. Tempo total investido semellante ao do traxecto en AVE entre Madrid e Sevilla.
Como ocorre coa sanidade, o problema non está nos desprazamentos entre núcleos principais senón na falta de cobertura metropolitana. Da para reflexionar, agora que rematan os prazos para seguir a aprazar o freo as emisións de CO2. No tema da saúde, a espera para unha revisión co otorrino chegou no meu caso a sete meses. Sen embargo, entrei co apéndice inflamado por urxencias ás 20 horas e saín sen apéndice ao día seguinte.

Ven? Un blog tamén pode suxerir para que os demais desenvolvan os seus razoamentos e propoñan items para o debate. Eu agradezoos.