© blog: Son de Oleiros

miércoles, 27 de marzo de 2013

Fumigacións intensas sobre a Península Ibérica

Varios meses despois, enlazamos aquela entrada porque está a promover algún comentario que, sen dúbida, pode servir de referencia para argumentacións que a diario temos que facer a todos aqueles que nos tildan de paranoicos só porque defendemos o noso dereito a ser informados sobre: QUÉN NOS FUMIGA? CON QUÉ? PARA QUÉ?.
De tódolos xeitos neste últimos seis meses a presión dos colectivos anti chemtrails conseguiu mesmo que o Gobernos de EE.UU. admitira e recoñecera que fumigan en medio mundo "con bó fin", para loitar contra o cambio climático. Eu diría máis ben para modificar o clima como lles pete en cada rexión, pois torpedean sistemáticamente o tratado de Kyoto.
De tal xeito que os comentarios ao uso dun que se autoerixe en sabio na materia de química xa son ociosos, pois ate os autores das fumigacións as recoñecen. O problema é a subordinación total do mundo ao Imperio alimentado polos beneficios inxentes das grandes corporacións. Detrás das fumigacións, das que xa hai documentación e probas dabondo por doquier, hai intereses xeoestratéxicos -impediuse que chovera en Irán durante dous anos-, farmaceúticos, agropecuarios e de loxística para apalancar a parasitación das antenas de onda curta e manexar á poboación.
Teño parientes e amigos en zonas de intensas fumigacións que teñen que saír á rúa con máscara para non coller contínuas miasmas. Os coches aparecen pola mañá cubertos da costra blanquecina que espolvorean os avións. Colgaron videos para os que, como o sabio en química, nunca viron un enxamio de avións trazando entramados que tornan un día soleado noutro gris prata, e dando a volta en redondo á altura do golfo ártabro para voltar por onde viñeron. O escepticismo non é malo sempre que non quite as ganas de saber, de ir máis aló. Porque si medo da pensar o que nos poden estar a fumigar, máis medo pode dar a constatación de que a xente non quere saber, que aceta as desgracias como froito do destino e que se aborrega porque pensa que e inútil loitar contra o sistema que nos queren impoñer.

Enlace:

ESPAÑA Y PORTUGAL, VÍCTIMAS DE INTENSAS FUMIGACIONES TÓXICAS

sábado, 23 de marzo de 2013

Las fumigaciones tóxicas ya no son rentables para el Gobierno español



El impacto brutal del deterioro de la salud pública en la economía de un país acuciado por el desempleo y la caída de cotizantes empieza a alcanzar esas proporciones que pueden llevar al gobierno a repensar su aplicación en la aminoración de las prestaciones y en el silencio cómplice ante el proceso de aniquilación silenciosa de miles de ciudadanos mes a mes
Si la marca España precisa para los gobernantes de una fuerza de trabajo y una clase de emprendedores dispuestos a comerse el mundo para elevar las ratios macroeconómicas, será en ese punto donde la Administración tendrá que sentarse a la mesa de negociaciones con los yanquis para abandonar la postura de arrodillados y revertir un status quo en el que la manipulación de la masa social y la intervención en la voluntad de sus integrantes tomados de uno e uno respondían a un plan maquiavélico.
Al Estado pueden empezar a no salirle las cuentas: hay  excesiva y costosa morbilidad, un cansancio extremo adocena a buena parte de las clases “pasivas”, el gasto farmacéutico es una joya para las empresas pero una ruina para la caja común, el sector agropecuario amenaza -ya lo es- con convertirse en otro nicho de desempleo formidable, el rural se desertiza, el espacio se invertebra y las ciudades abrigan guetos de miseria. Con estos mimbres los próximos comicios electorales amenazan con ser la demostración palmaria del fracaso del modelo de país que la clase política nos ha querido imponer sin sopesar la deriva que adquiriría esta sociedad hacia la falta de implicación y el “dejarse extinguir” por indolencia y falta de voluntad para la lucha.
Se “les” ha estado yendo de las manos el envenenamiento colectivo y la manipulación. Ahora va a ser que el “bicho” se ha inoculado también a los notables, y al oscuro registrador de la propiedad le va a tocar, tarde o temprano y si no quiere quedarse solo en Europa también en esto, hablar con el primo de Zumosol para que deje de escanciar veneno con sus poderosas naves nodriza que surcan todo el país a 11.000 m de altura vaciando con prepotencia y alevosía sus bodegas siniestras.
Hechos:
San Pedro de Nos, Oleiros, A Coruña. Los vecinos se encuentran el día 22 de marzo sus coches cubiertos de una ostra blanquecina y pegajosa después de fumigaciones masivas el día 21 en toda España. La población empieza a usar máscaras. Se multiplican por doquier viriasis indefinidas, alergia, sensación gripal, diarrea, cansancio extremo...  consumo farmacéutico, colapso las urgencias, absentismo laboral y, de fondo, cada día, nos enteramos de que fulanito, con 40 y pico, tiene un cáncer galopante, y que citranita ha dejado de trabajar para atender a sus padres con Alzhéimer. A ver si convencemos al gobierno por la vía de la contabilidad extrema –que es la única ratio que entienden los tecnócratas que tienen la llave de la caja- y acaba por reconocer que fumigar sólo es rentable para unos pocos desaprensivos y que la prima de riesgo y las cifras macroeconómicas les van a salir rana con una población enferma en masa que ya no se siente con ganas de nada y menos aun de reír sus gracietas en el Congreso mientras el país se desangra.


