© blog: Son de Oleiros

miércoles, 11 de diciembre de 2013

Probas de selectividade para os músicos da rúa

 A alcaldesa de Madrid quere que a cidade dea unha nota ben alta de cara ao turismo internacional e só permitirá tocar na rúa como medio de recadar unhas moedas a aqueles que amosen bo dominio musical. Semella unha burla, unha agresión directa, e un descoñecemento total dos mecanismos que hai detrás da filosofía de dar o mellor que un ten a cambio da vontade da xente de ben, para poder seguir enganchado á vida. Máis aló da variedade cualitativa dos rexistros a fórmula acada a excelencia dentro da escala de valores humanos. Pero deste asunto sabe pouco unha alcaldesa instalada permanentemente nunha torre de cristal que de cando en vez trae á palestra os mandados do seu home, pouco resignado a non estar na primeira liña de actualidade. A ela, sen embargo non lle faltaron arrestos nin sentiu vergoña ningunha co seu desenvolvemento moi por baixo da cualificación mínima esixible diante do COI no proceso de selección da sede olímpica. Nin cando suxire que hai que acotar o dereito á folga, ou despreza a homosexualidade (“no se pueden mezclar peras con manzanas”¿!)... Ela e a súa familia xa teñen pagado, pola presión social, os cen mil euros en bonos para recibir clases de golf, pero aínda teñen a ocorrencia de visitar con abrigo de visón aos limpadores dos servizos mínimos ou de sacar peito sobre que eles, e só eles, representan o papel protagonista na historia do progreso “da humanidade”, cando o certo é que o seu home é culpable de crimes de lesa humanidade. Namentres, o xefe da Reserva de valores, Rajoy, xira aínda máis á dereita para conxurar a tentación dos Esperanzistas e afirma que España non é Uganda. E vai ter razón, pois aquí medrou máis que no país africano no último ano o índice sobre a corrupción. Só Siria nos ten superado en 2013 nesa ratio, na que España ten superado, neste solar administrado pola reserva espiritual de Occidente, a Guinea, Gambia, Mali e Libia, os seguintes na lista.




jueves, 28 de noviembre de 2013

"A homosexualidade é unha malformación conxénita ou vicio"

 
Profesor Neira dixit.

Imos ver que di o diccionario da RAE sobre a definición de “vicio”:

vicio.
(Del lat. vitĭum).
1. m. Mala calidad, defecto o daño físico en las cosas.
2. m. Falta de rectitud o defecto moral en las acciones.
3. m. Falsedad, yerro o engaño en lo que se escribe o se propone. Vicios de obrepción y subrepción.
4. m. Hábito de obrar mal.
5. m. Defecto o exceso que como propiedad o costumbre tienen algunas personas, o que es común a una colectividad.
6. m. Gusto especial o demasiado apetito de algo, que incita a usarlo frecuentemente y con exceso.
7. m. Desviación, pandeo, alabeo que presenta una superficie apartándose de la forma que debe tener.
8. m. Lozanía y frondosidad excesivas, perjudiciales para el rendimiento de la planta. Los sembrados llevan mucho vicio.
9. m. Licencia o libertad excesiva en la crianza.
10. m. Mala costumbre que adquiere a veces un animal.
11. m. Cariño, condescendencia excesiva, mimo.
  1. m. Sal. Estiércol, abono.






É obvio que o profesor Neira, da Universidade de Santiago, si e homófobo, ademais de corrupto, pois para aprobar a súa materia hai que demostrar ter asimilado os seus dogmas en “Didáctica para el crecimiento sociopersonal”, un xeito de facer negocio desde o abuso de posición dominante.
Entre outras expresións que denotan a visión deformada e insultante da homosexualidade di que non lle molestan os gays mentres non lle anden co cú. A verdade é que o fulano este non merecería un segundo de atención por parte de ninguén se non fose porque exerce a responsabilidade de formar a futuros mestres. As súas manifestacións son a expresión dun fracaso na súa formación, na súa educación e no proxecto de crecemento persoal que anima a construción dun ensinante. E todo ilo pola preponderancia dos prexuízos que levan a Neira como a unha parte da sociedade a considerar o amor e o sexo só desde unha óptica que ten que ver cos presupostos morais e os intereses sectarios da Igrexa. Pero por riba dos considerandos xenéticos, cromosomáticos e relixiosos está a liberdade de homes e mulleres para desenvolver a súa sexualidade como lles pete. De feito a moralidade ou inmoralidade dos comportamentos sexuais está vencellada ao que a sociedade no seu conxunto considera axustado aos costumes: é unha construción colectiva. O interesante do progreso intelectual e que a liberdade individual non estea cercenada pola colectiva, sobre todo cando os froitos da súa expresión lonxe da facer dano están relacionados cunha visión máis ampla de conceptos como o amor e o sexo.
Pero que escuras razóns levan ao profesor Neria e tamén a moitos clérigos a relacionar homosexualidade e pederastia? De seguro que en moitos casos existe unha colisión de sentimentos que merecería unha análise freudiana. Nas miñas conversas con algunha chusma clerical dogmática e inquisitoria, practicante do odio como o “doutor” Neria, teño comprobado que latexa neles o medo e o odio por saberse tentados polo pecado da atracción homosexual, e atrapados por unha educación inflexible e intransixente desde o berce, foxen cara adiante e tentan silenciar a sincera voz interior do desexo incorporando, forzadamente, ingredientes de maldade e perversión no que en esencia non ten mais que ingredientes de goce consentido entre persoas con uso de razón. A frase: “non teño nada contra os homosexuais mentres non me anden co cu” merece unha visita ao psiquiatra ademais de un cese fulminante como educador de educadores.


http://www.elplural.com/2013/11/27/un-profesor-de-la-universidad-de-santiago-ve-la-homosexualidad-contagiosa-y-la-relaciona-con-la-peder




jueves, 21 de noviembre de 2013

Instrumentos para la mansedumbre: un nuevo orden mundial


El Plan de fumigaciones tóxicas masivas, además de beneficiar el monopolio de una patente y de servir de apoyo a estrategias de modificación del clima y producción de temblores de tierra a voluntad cumple con otro objetivo no menos importante para las elites oligárquicas de Occidente: “Asiatizar” a la Europa de la segunda y tercera velocidades (los pigs y las economías emergentes del Este) sin encontrar oposiciones serias ni movimientos revolucionarios consistentes en la población.
El problema de una clase media que rueda hacia empobrecimiento radical sin remisión en estos países, con Grecia como paradigma y España siguiendo el mismo patrón, no está ya siquiera en la pérdida de poder adquisitivo de las pensiones sino en que de ellas dependen dos y hasta tres generaciones en muchos casos y porque, si se tiene la fortuna de conservar el trabajo, la deriva es la de cobrar sueldos muy inferiores a las mismas pensiones. Seiscientos cuarenta euros al mes por jornadas leoninas son la cantidad adecuada para alcanzar el nivel de pobreza sin llegar a morir de hambre, cautivos del trabajo y demasiado ocupados de la supervivencia como para que queden fuerzas para rebelarse. Pero por si ello no fuera suficiente, las rociadas de elementos químicos deprimen hasta tal punto el sistema inmunológico que esa misma población, que en modo alguno accede a arsenales terapéuticos adecuados por los recortes pero también por una praxis indolente de la atención primaria, rebota continuamente de síndrome alérgico en síndrome alérgico, de viriasis en viriasis –siempre “indefinida”- con cuadros de diarreas propias de países tercermundistas que arrasan la flora intestinal y privan al organismo de minerales esenciales para mantener el tono de vitalidad preciso para abordar algo más que el trabajo diario. Pululan así masas ingentes de deprimidos, de individuos informes con las pilas descargadas y predispuestos a asimilar que nada está en su mano para intentar cambiar este estado de cosas.
La mayor parte de los médicos saben que esto está ocurriendo, que la morbilidad aumenta hasta el punto de que la esperanza media de vida ha empezado a reducirse. Pero el miedo a las represalias les hace cómplices silenciosos. La era de la colonización salvaje de las mentes, de la estratificación en una gran capa social empobrecida y otra privilegiada cada día más selectiva empezó hace dos décadas y está hoy alcanzando su máxima expresión. Los mensajes de la CEOE y de los responsables de las carteras de EMPLEO, HACIENDA y ECONOMÍA, además de la presidencia del Gobierno y la Corona abundan en la idea de que es de patriotas aceptar grados de sacrificio bestial para hacer que su juguete macroeconómico satisfaga a los que manejan los hilos de este teatro del mundo en el que se acotan, definitivamente, los derechos a alcanzar una vida digna y se vuelve a condiciones de esclavitud para asegurar que los ricos sean cada día más ricos.



