© blog: Son de Oleiros

domingo, 15 de abril de 2012

O proxecto HAARP: Máquinas para modificar e controlar o clima

“...un billón de ondas de radio de alta frecuencia las cuales penetran en la atmósfera inferior e interactúan con la corriente de los elecrojets aureales”.


“...El HAARP actuaría como un gran calentador ionosférico, el más potente del mundo. En este sentido podría tratarse de la más sofisticada arma geofísica construida por el hombre.”

“...HAARP con sus cientos de millones de vatios de potencia y antenas se puede considerar como un verdadero "calefactor" de la alta atmósfera, provocando una tremenda ionización que puede acarrear consecuencias imprevisibles, y que gracias a su efecto "espejo" podría dirigir sus efectos hacia cualquier zona del planeta. Estaríamos hablando de un nuevo tipo de arma, capaz de intensificar tormentas, prolongar sequías, sobre territorio de un supuesto enemigo, y perjudicándolo sin que este se diera cuenta sin mas … ¿ ficción ?.”


“...l proyecto será probablemente "vendido" al público como un escudo espacial contra la entrada de armas al territorio nacional o, para los más ingenuos, como un sistema para reparar la capa de ozono".”


“...Uno de los objetivos del HAARP es modular las corrientes del electrojet y así afectar a la intensidad y dirección de os vientos zonales y del chorro.
Por otra parte, el poder “calentar” ciertas zonas hostiles del globo podría generar las condiciones meteorológicas para producir sequías.
Deberemos estar pendientes de este proyecto enigmático. Se preveé que en Groenlandia y Noruega se instalen o se hayan instalado nuevas antenas dentro del proyecto HAARP. En otras islas del Pacífico se supone que se han instalado otras tantas antenas del proyecto HAARP.”




PARA SABER MÁIS

sábado, 14 de abril de 2012

O rei cazador ou Historia dun anacronismo

As axencias internacionais loan a condición de gran cazador, acaparador de premios, do Borbón. Eu admiro a súa capacidade para metabolizar os infortunios: non lle da carraxe o manexo das armas mesmo despois de matar por accidente, pensando que a pistola non tiña balas, ao seu irmán de quince anos cando el tiña dezaoito. Os seus problemas co equilibrio na práctica do esquí, a vela e a caza, as súas visitas repetidas ao quirófano non o teñen amilanado -para él non obran os nove días de ausencia ao “traballo” como causa de despido nin o gasto sanitario ocasionado ao sistema por prácticas de risco- , e segue a executar perdices bermellas en Castela, osos nos Balcanes e elefantes en Botsuana, facendo os descansos pertinentes nunha cadeira ergonómica, no que constitúe unha actuación tan anacrónica como pouco exemplarizante.
O rei do Reino de España, imposto polo golpista Francisco Franco, e ademais defensor militante da “Festa” dos touros, e nesta época de profunda crise económica proclama de xeito reiterativo que somos un gran país con capacidade para saírmos adiante grazas á nosa cohesión social e ao mesmo tempo mantén o ton de hedonismo elitista con un secretismo vergoñento que só os accidentes desbaratan. Sen embargo, unha gran parte da poboación española e herdeira da propaganda que a Igrexa e a nobreza exerceron durante séculos nas conciencias ate inculcar no vulgo a convicción de que os reis son unha especie de representación divina na terra e están por riba do ben e do mal. Para esa masa acrítica un cidadán raso putero correspóndese cun monarca que exerce un dereito de pernada para o desafogo das múltiples responsabilidades; o tráfico de influencias dulcifícase como unha estampa de preocupación pola familia e a inmunidade fronte á acción da xustiza é un grao de distinción na pirámide do poder.

martes, 10 de abril de 2012

Sempre se matan os mesmos para que manden os de sempre

“O oficio máis antigo do mundo”