martes, 19 de marzo de 2013

A sombra do Pentágono e longa

 O xuízo contra o xeneral golpista e sanguinario Ríos Montt, responsable de ter masacrado ao campesiñado guatemalteco hai trinta anos, será un proceso non xa contra a súa persoa. El, como outros altos cargos do exército moven a conmiseración polo estado de saúde precario, propio dunha edade avanzada que sin embargo non lle impediu participar na política ate hai ben pouco. Son escasas as causas abertas no sumario tendo en conta o volume das súas razzias no rural, asasinando a homes, pero, sobre todo, a mulleres nenos e anciáns para sementar o terror e, seguindo directrices da Casa Blanca, disuadir á poboación de calqueira tentación de achegamento a teses marxistas. ¡!. O tópico e lugar común de tódolos movementos de opresión e aniquilación sistemática encarnados polos Laocontes do Cono Sur desde Videla a Pinochett, desde Sanguinetti a Ríos Montt, e que precisaron do afloramento de movementos de resistencia popular articulados necesariamente como guerrilleiros, polo desequilibrio de forzas, e agora, por fortuna, reencarnados na autoafirmación de: identidade, independencia de facto e liberdade do movemento bolivariano, resistencia da revolución Cubana fronte ao imperialismo, autoafirmación do ser indíxena, unión de intereses comúns dos mercados das economías emerxentes, nacionalización das fontes de riqueza fronte á expoliación extranxeira... O golpismo en Latinoamérica foi sempre alimentado polos intereses económicos e xeoestratéxicos dos yanquis. Ríos Montt foi un dos últimos monigotes sanguinarios dispostos a masacrar aos seus compatriotas por catro cadelas e por manterse no poder. E ben curioso que nestes días a meirande parte das Axencias e a opinión pública falen de aperturismo na Igrexa coa elección dun xerarca que se levaba ben co réxime de Videla, cando en Guatemala, Nicaragua, El Salvador tiñan para elexir curas e bispos que axudaban á poboación civil a escapar das violacións, torturas e asasinatos.
Pero claro, o papa Francisco asombra aos prosélitos pola súa sinxeleza: ¡Non tiña nin coche, ía a pe á basílica, a rezar, e tiña carné de socio do San Lourenzo!. Se ademáis de eses méritos, que ben certo é que non todo o mundo pode chegar a acadar, carjara areón na carroseta de cando en ves ía saber o que era bó.


(FRAGMENTO DA NOVELA “CARTAS A ELISA”. © Santiago Casal Quintáns)