jueves, 14 de noviembre de 2013

CASO PRESTIGE: UNHA ALDRAXE AO POBO GALEGO

UNHA XUSTIZA VERGOÑENTA

Unha sentencia que non atopa culpables nin responsables na “catástrofe” do Prestige abonda na idea do rendible que resulta aforrar en seguridade marítima e do barato que sae corromper o medio mariño da costa galega para toda a trama empresarial detrás do negocio, con multiplicadores e comisións obscenas, do petróleo.
O xuízo era unha oportunidade para forzar á Comunidade Internacional a revisar unha lexislación caduca, laxa na aplicación de medidas non só preventivas senón tamén disuasorias.
Ao cúmulo de procedementos que, como elementos dunha cadea, permitiron a navegación dun buque monocasco nun estado de deterioro lamentable polo corredor fronte ao cabo Fisterra, no que cada quince anos ven sucedendo unha catástrofe disque non agardada, sumouse unha actitude e unha toma de decisións por parte do Goberno e, desde a posición dos máximos dirixentes políticos, contraria aos intereses da cidadanía do seu país, de costas ao sufrimento dos damnificados.
As indemnizacións polos verquidos do Erika en Francia, do Exxon Valdez en Alaska ou no pozo do Golfo de México explotado por BP si se produciron, no contexto das poboacións e Estados que se viron afectados, de xeito suficientemente pedagóxico en razón ao dano producido, se ben nunca poderán reparar os efectos medio e longo prazo sobre a riqueza e o equilibrio do litoral e do medio mariño afectados.
Pero é que no maldito caso do Prestige, a pesar de que xa chovía sobre mollado, Fraga, Rajoy, Fernández de Mesa, Jaume Matas, Cascos, Veiga e Arias Cañete negaron que se estivera a producir unha marea negra. E mentiron non só na casa senón tamén diante dos observadores internacionais e da Comunidade Económica Europea. Fixérono pola razón doméstica de ocultar a verdade para que non lles afectara ás súas expectativas electorais, e con ilo conseguiron que a adxudicación de fondos por parte da CEE e as indemnizacións da Consignataria foran ridículos. Mentiu o pai da patria, Fraga, que non interrompeu a cacería, como tampouco Alvárez Cascos. O tempo e o respaldo popular premiaron con postos de responsabilidade a esa jarca: a Cascos, daquela ministro de transportes, coa presidencia en Asturias; a Jaume Matas, ministro de Medio Ambiente, coa presidencia de Baleares; a Arias Cañete confirmándoo como ministro de Agricultura; a Veiga, situándoo nun escano da Eurocámara; a Fernández de Mesa, colocándoo á cabeza da Garda Civil; a Fraga rendéndolle honras ao seu pasamento e a Rajoy poñéndoo a dirixir a Política do Estado. Todos eles foron responsables da orde, de carácter estritamente político e, sen consultar aos técnicos, de alonxar o barco da costa. Unha orde dada tan só unha hora despois de que o buque escorara por unha vía de auga e da que, covardes, fixeron único responsable a López Sors. Unha orde sostida no tempo polos manda mais, a pesares da opinión contraria dos técnicos, e que supuxo que durante cinco días o Prestige sufrira os embates do mar ate provocar a súa rotura en dous cachos. Os gobernantes responsables desa orde en primeira instancia mesmo quixeron pasarlle o problema aos portugueses, que con máis collóns aínda que os amosados por Aznar no caso “Pirixel”, plantaron unha fragata diante do barco xa ferido de morte ate que deu a volta. Aínda no intre de afundirse o delegado do Goberno Central en Galicia, De Mesa, aseguraba que o fuel non chegaría a tocar terra. Unha mostra mais da terquedade con que quixeron presentar como un accidente máis o que era unha catástrofe ecolóxica ao resto do Estado e á CEE. Aqueles fíos de plastilina aínda traballan hoxe desde a profundidade dos areais e están detrás dun empobrecemento do plancton que ten feito retroceder a poboación dalgunhas especies, moi importantes na cadea trófica, ate límites alarmantes.
Aqueles responsables máximos que mandaron a López Sors ordenar o afastamento do Prestixe baseándose en informe ningún, e que non concederon a declaración de marea negra para un pobo galego que recollía o chapapote coas mans queimando os motores dos seus barcos e os peitos dos seus corazóns cansos de padecer o abuso de posición dominante durante séculos, aqueles cobardes que se agocharon detrás do director xeral da Mariña Mercante non teñen sido obxecto de imputación por parte duns xuíces tan corruptos como as oligarquías ás que representan. Os voceiros deses intereses, o sindicato do odio detrás dos medios da conferencia Episcopal e do gran capital, celebran o fallo e sacan peito ao afirmaren que detrás do movemento Nunca Mais están os fíos da violencia de ETA. O certo e que na manifestación de Decembro de 2002 en Compostela duascentas mil persoas estabamos movidas pola carraxe que sentíamos logo da terceira gran traxedia ecolóxica en dez anos. Os únicos fíos que nos movían e nos seguen a mover son a necesidade de esixir ao Goberno que aplique o paquete de medidas que prometera para impedir que outro siniestro dun petroleiro traia ás nosas costas tanta destrución, tanta morte, tanto futuro destruído. E o certo e que, ate o presente, só se deu algún paso na boa dirección en materia de lexislación internacional sobre esixencias en materia de seguridade marítima, pero a respecto dos medios de vixilancia, protección, e protocolos de actuación en caso de accidente grave dun petroleiro, as cousas están como hai once anos.
Conclusión: este país non ten remedio namentres sigan a merecer o triunfo nas urnas toda esta camarilla que segue a pensar e actuar en clave umbilical, partidista mesmo nos asuntos que de tan obxectivos quedan fora do debate, fratricida en lugar de poñer o acento en conseguir na medida do posible a reparación do dano e a posta en práctica de medidas que impidan que Galicia e os galegos sigan a ser aldraxados no ámbito internacional.




martes, 12 de noviembre de 2013

OUTRA VOLTA DE TORCA

O Executivo ven dando pasos de xigante no acoso á liberdade de expresión. Asistimos ao proceso crecente na afección de boa parte dos mass media privada ao servizo da propaganda que subvirten os valores que inspiran aos movementos de indignación fronte ao abuso de posición dominante e os continuos aldraxes anticonstitucionais que co fin de facer cadrar as variables macroeconómicas blindan ás grandes corporacións fronte á crise que elas propiciaron.
Hai un sindicato do odio formado polos instrumentos da Conferencia Episcopal e das elites financeiras que presentan como delincuentes, a diario, e como traidores para coa patria a cantos non comungan coas súas ideas, e que, sen embargo, exoneran aos ladróns de luva branca, e miran cara outro lado cando a merda emporca ao seu Partido, aos directivos de empresas doadoras e á Monarquía.
Da última volta de torca o protagonista e Fabra, loado como un heroe, ao decidir o peche de Canal Nou. Unha circunstancia que o sindicato do odio aproveita para pedir o peche de tódalas cadeas autonómicas para gañar dese xeito unha cota de pantalla importante e eliminar competidores incómodos.
O feito de que unha comunidade con lingua propia diferenciada perda un vehículo de expresión e de servizo público é unha circunstancia dunha gravidade formidable da que so o paso do tempo pode dar unha medida aproximada. O servizo que a radio e a televisión de Galicia teñen prestado en favor da normalización cultural e do proceso de dignificación e posta en valor do noso país no imaxinario colectivo é un dos fitos máis importantes do postfranquismo.
En Valencia a cousa era sentar no banco dos acusados a Zaplana e Camps por ter velado á ruína ao ente autonómico. Pero unha xestión nefasta non anula a necesidade primordial de contar cunha plataforma pública coa xenética do país ao que serve. Altas comisións de inter mediación están detrás do pago de fortunas por exclusivas sobre a viaxe do Papa ou a respecto da cobertura do Gran Premio de Fórmula 1. A rendibilidade política e o pago de favores motivaron unha sobre contratación de recursos humanos e materiais, nun exercicio de nepotismo que poñía, con cada nova incorporación, máis en perigo a viabilidade do Recurso.
As implicacións terían de ser de índole penal para os antecesores de Fabra, e un motivo non de loa da valentía senón de contrición no nome do Partido que gobernaba e goberna e un paso adiante na reparación e verdadeira solución fronte a tanto despropósito: auditoría externa, xuízo aos responsables, saneamento e consolidación do Canal Nou como o que non lle teñen deixado ser: un medio ao servizo do interese público, non para competir co sector privado senón para facer país día a día, sen censuras, sen imposicións para facer propaganda e dar cobertura á axenda dos endeusados que manexan os fíos desde os despachos do poder político, sen servir a outro amo que non sexa a Comunidade Valenciana no seu conxunto.


ENLACE

jueves, 24 de octubre de 2013

Regreso ao franquismo?