O próximo capítulo de recortes vai afectar, aínda máis, á sanidade e á educación. Mellorar a xestión tería de ser un obxectivo con retorno de recursos moi precisos nas dúas areas: debería supor destinar os cartos aforrados a reducir as listas de espera, recargar as actividades complementarias no ensino, retomar a senda do I+D+I, perseguir a excelencia, desenvolver a lei de dependencia, protexer o exercicio profesional das mulleres que dan a luz para que se poidan sentir “auténticamente persoas”, máis aló do cinismo do Gallardón e do seu goberno que da curso legal ao despido procedente por faltar nove días ao traballo aínda que sexa por enfermidade grave das criaturas polas que tanto din preocuparse... retorno de recursos para levar a cabo os sempre pendentes plans de inserción laboral para titulados de F.P. mediante convenios coas empresas...
O PP faría mellor, se non quere ser un goberno provisional, recabando o diñeiro que necesita para pagar os intereses da débeda incrementando xa dunha santa vez a imposición fiscal sobre as grandes fortunas. É de tal dimensión a capacidade de acumulación dun censo de cinco milleiros de grandes ricos en España que aplicar sobre as súas rendas un tipo proporcional e axeitado non afectaría ao seu patrimonio e moito menos aos fluxos de necesaria reinversión de parte dos dividendos en Innovación. ¡Se mesmo os plutócratas en USA e Francia veñen demandando aos seus gobernos que lles fagan tributar máis!
Detrás de todo este despropósito, detrás do recurso fácil da conxelación dos salarios de supervivencia, segue a pesar o medo das autoridades monetarias á fuga de capitais e tamén os intereses espurios por favorecer á teta que lles dará leite se deixan a función pública -moitas veces mesmo antes de deixala-. Por iso o esforzo económico seguen a soportalo as clases medias, o proletariado, namentres os acaparadores viven nun xardín das delicias nun escenario que contempla a pervivencia obscena de paraísos fiscais, apalancamento das divisas, axencias de valoración ao servizo dos especuladores e reservas federais dándolle ao fabriquín do diñeiro segundo o precisa o oficio máis antigo do mundo: a usura.
Por iso os discursos dos séculos XIX e XX quedan obsoletos. O mundo é dos especuladores e ao rebufo das súas operacións e enroques os cidadáns rasos non temos capacidade para mudar as cousas por vía pacífica nin tampouco a través de revolucións sanguentas, nas que sempre se matan os mesmos para que sigan a mandar os de sempre.

miércoles, 4 de abril de 2012

Xente boa e xente ruín

O PP saca da chistera a lei de transparencia e ao mesmo tempo concede amnistía fiscal aos defraudadores. ¡PARADOXAL! Argumentan que xa se ten feito en outros países, como se todo o que se inventa fora teña que ser bo. Aos rufiáns compénsalles estar fora da lei, porque estas amnistías repítense cíclicamente. Aquí a clase media, o proletariado son os que máis pagan. As Sicav consiguen que os podres de diñeiros tributen un 1%. Tamén lle compensa aos Mata, Conde ou Untangarín pasar uns anos en reximes penitenciarios de privilexio, co seu móvil, acceso a internet, Moët Chandom e a pasta a bo recaudo para cando saian.
Coas tentacións que o sistema ofrece para vivir no luxo oriental roubando, facendo trampas ou abusando da posición dominante só queda concluír que o quid da cuestión reside en ser boa ou mala xente; ter compromiso co entorno ou vivir de costas aos problemas alleos. Así, por un lado temos aos herdeiros do principado monegasco, levando unha vida de despilfarro polas boites de medio mundo e logo aparecendo cos negriños africanos para lavar a súa imaxe pública. Como tamén ten feito o príncipe Harry, facendo equilibrios entre a manifestación filonazi, as borracheiras orgiásticas e o servizo esforzado á patria cos seus desexos declarados de entrar en combate. As finas damiselas que deron nivel para a presencia en papel cuché occidental dos tiranos do norte de África e de Siria gustaban de estar a última vestidas con trapos millonarios e coleccionando compulsivamente obxectos de luxo mentres os súbditos morrían de fame. A calaña que desde posicións de privilexio se sente inmune manda aos avogados aos tribunais públicos para que digan: “se o meu cliente cometeu algún erro, pedirá perdón e punto (abogado de Urtangarín)”. Por aló arriba, nas altas esferas, teñen una sensación de estar por riba do ben e do mal que heredan de moitos anos en que os poderosos teñen formado un búnquer clientelar. Pois o tráfico de influencias, a escala, tamén está detrás do mal exemplo do rei -por moito que se desmarcara do xenro- cando lle di nunha cea na súa casa a un directivo de Caixa Cataluña: "-oes fulanito, ¿non terás un chollo en Barcelona para a filla maior. E que anda aburrida-". Aquel luns seguinte chamárona para que se fixera cargo da Obra Social en Barcelona cun salario ben importante que para seguir cobrando fixo preciso que viaxara desde Washington a Barcelona de cando en vez a inaugurar algunha cousa.
En fin, para ser íntegro fan falla outras demostracións, outros exemplos de vida. Como o de Dominique Lapierre, que venceu por dúas veces ao cancro porque, como él di, “teño que seguir escribindo best sellers para cos dividendos poder seguir salvando vidas na India e axudar a levantar escolas, hospitais, microempresas...” Como os exemplos de Vicente Ferrer, de centos e miles de voluntarios para os bancos de alimentos e a intervención humanitaria, na que se destacan médicos coruñeses que aproveitan o período de vacacións para operar onde son máis precisos, ou os de tantos cidadáns humildes e anónimos que sentan na súa mesa a veciños caídos en desgraza, cando non lles mandan unha caixiña con garabanzos, chourizo e o que poden para que os cativos non se decaten de moito, na medida do posible. Como tamén fan nos comedores sociais en Vigo, onde os camareros fan a representación de ensinar o menú nunha simulación de carta.
A sociedade dará un exemplo de madurez cando se veña abaixo a audiencia de programas que dan protagonismo á cona de Paris Hilton, ao “probe” Ortega Cano ou as paiasadas do Mouriño e medre o interese polo debate construtivo que nos faga máis cultos e preparados para botar dos postos de responsabilidade aos tahúres. Porque só unha sociedade con formación e cultura pode saír deste pozo. O poder quere estupidizarnos cos opios de sempre. Pero hai vida máis aló do fútbol e as telenovelas. E para cando nos apeteza festa, ¡bailaremos ao noso son, ao son de Oleiros, e non ao que nos queiran marcar desde a trastenda do poder!.