No país sobrevivía un enorme grao de corrupción e o exército seguía a aproveitar o pretexto de combater a insurxencia para actuar como mercenarios ó servizo de intereses capitalistas. Cunha clase media de peso ben pequeno e unha desvertebración insalvable entre ela e o campesiñado indíxena só a presión política internacional podía inxectar algún ar de transformación democrática e transparencia nunha acción de Goberno que herdaba intereses desprezables da cúpula dos poderes. Só esperaba que o meu órdago non fose demasiado estudado polo Comandante e que a inxenua referencia ás miñas intencións mediáticas alentasen polo menos a súa curiosidade. Rumiando esas e outras consideracións, dirixinme ao encontro co cónsul de España en Guatemala. Pasaran case que trece anos desde a queima da embaixada española e a matanza perpetrada polos militares contra o grupo de indíxenas que, xunto con estudantes, ocuparan a sede demandando o cesamento da represión e o respecto dos dereitos humanos. A situación do campesiñado era de total indefensión fronte ás incursións sanguinarias e a espoliación sistemática das súas terras. Eu tiña moi fresco todo aquilo. Cando ocorreron os feitos era delegado nunha plataforma estudantil e manifestarámonos en apoio do movemento indíxena e en solidariedade tamén cos estudantes que participaran na ocupación pacífica da embaixada. Entre os mortos estaba o pai de Rigoberta Menchú, loitadora a prol dos dereitos do seu pobo, a quen viñan de concederlle o Nobel da Paz xusto antes da miña viaxe para levarme a Laura. Mentres subía a escalinata da Embaixada, sede de todo o corpo diplomático, recordei que o cónsul e outros dous cidadáns españois tamén perderan a vida pola actuación represiva do exército. De modo que había precedentes desalentadores en canto á impunidade con que actuaba o goberno. En resposta a todo o sucedido, España retirara ó seu embaixador durante catro anos. Pero o tempo pasara, e coa celebración de eleccións democráticas, aínda superando os intentos de golpes militares, o país atopábase inmerso nun período de transición cara a un Estado de dereito, coa loita contra a corrupción, a paz social e a defensa dos dereitos humanos como obxectivos primordiais por alcanzar. A pesar da presión internacional, o poder executivo era aínda leve na defensa deses principios. O país atopábase aínda afundido na miseria, o analfabetismo, a violencia e a ausencia de asistencia social. O descontento da poboación era patente. Laura sabía ben todo iso cando se embarcou na misión cooperante. O delegado de Médicos sen fronteiras fora claro respecto delo con toda a expedición. Con todo, as necesidades perentorias de asistencia sanitaria nun territorio amplo sen cobertura algunha por parte do Goberno fixeron pasar a un segundo plano os temores a perigos encubertos pero reais. A actuación mercenaria ao servizo de intereses de capitais multinacionais seguía a ser unha realidade teimuda. Pensei entón no carácter desprendido ata da súa propia vida deses cooperantes que, podendo vivir con todas as comodidades que coñeceron no seu primeiro mundo, se colocan no gume da navalla e perseguen a defensa da dignidade dos desherdados, actuando ademais como verdadeiros escudos humanos. No fondo, tiña envexa deles. Pero eu nunca podería chegar tan lonxe. O cónsul, don Anxo Miranda, recibiume de contado. Fóra de toda formalidade e logo dun abrazo sentido púxose á miña disposición para canto puidese precisar durante a miña estadía. Todo ía ben ata que lle falei da miña visita ó Gobernador Militar e da miña intención de pedirlle explicacións: –Xabier, é mellor que deixe nas miñas mans a obtención de información de parte do Goberno de Guatemala. Ó fin e ó cabo eu represento aquí os intereses dos cidadáns españois. –Como queira. De tódolos xeitos, se me chamase o Gobernador Militar non sería correcto declinar a invitación. –Vaino chamar. Pero aconsellolle que non sexa directo nin lle bote un pulso. No fondo, neste país aínda falta moito para saír dun estado de corrupción que ven de moito tempo atrás. –Fixéronnos crer que a democracia estaba a instalarse amodo. –Se cadra montaron unha gran mascarada. Pero a sombra do Poder económico é alargada. E no seu nome atropélanse os dereitos máis elementais desde tempos moi remotos. Fíxese, xa en 1871 o xeneral Xusto Rufino Barrios impulsou a súa “Reforma Liberal”. No paquete de medidas introduciu o traballo forzoso para os indíxenas, desposuídos das súas terras. A forza política e económica que guiaba os designios do país co nacemento do século XX era a Compañía United Fruit, contando co apoio do ditador Manuel Estrada Cabrera. –Pero Cabrera morreu antes de rematar os seus proxectos. –Certo. Pero os Estados Unidos de Norteamérica apoiaron á “Compañía” instalando no Goberno do país sucesivos monicreques que defenderon os seus intereses monopolistas, controlando case a metade da terra, o acceso ós portos e a súa utilización. Aínda hoxe o pobre desenvolvemento viario é consecuencia daquela situación en que os seus ferrocarrís absorbían todo o negocio de transporte no país. –O tío Sam ten intereses económicos aparte de xeoestratéxicos. –¡Non me faga falar! Hoxe é admitida ata por Washington a intervención da CIA financiando e adestrando ao exército rebelde paramilitar que derrocou a Arbenz. –O ideólogo marxista? –Ese mesmo. Arbenz encarnaba a versión boa do socialismo que tentaron implantar sucesivos gobernos desde o golpe de 1944 contra a ditadura. Ao principio, as boas intencións e as reformas atopaban atrancos por mor da mesma corrupción. Pero Arbenz puxo máis acento na devolución das terras en usufructo aos campesiños. A CIA interpúxose no seu camiño, contaminou as súas intencións tachándoas de Stalinistas, sementou o enfrontamento clasista e empuxou ó exilio ao home que podería ter devolto a esperanza a este pobo. –Que foi del? –Rematou a súa aventura vital suicidándose. Desde entón sucedéronse, nun pulso continuo, golpes ditatoriais e aperturas a solucións máis democráticas dentro dun escenario de corrupción e de control das liberdades civís dentro duns límites estreitos. –E en que punto nos atopamos agora? –Hai un descontento xeral con este Goberno. Séguense a atropelar os dereitos humanos. O pobo indíxena padece a violencia paramilitar. Pero o que é máis importante é que a burguesía guatemalteca está máis preparada, máis informada e máis farta tamén. Demanda un Estado de Dereito no que a súa voz e os seus intereses estean realmente representados. Habemos de aproveitar o momento e mobilizar á diplomacia para que os EE.UU. non se interpoñan nos cambios que se intúen. Pouco a pouco e con intelixencia, Xabier. –Grazas por estes minutos, Sr. Miranda. Non quero restarlle máis do seu impagable tempo. Tereino informado se o Gobernador me recibe. –Grazas, e cóidese. 