 ... e aínda ha chover mais. Mañá, pasado mañá, o vindeiro mes e, xa que logo, o inverno enteiro. As cinzas do Pindo están a afectar ós bancos marisqueiros, pero as eléctricas sacan tallada. A realidade ten moitos perfís.
Nestes días de choiva constante semella que a xente lle da tanta importancia á incomodidade persoal e á falta de luz que mesmo se poderían diluír outros asuntos de maior relevancia. Santiago vai camiño de ser ingobernable, con todo o consistorio imputado. O noventa por cento da xente soporta índices de contaminación moi superiores aos límites que marca a OMS. Os servizos de urxencias están ateigados dunha sociedade que xa ten admitidas como naturais as viriase indefinidas, as alteracións do sistema inmunolóxico e a inmersión na caridade para paliar a miseria. Chove namentres pretenden instalarnos, de novo, nun longo período de sombras, que recorda á sesta interminable do Franquismo: anulación da inmersión nas linguas vernáculas para reducilas a materias específicas, redución do papel do Consello Escolar ao de mero órgano consultivo sen capacidade de decisión, adoutrinamento relixioso en detrimento da educación para ser mellores cidadáns, obstrución do dereito a estudar por razóns de “excelencia non acadada” non sendo que se teña moito diñeiro, redución do profesorado, reimplantación do modelo autoritario nos claustros, condena dos discapacitados...
Os composteláns temos na choiva un elemento que xa forma parte da nosa esencia e contribúe a forxar un carácter melancólico pero tamén esforzado. Por iso non imos permitir que pretendan meternos, contra a nosa vontade, no túnel do tempo coa intención involucionista de fabricar xeracións de borregos de clase beta para alimentar a plétora e os privilexios da oligarquía acomodada que quere concentrar cada día máis riqueza e afondar na brecha formativa. A única posibilidade que teñen Rajoy e Wert de ter cidadáns aos que gobernar e que paguen os seus salarios e dietas e escoitar a tódalas partes: están a dicirlle, de xeito unánime, que o modelo franquista que propoñen é anacrónico, inconveniente, ditatorial, inimigo da diversidade e das identidades diferenciadas, confesional, excluínte, clasista... Canto mais vai tardar, Sr. Wert, en darse de conta de que non é persoa grata nin para os barón do PP en moitas autonomías. Marche xa, faga o favor!.



miércoles, 23 de octubre de 2013

Os derradeiros coletazos do Aznarismo

 Cara a unha Confederación de Repúblicas

(Apuntes sobre a intromisión do Poder Político no Lexislativo)


A lei penitenciaria franquista contemplaba extremos como a pena de morte e, por outra banda, a redución de penas drástica atendendo a circunstancias de comportamento no presidio que eran moi bonificadas, como a participación en traballos ou cursar estudos. A reforma Belloch, nos anos noventa, non tivo en conta o principio de proporcionalidade segundo o cal non semella o mesmo matar a unha persoa que a vintecatro. Daquela a clase política colleu un atallo en 2006 e facendo un exercicio de falta de respecto á independencia do poder xudicial, quixo impor unha doutrina segundo a cal eran deslexitimadas sentencias ditadas conforme a lexislación vixente no momento de ser elevadas. Iso viña a contradicir tódalas garantías que ten de ofrecer un Estado no que os dereitos, os deberes e as responsabilidades están sobre a mesa para tódalas partes antes de que se produzan actuacións que merezan un xuízo posterior.
Outra cousa ben distinta, e si cadra o miolo desta cuestión, e o debate sobre se o terrorismo e un delito que mereza un tratamento diferenciado, e como tal discutir sobre a duración da pena máxima, o trato diferencial dependendo da reincidencia, a oportunidade ou non de aplicar bonificacións ao tempos de reclusión. Pero coido que nesta materia os que teñen que decidir, atendendo á sensibilidade do conxunto da sociedade, son os lexisladores. Non así a clase política partidista e sectaria, como tampouco as familias das vítimas cando non as propias vítimas. O desexo comprensible de vinganza, a dor e, noutros casos, o obxectivo espurio de converter a loita contra o terrorismo nunha industria con réditos políticos que non interesa rematar son incompatibles coa amplitude de miras dunha lexislación conveniente para o interese xeral.
Se aceptamos as premisas vixentes do espírito das penas de cárcere -a loita contra a delincuencia, a defensa das garantías da sociedade e a reinserción dos condenados- é entendible para todos, menos se cadra para as propias vítimas e as súas familias, que mesmo os terroristas teñan dereito á reinserción sempre e cando se cumpran as condicións esixibles para a volta a inter-actuar nunha sociedade a través das canles de participación, convivencia, debate, reivindicación...
Mais semella que ese obxectivo de reinserción, que require de grandes doses de xenerosidade por parte das vítimas, non ten lugar para unha facción da sociedade española, cainita xa ben entrado o século XXI. A mesma facción que, paradoxalmente, condena o propósito das familias das vítimas do terrorismo franquista de tan só querer recuperar os corpos dos seus seres queridos para ter tamén a oportunidade de levar flores as súas tombas.
Tiveron que vir de fóra a darlle crédito ás manifestación de ETA abandonando a vía da violencia. Os partidos maioritarios querían manter en niveles máximos a tensión dialéctica e negaron e aínda negan que o abandono das armas sexa efectivo. Cimentos moi probes para construír un proceso de paz duradeiro se non fora porque, polo momento, as teses non militares da esquerda abertzale téñense imposto no debate interno pola reivindicación da soberanía. A ese exercicio de pacificación que tanto lle debe a Sortu, a Bildu a Batasuna, Aznar, coa inestimable axuda de Bush, foi quen de demonizalo. Mesmo conseguiu, no intre no que a sociedade basca e o nacionalismo xiraba para desbotar todo recurso fora do debate e a reivindicación, o procesamento de Arnaldo Otegui, que paga no cárcere o ariscado papel de frear os asasinatos que non lle facían ningún ben á esquerda abertzale pero que, en momentos de baixa estimación do goberno Central, eran un instrumento reforzador da idea da necesidade dun Estado fortemente Centralista que condena aos nacionalismos periféricos como excluentes para non concibir a idea de esa República Confederada cara á que, indefectiblemente, nos encamiñamos. 




viernes, 27 de septiembre de 2013

La instalación del miedo



Hacía tiempo que el presidente del Gobierno de la nación había alcanzado su nivel de incompetencia. Su designación como candidato por el anterior presidente, fue la culminación de un proceso animado por el interés de éste en encumbrar a un hombre de paja, con fecha de caducidad no muy lejana, que le dejaría el camino expedito para su vuelta en loor de multitudes como campeón del mesianismo, una vez purgada la pena de ausencia a que le había arrastrado su lengua desatada en un día aciago, cuando todavía olía mucho a muerto en las comunidades islámicas que reconstruían las empresas de sus amigos del Norte.
El presidente de paja no tenía experiencia alguna en gestión de riesgos, en planificación operativa, en emprendimiento o en abordaje de crisis, aunque sí en la lucha policial contra el mal, un concepto laxo, amplio que abarcaba también a los movimientos de indignación contra los recortes en materia de asistencia social. Hijo de una familia burguesa acomodada, su orientación profesional le venía más que por madurez vocacional, por herencia. En su familia no se concebía un buen trabajo que no pasara por la estabilidad que proporcionaban unas oposiciones restringidas. Estudiante mediocre en materias que requerían del pensamiento divergente, de la creatividad, alcanzó el culmen de su rendimiento en el abordaje de temarios que comportaban el sepultarse horas y horas bajo la luz del flexo para almacenar datos en los compartimentos estancos de su cerebro sobre mecanismos registrales, actos jurídicos documentados, propiedad horizontal y tantas otras cuestiones de procedimiento administrativo, cuya importancia resaltaba por encima de la toma de decisiones sobre asuntos para él aventureros.
Con la seguridad que daba el ingreso en un gremio muy prestigiado por la herencia del derecho romano y la sobre dimensión de la burocracia, el oscuro vendedor de humo, digno alumno de un prócer e insigne padre constitucional alimentado por un régimen dictatorial, dedicó la mayor parte de su energía a la promoción interna dentro de su partido, donde las luchas intestinas ponían a prueba su capacidad de resistencia al stress. Durante años perfeccionó la poderosa arma del silencio como mecanismo desarticulador de las conspiraciones  y se convirtió en un maestro en el manejo automático de una serie suficiente de frases y conceptos defensivos y argumentativos desde la posesión de la información privilegiada y confidencial, en un ejercicio de abuso de posición dominante que aumentaba día a día la distancia entre el poder y el administrado, y esperó la oportunidad de poder ejercer, con toda la potencia, esa autoridad que le daba la categoría funcionarial actuando como un formidable aparato que todo lo sabe y que se adueña del destino hasta del último sujeto de las clases menos influyentes.
Se aseguró la complicidad ideológica del poder judicial y se ocupó de ser impermeable frente a la información desfavorable para su imagen. Administró con cuentagotas sus comparecencias, algunas de ellas en la forma de una pantalla de plasma parlante, y le dio cada vez más peso a sus silencios para ningunear a la oposición, a las movilizaciones callejeras e incluso a las voces críticas dentro de su propio Partido.
Se desdijo, se contradijo, abrió brecha entre sus declaraciones de intenciones y sus actos, defendió la honorabilidad de los corruptos para luego desmarcarse de ellos, y todo desde la autocomplacencia y la tranquilidad de conciencia. Se arrogó la función sagrada de sacar al país de los balances macroeconómicos negativos aun a costa de provocar la depresión, la enfermedad, la miseria y la muerte de millares de compatriotas. En el apogeo de su liderazgo interno, se hizo invisible para los medios de comunicación y para los ciudadanos de su país. En las sesiones parlamentarias de control al Gobierno sus respuestas y explicaciones a cuestiones de Estado no ocupaban más allá de un minuto. Descalificó a cuantos se expresaban públicamente contra sus políticas y sus silencios, poniendo especial acento en distinguir a los patriotas, los que nunca salían a la calle para “desprestigiar” al país. Porque su afán mayor se concentró en el apoyo a las grandes corporaciones y a la banca, a los que dio trato de favor fiscal con impuestos del uno por ciento, como también a los defraudadores, que fueron invitados a blanquear su dinero pagando tres veces menos impuestos que el asalariado medio por sus rentas legales.
Bajo su mandato supuestamente democrático renovó los cuadros directivos de la Radio y la Televisión públicas, con el despido de las voces críticas, y reemplazó a jueces progresistas por otros conservadores hasta asegurarse las mayorías amigas en audiencias y fiscalías que observaran la actuación de los jueces paralizando la imputación de los cargos corruptos de su Partido o contra miembros de la monarquía implicados en graves delitos.
El presidente prorrogó el estatus de la nación como esbirra de los intereses de la potencia norteamericana y desoyendo las directivas de las autoridades de la Unión se plegó a los intereses no sólo geoestratégicos del Imperio sino también a los de sus grandes corporaciones en el campo de la biotecnología, la industria farmacéutica y la armamentística consolidando al territorio de su propia nación como un campo de negocios y de experimentación a costa de la salud de la población.
Esta es la fotografía de un país con una cultura milenaria en el seno de la supuesta cuna de la defensa de las libertades y de los derechos humanos, y muy lejos en apariencia de otras sociedades en otros continentes donde es más que evidente que no existen garantías para los ciudadanos. Pero hace tiempo que el Presidente ha alcanzado su nivel de incompetencia y con sus silencios cómplices, con su inacción, con su condición de impermeabilidad, condena a gran parte de los ciudadanos de su democracia impostada a la involución, a la resignación, a la instalación en pensamientos y conductas erróneas, al refugio en el inmovilismo, al miedo a ser libres.
La Historia de este país ha estado marcada por el liderazgo de personajes absolutistas, acomplejados pusilánimes con tan poco valor en las distancias cortas como crueldad desde sus parapetos y, últimamente, por el ejercicio burocrático desde la negligencia sorda y el mesianismo de personajes oscuros sin alegría de vivir, sin creatividad que priman a los arqueadores de caja, a los secretarios, a los especuladores que tienen los cromos y las postalillas mientras ponen trampas y paralizan a los que osan moverse en pos de una buena idea que no pase por salir de los oscuros ministerios donde un ejército de funcionarios al servicio de la mediocridad impuesta aplastan y tamizan las expresiones diferenciales y las iniciativas.