martes, 3 de abril de 2012

A dimisión dun periodista

O déficit democrático na sociedade española en xeral e na galega en particular caracterízase por unha dinámica expresiva, un tempo, una comunicación xestual e mesmo unha ausencia de comunicación como factores de sinalización que non escapan aos ollos dos que vivimos a realidade con ollo crítico.
A dimisión de Hermida na TVG por razóns persoais segundo as versións que transcenden ao público é un deses fitos que vocean unha situación de mordaza real que veñen vivindo os periodistas das canles públicas cando queren ser sensibles aos problemas que os cidadáns viven a diario vítimas do abuso da posición dominante do gran capital, das entidades financieiras, das compañías eléctricas, da telefonía... coa conivencia da Administración. A falta de independencia na profesión periodística é aínda máis dura de sobrelevar desde posicións individuais nas que só debe mandar o código deontolóxico e o dereito a informar, e alleas a ligazóns con empresas sectoriais e sectarias. Mais o certo é que os tentáculos do poder son longos, e establecen incentivos no cumio da pirámide das organización e ameazas de despido ou postergación para a base diverxente. Diñeiro versus medo. É unha vella historia que cando se produce nunha suposta democracia ten a gravidade de dar curso legal a un sistema encuberto de censura e falta de liberdade real, e accesos viciados ás versións oficiais.

lunes, 2 de abril de 2012

UN XEITO DE ASASINATO

Non hai pena, nin castigo nin penitencia que restitúan o valor do patrimonio natural destruído por un incendio. Os lumes provocados son un atentado contra a sostemento da vida e contra os inquilinos actuais do planeta pero tamén contra as xeracións futuras, ás que estamos legando un panorama de incerteza total.
Os intereses do curto prazo que caracterizan ao sistema capitalista propician a sobreexplotación dos recursos dispoñibles, a dependencia de enerxías sucias e perigosas, o cambio climático, a manipulación xenética nos cultivos, a desertización, inundacións, tormentas descomunais pola actuación sobre a circulación de masas de ar... Por se non fora de abondo, está a acción dos pirómanos respondendo a unha serie de motivacións espurias.
Algo se ten avanzado en elementos disuasorios fronte ao interese por queimar: en política de prezos da madeira, en concentracións parcelarias e redistribución do mapa de bancos de terra forestal, gandeira e agrícola... Pero queda moito por facer: vertebrar inmensos espazos rurais despoboados mediante políticas de incentivos aos asentamentos novos, avanzar en procesos de man común, reforzar a educación, poñer en valor o bosque e, ao fin, unha lexislación máis dura e, sobre todo, con penas para ser cumpridas. Porque queimar o monte e un xeito de asasinato.

Libre asociación en Arteixo para celebrar o San Xoan?

¿Vivimos nun Estado democrático?   Un grupo de veciños de Arteixo unidos pola súa ideoloxía (materializada nos proxectos de Alternativa dos ...