O cambio de huso horario

Naqueles días o franquismo devolvía o país á Idade Media, namentres o entorno alcanzaba a modernidade, a universalización do acceso a novos fitos de cultura libertaria e a superación dos prexuízos por razón de dogmas. No material, España era líder en produción de melóns, de alpargatas, de allos. A industria estaba nunha derrota regresiva a pesar da capacidade creativa e de invención xenial dun puñado de emprendedores empurrados á emigración.
Desde 1939 ate 1958 a foto fixa reflicte una sociedade coas familias pasmadas, aprendidas no valor do inmobilismo e da obediencia cega, co xuízo crítico desactivado e a reserva ideolóxica alimentada por un conglomerado de prexuízos dos cales sobreviven, en 2013, unha boa parte no imaxinario colectivo.
Naqueles días interminables a infancia española escoitaba a Juana Ginzo nas novelas de Guillermo Sautier Casaseca coa nai, dando boa conta dun bocata de touciño, ou dun vaso de leite con cascarilla. O huso horario que Franco aprobara para ser un bloque monolítico intencional co Fascismo aínda non empezara a provocar os estragos nos hábitos laborais e sociais que virían logo coa urbanización crecente arredor dos polígonos industriais e co acceso da muller ao traballo.
A volta ao huso que nos corresponde conforme ao noso meridiano e o primeiro elemento para vivir máis de acordo cos ciclos da luz e poder mellor reorganizar xornadas continuadas que non prolongadas artificiosa e innecesariamente, coas súas pequenas e suficientes pausas, e seguindo esquemas compartidos por todo o tecido social, para que a conciliación deixe de ser unha desiderata para constituír un feito: pais e fillos con horarios de traballo e lectivos semellantes. A máis de mellorar a produtividade, aforraremos custes e exerceremos verdadeiramente a función de pais como educadores cooperativos necesarios e tamén para o noso deleite.





sábado, 27 de julio de 2013

QUE NON, QUE NON É COUSA DO DESTINO

Cando se trata de desviar a atención sobre a responsabilidade das persoas nos aconteceres o máis fácil e atribuír todo a un fatum sobre o que nada está nas nosas mans para mudalo. Non me resigno a aceptar o etiquetado de Galiza como o país no que cada dez anos hai que cantar negra sombra nos especiais dos programas orquestrados desde a capital do reino e chorar desconsoladamente as desgrazas.
Os Urquiola, Mar Exeo, Erkovitz, Prestige... o “accidente” ferroviario de Angrois non sucederon por casualidade. Teñen máis que ver coa falta de prestixio dunha nación, a galega, pisoteada e que non é respectada sistematicamente nin a nivel internacional, en Bruxelas, nin no contexto estatal: a Historia amosa documentalmente o abuso de poder e o trato diferencial contrario ao dinamismo do pobo galego para favorecer intereses do centro e doutras comunidades. Así, foron arrasadas oliveiras e viñas, pechados portos ao tráfico con América, favorecidos arancelariamente e con carga de pedidos outros centros de produción privilexiado fronte aos galegos... o sector agropecuario e leiteiro foron desprotexidos fronte a operacións invasoras do capital estranxeiro mesmo favorecidas desde a clase política...
O accidente de Angrois está nesa liña de trato diferencial a Galiza, ao desprotexer dos sistemas de seguridade aplicados en toda a rede estatal de Alta Velocidade, de súpeto, por aforrar catro cadelas nunha inversión multimillonarias, un tramo de catro quilómetros cun punto recoñecido como negro polos especialistas e a Administración. A redución desde os 220 quilómetros por hora ate os oitenta logo dun percorrido practicamente en recta desde Ourense queda supeditado exclusivamente á actuación dun único maquinista e as súas circunstancias.
Ese elemento diferencial no trato que recibe Galicia, relacionado coa nosa incapacidade para facernos respectar, é o mesmo que inspira as críticas dos contertulios de Ana Rosa Quintana o do programa de Luis Herrero hacia o Presidente Feijóo por dirixirse en galego aos cidadáns de Galiza. Os programas de Ana Rosa, Luis Herrero e os que desprezan así a Galiza son copartícipes do proceso que leva a Administración a considerarnos cidadáns de segunda dentro do Estado e a levarnos, ao fin, pola senda desas desgrazas atribuídas ao destino e que non son outra cousa que a consecuencia do abuso centralista e o desprezo institucional e dos medios da corte.



viernes, 12 de julio de 2013

¿Estado laico aconfesional?


El incombustible y bien cuidado Rouco Varela anda crecido. Es la consecuencia lógica del clima angelical que viven las relaciones Iglesia-Estado, con la restitución del status del dogma y su jerarquía terrenal a un papel preponderante en la escuela, por encima de la carta Magna y el corpus de normas que deben regular la convivencia de los ciudadanos en una sociedad plural, sean cuales sean las creencias de cada individuo.
Anda crecido y tiene palabras muy duras paras los que osan poner en tela de juicio que no sean los valores de la cristiandad los que cimenten y motoricen en el día a día los planes operativos en las escuelas.
¡Y a mi que la Historia me parece terca y me anima a proferir la blasfemia de que la Iglesia no se merece ser la que pastoree al rebaño una vez más y en está ocasión anacrónicamente! Ya lo hizo en este país y lo hace en otros muchos atendiendo a un patrón que se repite: la Iglesia del lado del poder, la brecha entre ricos y pobres abriéndose más y más, las acciones de asistencia caritativa para mitigar el hambre desde la resignación mientras la Justicia Social nunca llega... Y no quiero que se interprete que es innecesaria en este contexto de crisis la asistencia social y la cohesión y solidaridad... ¡pero sin meter a Dios por medio! ¡Sin adoctrinamiento! ¡Desde la sociedad civil que no puede asistir impasible al escenario de extrema necesidad de millones de vecinos, al margen de cuestiones dogmáticas!
La Historia me parece terca y me dice que aquellos países donde la presencia de las religiones es más débil son los únicos que se han escapado al reguero de sangre. Las Religiones han sido históricamente una fuente de conflictos, unha patente para el expolio, una ruta para la falta de respeto hacia la distinticidad y la diversidad que nos hacía, a la vez, tan semejantes. La Iglesia ha sido un poder temporal, con ejército, y con el arma más poderosa: el miedo sembrado en el corazón de las familias, el temor a un ser despiadado que sólo da el perdón por la intercesión de esa red de agentes comerciales –a los que Cristo echó del templo- que, como Rouco y Munilla, se afanan explícitamente y a veces de modo abyecto y subliminal en que su rebaño practique el odio y la exclusión hacia los que no hincan la rodilla a la orden de sus retahilas y rituales rezumantes de misoginia, de clasismo, de ataques contra la libertad de expresión y la rebelión contra la opresión, de mensajes en los que se condena a las víctimas de sus mentes enfermas y se administra el perdón como una bula de acceso restringido.
Lo peor de que Rouco se venga arriba es que lo haga también explotando emocional y oportunistamente esta crisis, parasitando la repercusión positiva en buena parte de la sociedad del trabajo de Cáritas diocesana. Dada la presencia y penetración de los curas en el conocimiento en persona de las condiciones en que vive una familia este fenómeno alcanza gran magnitud en España. No digamos en Galicia, ordenada históricamente a partir del primer núcleo social, la parroquia. Pero el proceso de madurez de nuestra sociedad pasará porque sean los instrumentos de la Administración, al margen del dogma, los que articulen siempre y en todo caso la mejor forma de redistribuir y hacer llegar las prestaciones precisas de asistencia social a partir de la disponibilidad absoluta de los medios públicos. Otra cosa es que otras entidades o instituciones privadas, también la Iglesia, a través de las aportaciones de sus asociados, atiendan esos fines sociales. Pero el dinero público, para uso desde la Administración Pública. Es lo suyo es un supuesto Estado laico, aconfesional. ¿O no?



miércoles, 3 de julio de 2013

Rajoy masacra ás entidades locais para atoparlle un oco as Deputacións



Por algo son o reduto do clientelismo. O certo é que os Concellos só contribúen cun catro por cento – do cal a sexta parte se debe ao Concello de Madrid- ao déficit global do Estado, e iso aínda a pesar de que só reciben un 13% de recursos mobilizados polo Estado cando, por contra, recadan un 25 %.
Pero Rajoy e o seu Goberno están dispostos a salvar as covas nepotistas que teñen batido records no emprego corrupto dos caudais que lles quedan despois de pagar un 50% en gastos de persoal, e teñen planificado xa acudir a entes opacos privatizados para prestar servizos externalizados en substitución aos que agora veñen prestando os funcionarios municipais.
É a puntilla definitiva que pensan darlle ás corporacións locais uns deputados que non foron elixidos por sufraxio, senón a dedo polos seus partidos. É o cumio da partitocracia que ten levado a Baltar pai ou a Aguirre a sentirse por riba do ben e do mal. Sacarlles o acceso á caixa canto antes a eses corruptos que teñen construído aeroportos no deserto e empregado a centos de familiares e amigos pasa por obrigar a Rajoy a recoñecer que a Xunta e órgano bastante para re distribuír a riqueza. E todo ilo sen que sexa óbice para que os concellos xunten as súas fortalezas para constituírense en comarcas que poñen en valor o que teñen e poden ofrecer de diferente e excelente.




jueves, 27 de junio de 2013

As vendas patrimoniais a nome da Infanta

 A explicación de Montoro: un erro inexplicable

Desde que saíron á luz pública os erros na afectación á Infanta da venda dun feixe de inmobles os medios do Reino de España veñen incidindo no inxusto sometemento da filla de El Rey a un problema máis (¿?) da que non é culpable. Sen embargo a día de hoxe Montoro segue na actitude chulesca de non dar unha explicación coherente namentres na Vila da Corte se loa a grandeza de corazón da Borbona ao non querellarse contra ninguén.
Aos cidadáns dotados dun coeficiente intelectual medio desde o primeiro momento en que esto saltou, considerando que só hai unha posibilidade entre moitos trillóns de afectar a venda de vivendas mediando notarías diferentes, distantes e independentes a un nif de 2 díxitos, ninguén lles quita de facerse unha pregunta lóxica:

“Para unha persoa que declara rendas de 36.000 euros ao ano será máis fácil de xustificar contablemente a inversión de 2,7 millóns de euros na merca da metade do Pazo de Pedralbes en réxime de gananciais a partir das entradas de efectivo por venda de patrimonio?
Semella un razoamento de perogrullo, unha coartada absurda facilitada desde actuacións institucionais, tendo en conta que no Reino de España, mal que lles pese a algúns, ao fin sábese todo. Porque nunca hai diñeiro bastante para tapar tódalas bocas durante todo o tempo.



martes, 18 de junio de 2013

UNHA XUSTIZA CLASISTA

 Sobre os privilexios da infanta


Ademais de inxusto, anacrónico e desfavorable para a aceptación dunha institución imposta aos cidadáns por Franco, o feito de non imputar á infanta brama e pon en evidencia ademais que a Xustiza non é igual para todos.
A infanta asistiu aos consellos de administración de Noos e asinou as contas. A infanta declaraba ingresos anuais que non lle alcanzaban para mercar en gananciais un pazo de 5,4 millóns de euros. A infanta tiraba da Visa da empresa que xestionaban o seu home e Torres para ir de compras, como si tal cousa, pola milla de ouro neoyorquina. Cos seus modestos ingresos declarados e aínda despois de sérenlle intervidas as contas millonarias de titularidade compartida e de caer nun empobrecemento inxusto, segue a esquiar en Baqueira e a cear nos mellores restaurantes cataláns.
Outra traballadora calquera no pelexo non podería conservar un posto na Obra Social dunha entidade de suposto interese público. A súa conduta non é, de certo, un exemplo edificante tampouco. Os motivos para imputala son de libro, pero a Audiencia de Palma, esbirra do poder, desautorizou ao xuiz Castro. Moito tivo que ver a xestión telefónica de El Rey, cunha actitude de enroque que contradí as súas mensaxes de nadal impostadas.
O réxime de privilexios para a oligarquía no que estamos instalados, con casos de sona respecto da exoneración de banqueiros e empresarios corruptos, primas de El Rey, e contas do monarca en Suiza para non pagar impostos son factores semellantes aos que motivaron a Revolución Francesa e o uso da guillotina hai dous séculos.
Botín saíu indemne logo da gran estafa continuada ao erario público consistente en falsear os índices de caixa ao peche contable día tras día durante anos. Correron épocas de viño e rosas na Zarzuela, con ceas compartidas do monarca con Botín, Colón de Carvajal, Jaume Matas, Arturo Fernández, Díaz Ferrán... moitos deles compañeiros tamén de cacería; compañeiros corruptos, algúns imputados e outros que nunca verán tal cousa a pesar de ser pillados coas mans na masa.
Pero non se pode esperar moito do poder xudicial nun país no que os presidentes dos partidos que se veñen dando o turno para gobernar son hoxe conselleiros das grandes empresas ás que favoreceron e nalgúns casos enxenaron do patrimonio de todos. O financiamento irregular, o cobro de sobresoldos a través de “aportes” para pago de favores non ten delito. O que o ten e roubar unha galiña. Nos cárceres só entran os desgraciados, os parias. Con razón Bárcenas, o eterno presunto, nos fai unha peineta a tódolos cidadáns de a pé. Con razón Aznar fala con tono mesiánico. El que campa ceibo polo mundo adiante cobrando seiscentos mil euros ao ano en pago aos seus posicionamentos -tratos de favor, contratacións irregulares, etc.- cando tiña que estar sentado no banquiño, diante do Tribunal Internacional de La Haya, por crímenes de lesa humanidade cando os tres das Azores co apoio de Rumania e dun arquipiélago no Pacífico decidiron a invasión de Iraq e no deserto enterraron con bulldozers a douscentos cincuenta mil infantes iraquís cos que non pagaba a pena gastar munición.
Canto dano poden facer á Humanidade os que arrastran complexos, os que renegan da súa orixe e buscan amigos influíntes e nas decisións de salvar á patria e ao mundo atopan o xeito de silenciar as propias miserias!

Pola rexeneración da Xustiza, imputación da infanta xa!!!!!!!
Independencia do poder xudicial xa!!!!!

lunes, 17 de junio de 2013

Hacienda no validó los datos sobre ventas de propiedades de La Infanta Cristina

El juez Castro recibe presiones y es demonizado por los "españoles" que llevan a la patria en el corazón. Pero en la gestación de la presunta sopa que tentó al advenedizo ¿cuanto no habrá influido ese aura de divinidad con que la nobleza, los validos, han revestido a la monarquía a cambio de mutuo apoyo militar para mantener a raya los deseos de una sociedad igualitaria de parte de la plebe? Aquí no hicimos la Revolución. Al contrario. Poco después de la Constitución de Cádiz el borbón Fernando VII restableció una dictadura y cortó cabezas de los que intentaron defender una Carta Magna para todo el pueblo. Fue el principio de la pérdida de compás con Europa de la piel de toro, donde las élites siguen defendiendo los atributos de la sangre y los privilegios clasistas antes que la convivencia armónica, la educación pare ser ciudadanos con independencia de la fe profesada y antes que la defensa del derecho universal a la igualdad de oportunidades.

O ANUNCIO DUN RELOXIO

"Hay cosas que se elevan por encima de lo común y que elevan a quien las tiene"... Mensaxe sobre un reloxo en 13 tv. Ao remate o presentador de "el cascabel al gato" ainda compreta a frase: "es el reloj que llevan las personas que necesitamos en estos tiempos". Non é extraño que ese atavismo estivera detrás da clase política que necesitamos na forma de traxes, jaguars, rotas de esquí por Alaska e Noruega e indemnizacións en diferido. ¡Canto contraste para un medio de comunicación católico e sacrosanto!, que en vez de facer chamadas á eliminación do luxo fariseo encumia ao alto standing, que para lavar a conciencia organiza despois unha cea a trescentos euros o comensal nun hotel da Alcarria para recadar fondos de axuda á Cociña Económica co tresultado dunha media de aportación por asistente de 18 euros. Ah, esquecíame de dicirlles que antes da cea un broker deulles unha charla técnica sobre como gañar diñeiro en bolsa apostando a que unha acción entra en perdas. O dito: a brecha social acada escenarios que chaman ao odio social.

domingo, 2 de junio de 2013

GALICIA: LA SINRAZÓN DE LA CRISIS ECONÓMICA

-->
Ver a Galicia al rebufo de la crisis del Sistema que ha elevado en España los niveles de paro a cifras obscenas es la demostración más palmaria de que una mala Administración y una gestión errónea de los recursos puede llevar a la ruina a poblaciones instaladas en territorios ricos. 



Galicia unía el capital humano y los recursos naturales para venir experimentando en las últimas décadas un incremento importante de su producto interior bruto, hasta incluso ocupar, a pesar de su clase política, una posición de privilegio en Europa con relación a diversos sectores productivos: explotación maderera, pesca, conservas, sector lácteo, generación de energía eólica, producción de carne de vacuno, marisqueo de a pie y a flote... además de incrementar exponencialmente la penetración de vinos de calidad, castañas, caracoles, miel y otros productos agropecuarios de altísima calidad. 



La producción de pasta de papel y de aluminio o la generación de energía eléctrica mediante la combustión del carbón son otras industrias con grandes aportes de dividendos para empresas con sedes y centros administrativos radicados fuera de Galicia y que supone así un retorno muy escaso de la riqueza hacia la Comunidad a pesar de ocasionar un coste medioambiental brutal. Los fantasmas de un maltrato milenario del Gobierno central a los intereses de Galicia se han sustanciado con el episodio esperpéntico vivido en torno a las Centrales térmicas de As Pontes y Meirama, a las que se les obligó a realizar inversiones multimillonarias para adaptarse a la quema de carbón menos contaminante, importado de Polonia, para a la postre condenarlas al cierre o a la conversión en plantas de ciclo combinado al privilegiar el Parlamento la utilización de carbón de las cuencas mineras españolas. 



Enumerada una parte importante de los nichos en los que Galicia ofrece un banco de empleos diferenciados dentro del Estado, ¿cuáles son los factores que nos han llevado a disparar el número de desempleados desde una mediana de 165.000 hasta los 270.000?. En primer lugar se han perdido durante los últimos 30 años y de manera constante hasta 25.000 puestos de trabajo en las explotaciones marisqueras de las Rías. 

Los ayuntamientos ribereños se gastaron el dinero que Bruselas había enviado para la instalación de depuradoras de las aguas fecales en la construcción de paseos marítimos hasta el punto de que Vigo, Coruña, Ferrol o Pontevedra competían en adoquinar todo el borde litoral mientras han seguido vertiendo sin tratar las deposiciones de una presión demográfica creciente, provocando que fangos altamente tóxicos redujeran la extensión cultivable en las rías hasta en un noventa por ciento. En Pontevedra y en A Coruña a esa presencia de colibacilos en las aguas hay que sumar la de metales pesados sangrados durante décadas por empresas objeto de controles muy laxos. Los mismos grandes hospitales públicos han vertido sistemáticamente a la ría restos de medicinas y de pruebas diagnósticas.

En el sector lácteo, se han perdido veinte mil explotaciones, con un impacto directo e indirecto que ha llevado a treinta y cinco mil familias al éxodo y a la desvertebración del espacio rural. La clase política poco o nada ha hecho para detener este engullimiento del sector productivo de base por parte de los intereses de multinacionales. Antes bien el gobierno de Fraga llevó al paroxismo la colonización foránea del sector al subvencionar Puleva con cifras millonarias por absorber el tejido productivo autóctono. Ninguna traba impidió que la empresa andaluza revendiera la producción gallega a la industria francesa, que a la postre ha ido provocando con su política de abuso de posición dominante sobre los ganaderos el cierre de miles de exportaciones gallegas hasta encontrar una vía franca para la penetración de España de los excelentes galos.



Más de tres mil empleos se han perdido por la deslocalización de los centros administrativos correspondientes a las grandes empresas generadoras de energía. La industria cultural, que arrancó con fuerza a partir de la segunda mitad de los ochenta, registra un desmoronamiento continuo desde que la Administración ha retirado un apoyo institucional todavía imprescindible al teatro, el cine y la edición. Los recursos detraídos se han destinado a la construcción de un continente mastodóntico, A cidade da Cultura, sin demanda de utilización. Su biblioteca con capacidad para un millón de volúmenes está desiertas mientras los pequeños centros lectores en el seno de los barrios y los pueblos no reciben una sola dotación desde hace años.

Otros dos mil empleos han dejado de crearse en los sectores de la acuicultura y de la energía eólica por las trabas que la Administración ha puesto para la implantación de granjas marinas y parques de molinos con un impacto ambiental despreciable, sobre todo teniendo en cuentas que a cambio se dejaría de sobrepescar y de emitir quince millones de toneladas de CO2 a la atmósfera, además de reducir la factura energética y la dependencia externa. 



La industria naval, que daba de comer a doce mil familias en Galicia, ha quedado reducida a una pequeña línea de trabajo en Vigo, dentro de estándares de gran calidad.  Esta debacle se debe, por un lado, a las inercias que arrastraba un sector alimentado por la adjudicación de trabajo desde el propio Estado y, finalmente, por la negligencia de éste a la hora de negociar en Bruselas condiciones de igualdad fiscal e impositiva con relación a los astilleros holandeses, alemanes y polacos.  


Esa misma inoperancia de la clase dirigente en el Parlamento europeo ha provocado el endurecimiento de las condiciones para la flota gallega en el Gran Sol, Terranova, el Índico y el Cantábrico, donde sin embargo se le concede un rato favorecedor y desigual a la flota francesa. La flota gallega, hasta hace poco la quinta más potente del mundo por volumen de capturas, ha sufrido como ninguna otra una reducción drástica por su carencia de valedores en los cenáculos políticos. 

La sangría incesante de puestos de trabajo abona el camino a las grandes compañías mineras de capital foráneo, que a cambio de la creación de un puñado de puestos y con el foco puesto en la obtención de 40 toneladas de oro y unos cientos más de coltan, dejarán un rastro de contaminación por metales pesados en miles de hectareas que ya nunca más serán productivas. La Unión Europea, mientras tanto, continúa obviando la naturaleza intrínseca de buena parte de la sociedad gallega y pretende estimular también la eliminación gradual de las exportaciones cárnicas y poner freno al crecimiento exponencial de la producción de vino. Es en este punto donde el espíritu emprendedor de los gallegos ha apostado por una oferta singular de calidad, con la recuperación de especies autóctonas y la conquista de denominaciones de origen que den valor añadido y sostenibilidad a unos sectores frágiles por su atomización y por la falta de apoyo promocional. Quizás en este punto radique el principio del fin de la destrucción de puestos de trabajo: en la puesta en valor de las rías, el patrimonio paisajístico, histórico, artístico, etnográfico, la gastronomía, la producción excelente y artesanal, el capital humano emprendedor e innovador, la sabiduría transmitido de generación en generación acerca de cómo hacer las cosas, la vuelta a considerar la complementariedad de una economía para la autosubsistencia, la instalación de modos de ser y de hacer que justiprecien la excelencia y destierren la prisa, la visión a medio y largo plazo de una tierra y de un mar de recursos generosos que hay que regenerar y administrar para que sean motor de recuperación de esos miles de puestos de trabajo que se han perdido porque primó la cuenta de resultados de empresas multinacionales que han dado trabajo a 10.000 gallegos y se lo han quitado a más de 100.000 y que reparten dividendos a un puñado de grandes fortunas que no tributan mi tributarán en esta tierra hoy en vías de la esquilmación total si no lo remedia la movilización colectiva.



© Fotos, Santi Casal

miércoles, 22 de mayo de 2013

Pinocho Ansar e a feble democracia

O Ansar do carallo non aguanta no banquiño. Mais a súa deslealdade ca equipa titular semella mesmo ser un puntazo para boa parte dunha poboación que non ten en conta as súas mentiras reiteradas, que nos meteu nunha guerra en contra dos mandatos de Nacións Unidas para sentir a vértixe de sentarse a carón do primo de Zumosol, que froito dilo sucedeu a masacre do 15M que ainda terquean por atribuir a Eta maiqueístamente, que recibiu trato de favor de empresas favorecidas por adxudicacións, que o seu xenro, a quen defendía onte prometendo querellas, foi beneficiado por esas empresas no reparto das tartas de actos sangrantes para as arcas da Comunidade valenciana -visita papal, fórmula 1, etc- , que él mesmo, Ansar, amigo de recitar o mantra sobre a herdanza que deixan sempre os sociatas, iniciou a profundización nun esquema neoliberal -liberalización do solo, concentración do aparato “productivo” na construción e nas obras faraónicas, falta de control da actividade bancaria…- en sintonía coa política U.S.A., que ao fin estalaríalle nos nefres aos seus sucesores no cargo, co agravante de que eiquí non vale darlle ao maquinillo para inventar os cartos, como fai a Reserva Federal dos seus amigos que lle tiñan reservados postos en agradecemento á súa lealdade.
Rajoy, Gallardón, Wert, Báñez… exemplifican o medo á presión que desde dentro exerce a dereita da dereita, Ansar e Aguirre espoleados polos mass media da Conferencia Episcopal e agora xa mesmo contratando aparicións en Antena 3 e donde faga falta. A dereitización leva a este país en pleno século XXI e 37 anos despois de morto o ditador a considerar como método reformista para a mellora da calidade do ensino o adotrinamento, a negación do diferente como expresión do que nos une para impoñer novamente UNHA ESPAÑA GRANDE Y LIBRE, centralizada, e estratificada en castas con pouca permeabilidade se non lle poñemos remedio na que os ricos terán acceso á cualificación alta e a estandares de calidade de vida acordes co desenvolvemento científico da época e o resto aspirarán á supervivencia pura e dura.
Non da medo o Plan. O que asusta é a capacidade de tragar de tanta xente do común.










martes, 30 de abril de 2013

NACE A "ASOCIACION ESPAÑOLA CONTRA LAS FUMIGACIONES TÓXICAS"


MADRID, 11 DE MAYO DE 2013
NACIMIENTO DE LA ASOCIACIÓN ESPAÑOLA CONTRA LAS FUMIGACIONES TÓXICAS
Seguimiento: https://www.facebook.com/ChemtrailsGalicia?ref=tn_tnmn

Orden del día
1,- Presentación: Necesidad de la Asociación, características, reivindicaciones, Plan de actuaciones, Modelos de cartas.
2,- Propuesta de ESTATUTOS
3,- Propuesta de ACTA FUNDACIONAL
4,- Elección de JUNTA DIRECTIVA
5,- Elección de Grupo de trabajo
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

1,- Crear la Asociación Española contra las fumigaciones tóxicas no es un artificio rebuscado. Es la consecuencia natural de la repulsa espontánea que las fumigaciones han ido generando en todas las Comunidades del Estado. Nos enfrentamos a un problema que nos afecta a todos por igual y, por tanto, nos une la misma motivación: exigir a las autoridades explicaciones y lograr que cesen las fumigaciones contaminantes que acaban con la salud de nuestro ecosistema y nos matan lentamente.
El hecho de que sea desde Chemtrails Galicia desde donde se produce la convocatoria de esta Reunión y por tanto desde donde dirigimos estas primeras palabras de salutación e intencionalidad es anecdótico. Alguien tenía que hacerlo. Pero lo verdaderamente importante después de esta introducción y moderación de puntos será asumir que esta es una labor donde la voz de cada Plataforma pesará lo mismo y será tenida en cuenta. El nuestro tiene que ser un movimiento asambleario, democrático, sin dirigismos ni afanes de protagonismo que escondan motivaciones personalistas que supongan una trampa y un freno para el desarrollo de nuestras reivindicaciones. De hecho nuestros planes de actuación contemplan ya el envío de exigencia de explicaciones al Gobierno, al defensor del Pueblo, al Parlamento europeo y un llamamiento a las alcaldías donde residimos para que debatan en Pleno sobre lo que está ocurriendo en nuestros cielos para que se personen con nosotros como demandantes de explicaciones y, llegado el caso, como acusación por atentado contra la salud pública.
La Asociación Española contra las fumigaciones tóxicas tiene por su propia naturaleza y dimensión vocación por las sinergias con otras plataformas estatales de todo el mundo. De muchas de ellas conocemos su trayectoria de larga lucha, en algunos casos coronada ya por el éxito en forma de cese de fumigaciones, prohibición de plantación de transgénicos y del uso de pesticidas neurotóxicos.
Con una buena parte de esas plataformas experimentadas en la lucha contra el uso perverso de la biotecnología, hemos establecido una corriente de comunicación que ahora, ya desde la condición de Asociación Estatal y Plataforma de Plataformas, podremos intensificar con la integración en grupos de trabajo internacionales. Porque sólo desde la identificación del problema como algo que atañe a todo el planeta y desde la creación de todas las sinergias posibles tendremos la posibilidad, la certeza al fin, de vencer al enemigo común: el poder absoluto en manos de unos pocos, la plutocracia que trata a la Humanidad como cobayas, como simples peones al servicio de sus cuentas de resultados.
Juntos, sacaremos a la luz sus actuaciones perversas, lograremos detenerlas y, más tarde o más temprano, los sentaremos en el banquillo de los acusados por crímenes de lesa Humanidad.
Durante estas semanas hemos ido colgando en nuestra página de convocatoria de esta Reunión la propuesta de cartas a las instituciones que incluimos en el anexo y que, si os parece, someteremos a la redacción definitiva por parte del grupo de trabajo una vez constituido y enviaremos a las autoridades como Asociación Española contra las fumigaciones tóxicas una vez presentados los Estatutos de constitución ante la Administración.

Si os parece, abrimos a partir de este momento un espacio de intervenciones y propuestas sobre INCLUSIONES y MODIFICACIONES en los textos avanzados tanto en lo que se refiere a la constitución de la ASOCIACIÓN ESPAÑOLA CONTRA LAS FUMIGACIONES TÓXICAS, ELECCCIÓN DE JUNTA DIRECTIVA Y GRUPO DE TRABAJO PERMANENTE, como finalmente debatimos en lo tocante al plan de actuaciones para que ya el GRUPO DE TRABAJO pueda sustanciar el contenido de las cartas reivindicativas dirigidas a las diferentes instancias administrativas: municipales, nacionales e internacionales.

DEBATE: PROPUESTAS ACERCA DE LA CREACIÓN DE LA ASOCIACIÓN ESPAÑOLA CONTRA LAS FUMIGACIONES TÓXICAS
DEBATE: ACTA FUNDACIONAL
DEBATE: ELECCIÓN DE JUNTA DIRECTIVA
DEBATE: CREACIÓN DE GRUPO DE TRABAJO
(El grupo de trabajo empezará por reelaborar las cartas dirigidas al Gobierno, el Parlamento europeo y la Administración municipal).



CARTA AL PARLAMENTO EUROPEO
A la atención de:  PRESIDENCIA

La Asociación Española contra las fumigaciones tóxicas hemos percibido aumento de enfermedades respiratorias los días que se escancian nubes de polvo desde aviones sin identificar. Hemos grabado escenas en las que cúmulos de nubes se dispersan y desaparecen después del encuentro con las estelas. Sabemos que hay empresas de geoingeniería y proyectos del ejército americano que se apoyan en las fumigaciones para cambiar el clima y también el ph de la tierra. Se han recogido evidencias en diversas áreas del planeta del vertido de contenido de tanques cargados con sustancias como bario, aluminio, polímeros (que contienen silicio) en forma de filamentos que se posan como telas de araña, y un cocktail de fuel del tipo JP8 + 100, mezclado con 1,2 Dibromoetano, altamente cancerígeno y prohibido por la Organización Mundial de la Salud. También se han encontrado glóbulos blancos y rojos y células de tipo no identificado en las muestras extraídas de los chemtrails. Esas células parecen estar disecadas o congeladas e introducidas dentro de las fibras microscópicas.
Asimismo sabemos que se ha utilizado la fumigación para experimentar con agentes patógenos en la población. Ante la reclamación de otros Gobiernos en el mundo las fumigaciones por parte de aviones Boeing KC-10 A, Boeing KC-135 (707) y C-130 para elevadas alturas y el jet C-130 para bajos niveles cesaron en buena parte de Europa y en algún país del cono sur americano. Pero la Península Ibérica sigue siendo un coto para la plantación y experimentación con semillas transgénicas que sí progresan en suelos fumigados con aluminio.
Por todo lo expuesto, solicitamos al Gobierno de España contestación a nuestras preguntas: ¿QUIÉN NOS FUMIGA? ¿CON QUÉ? ¿PARA QUÉ?.
Si las mismas autoridades europeas no responden al mandato que les hemos dado en las urnas de velar por nuestros intereses, nuestra seguridad y nuestra salud, poca o ninguna legitimidad tendrá su supuesta naturaleza representativa de la voluntad colectiva. Este asunto de las fumigaciones, que ya se extiende en el tiempo y que por tanto tendrá consecuencias muy graves sobre el medio y las personas, es un problema que compromete la naturaleza íntegra y soberana de nuestro suelo europeo. Sabemos que la propia presión popular ha conseguido parar en Alemania y Francia buena parte de las fumigaciones tóxicas y ha conseguido la prohibición de plantaciones de transgénicos Bt en su suelo así como del uso de pesticidas neurotóxicos, nicotinoides, que estaban acabando con la población de abejas. Pero la península Ibérica sigue siendo un coto para la experimentación con transgénicos y su plantación masiva en amplias áreas geográficas. El glifosato es empleado sin reservas y los análisis del aire después de las fumigaciones detectan una cantidad de aluminio incompatible con la salud.
La Asociación Española contra las fumigaciones tóxicas se hace eco de la preocupación creciente de la población acerca de la indefensión a que nuestro Gobierno nos ha conducido frente a la actuación secreta y la implementación de planes para modificar el PH de la tierra y para modificar el clima por parte de los autores de las campañas incesantes de fumigaciones tóxicas. Sabemos que en Bruselas han instado a la Administración U.S.A. para que cese en su actividad fumigadora de apoyo a Haarp. Pero mientras tanto las fumigaciones intensas continúan sobre nuestro suelo y millones de europeos nos sentimos defraudados por unos gobernantes que no nos protegen. Por eso hemos empezado a articular nuestra exigencia de información y el desenmascaramiento de planes que ponen en peligro la pervivencia de nuestro modelo.
En consonancia con todo ello les preguntamos: ¿Quién nos fumiga? ¿Con qué? ¿Para qué?. Y acto seguido les pedimos que acometan el papel rector del destino de Europa y por vía diplomática exijan el cese inmediato de las fumigaciones sobre nuestro suelo, así como instar al Gobierno de España a que suspenda la habilitación de su suelo para la plantación de transgénicos y el uso de glifosato, cuestiones que ha venido realizando desde su inveterada costumbre de desoír las directivas de la Unión Europea en muchos de sus campos de actuación.

Asociación española contra las fumigaciones tóxicas
Madrid, 11 de Mayo de 2013


















CARTA AL GOBIERNO DE ESPAÑA    
Sr. Presidente del Gobierno

La Asociación Española contra las fumigaciones tóxicas hemos percibido aumento de enfermedades respiratorias los días que se escancian nubes de polvo desde aviones sin identificar. Hemos grabado escenas en las que cúmulos de nubes se dispersan y desaparecen después del encuentro con las estelas. Sabemos que hay empresas de geoingeniería y proyectos del ejército americano que se apoyan en las fumigaciones para cambiar el clima y también el ph de la tierra. Se han recogido evidencias en diversas áreas del planeta del vertido de contenido de tanques cargados con sustancias como bario, aluminio, polímeros (que contienen silicio) en forma de filamentos que se posan como telas de araña, y un cocktail de fuel del tipo JP8 + 100, mezclado con 1,2 Dibromoetano, altamente cancerígeno y prohibido por la Organización Mundial de la Salud. También se han encontrado glóbulos blancos y rojos y células de tipo no identificado en las muestras extraídas de los chemtrails. Esas células parecen estar disecadas o congeladas e introducidas dentro de las fibras microscópicas.
Asimismo sabemos que se ha utilizado la fumigación para experimentar con agentes patógenos en la población. Ante la reclamación de otros Gobiernos en el mundo las fumigaciones por parte de aviones Boeing KC-10 A, Boeing KC-135 (707) y C-130 para elevadas alturas y el jet C-130 para bajos niveles cesaron en buena parte de Europa y en algún país del cono sur americano. Pero la Península Ibérica sigue siendo un coto para la plantación y experimentación con semillas transgénicas que sí progresan en suelos fumigados con aluminio. Unas plantaciones masivas de transgénicos que contradicen las directivas europeas en esta materia, como también la autorización en España para la utilización de herbicidas neurotóxicos, nicotinoides, con patente propiedad de la misma corporación que vende las semillas modificadas de maiz y soja en nuestro país a partir de acuerdos entra la Administración U.S.A., la Corporación biotecnológica y el Ministerio de Agricultura, desarrollados al más alto nivel y con opacidad para la sociedad que ve como su salud empeora y la población de abejas retrocede hasta límites alarmantes para la garantía de polinización.
Por todo lo expuesto, solicitamos al Gobierno de España contestación a nuestras preguntas: ¿QUIÉN NOS FUMIGA? ¿CON QUÉ? ¿PARA QUÉ?.
Si nuestras propias autoridades no responden al mandato que les hemos dado en las urnas de velar por nuestros intereses, nuestra seguridad y nuestra salud, poca o ninguna validez tendrá su supuesta naturaleza representativa de la voluntad colectiva. Este asunto de las fumigaciones, que ya se extiende en el tiempo y que por tanto tendrá consecuencias muy graves sobre el medio y las personas, es un problema que compromete la naturaleza íntegra y soberana de nuestro país. La Asociación Española contra las fumigaciones tóxicas va a comprometer la energía de cientos de miles de personas en desentrañar la verdad que se nos oculta y en actuar con el peso de la Ley hasta sus últimas consecuencias. De acuerdo con esta filosofía, preguntamos al Gobierno: ¿Quién nos fumiga? ¿Con qué? ¿Para qué?

Asociación española contra las fumigaciones tóxicas
Madrid, 11 de Mayo de 2013






Carta a los Ayuntamientos
AYUNTAMIENTO DE  XXXXXXXXXX
ALCALDÍA
La directiva de la Asociación española contra las fumigaciones tóxicas desea llamar la atención del Gobierno Municipal de XXXXXXXXX para que establezca la necesidad de llevar a Pleno un asunto que concierne a todos y compromete la salud pública y la sostenibilidad de nuestro modelo de desarrollo: la existencia de FUMIGACIONES TÓXICAS. Solicitamos al Gobierno Municipal que despliegue un abanico de peticiones de  explicaciones al Gobierno, al Seprona, a Aena, al Parlamento Europeo o a las instancias administrativas supra municipales que considere sobre la naturaleza y autores de las fumigaciones que sistemáticamente se vienen realizando sobre nuestro suelo, en los últimos tiempos con una intensidad formidable.
Existe en la red a disposición de todo el mundo una amplia literatura sobre la composición de las fumigaciones tóxicas, y también en las páginas de las Asociaciones anti Chemtrails que vienen trabajando duramente en todo el mundo y, por supuesto, en España. Algunos Estados se han personado como acusación apoyando a los agricultores contra la multinacional Monsanto, que quiere alterar el PH de la tierra para favorecer el cultivo exclusivo de sus patentes. La propia Administración europea de Bruselas le ha pedido a Obama que inste al ejército de su país  para que cesen las fumigaciones de aluminio y de sales de bario hechas con el pretexto de modificar el clima y que son además un apoyo para su programa Haarp, que a través del uso de grandes antenas emitiendo en frecuencias extremadamente altas no sólo intervienen sobre las masas nubosas sino también sobre la salud mental de la población e incluso en la generación de movimientos sísmicos. La presencia de células rojas y de virus en muestras analizadas producto de las fumigaciones sugiere también la confluencia de intereses de las grandes farmacéuticas en los planes de fumigaciones.
Los ciudadanos de a pie, preocupados por el aumento exponencial de reacciones alérgicas en los días de fumigaciones y también por las consecuencias que a largo plazo tienen los tóxicos esparcidos con impunidad por aviones sin identificar volando a gran altura,  estamos recogiendo muestras para analizar. Los agricultores de Zamora ya se personaron en el juzgado con análisis que demuestran una presencia exponencial de aluminio en los polímeros espolvoreados. En Galicia estamos a la espera de resultados. En medio mundo demostraron esa presencia de múltiples sustancias cancerígenas y favorecedoras del Alzheimer y en algún caso, como en Alemania o Francia, fueron capaces de conseguir detener las fumigaciones y también el uso de pesticidas neurotóxicos fabricados por Bayer para Monsanto con el fin de tratar cultivos transgénicos que en Europa sólo son permitidos por el Gobierno español.
Para facilitarles el proceso de documentación disponemos de amplios dossieres que detallan todos estos extremos y documentan años de lucha y de respuestas tipo por parte incluso del defensor del Pueblo.  El Parlamento Europeo acaba de contestarnos que va a estudiar si admite a trámite nuestra petición de explicaciones sobre la naturaleza de las fumigaciones y, consiguientemente, su cese. Mientras, siguen fumigándonos intensamente y no encontramos más valedores que nuestra propia energía de ciudadanos luchando contra un envenenamiento que va a poner en peligro nuestra supervivencia si no lo paramos a tiempo.
Por todo ello, solicitamos al gobierno municipal del Ayuntamiento de XXXXXXXXX que acceda a estudiar el problema de las fumigaciones tóxicas sobre nuestro suelo, y, a la vista de los resultados, secunde nuestra exigencia de explicaciones y responsabilidades al Gobierno del Estado y al Parlamento europeo.
Muy atentamente

Asociación española contra las fumigaciones tóxicas


Libre asociación en Arteixo para celebrar o San Xoan?

¿Vivimos nun Estado democrático?   Un grupo de veciños de Arteixo unidos pola súa ideoloxía (materializada nos proxectos de Alternativa dos ...