martes, 12 de marzo de 2013

Para cando outra xerarquía na Igrexa?

 

ou de como explicar o declinar das vocacións e o descenso da militancia de base


O tema que concentra unha atención mediática principal estas semanas ten que ver, neste Estado aconfesional, co relevo na cabeza máis visible da xerarquía, nunha institución humana que promove:

-a negación da discrepancia e da liberdade de expresión
-a desigualdade da muller, aínda conceptuada como xérmolo do mal
-a condena da homosexualidade
-a pecaminización do goce de praceres que a natureza propón e polos que non hai que pagar
-a condena do uso de preservativos mesmo cando se fai para evitar o contaxio da Sida.
-a ocultación intra muros dos pederastas membros da sagrada institución
-a excomunión dos teólogos da liberación e dos curas que se puxeron do lado dos humildes para loitar contra as ditaduras.
-a persecución e asasinato dos científicos cuxos logros ían supor unha concepción do mundo na que non apareceran como verdades irrefutables as visións teocentristas.
-a tortura e queima de chamáns, curandeiros, bruxas, sabios con outras formulacións respecto da abordaxe de temas de saúde e de convivencia distintas das cristiáns.
-o illamento dos “purpurados” nunha torre de marfil, nun mundo de plétora, onanista, no que as meirandes doses de esforzo van destinadas á loita intestina por trepar na organización.
-O atesouramento de ben materiais e de produtos financieiros, moitos deles opacos e algún deles procedentes de inversións a través de testaferros en negocios que condenan publicamente.
-Unha vida en moitos claustros onde a xerarquía se entrega aos praceres da carne, do bacallau e da luxuria como elementos distractivos, fronte á tediosa lectura das venturas e desventuras de sanedríns, namentres coa outra boca seguen a negarse a debater a conveniencia de manter o celibato para a base da pirámide, enfrontada ao quefacer diario de apostolado e saneada polo vento fresco de extramuros, non sempre nas mellores condicións de apoio material e espiritual por parte dos superiores.
-A absoluta inconexión entre a mensaxe de Cristo e o fariseísmo da Igrexa dos séculos presentes, convertida nunha secta dogmática dirixida non polos máis brillantes senón polos máis trepas, que pretende manter unido o rebaño a través do medo, cun desprezo absoluto pola distinticidade e un ar de superioridade, engreimento e desprezo moral sobre as outras relixións e especialmente a respecto da musulmana, que, sen embargo, é a primeira en número de prosélitos.
O maniqueísmo como norma de conduta, ao pretender presentar sistematicamente a necesidade de unir os conceptos de democracia e cristianismo, cando desde a Xerarquía eclesiástica se fai unha chamada tanto explícita como subliminar en favor da “obediencia cega”, se pide o voto para o partido que mellor representa os seus intereses económicos e patrimoniais e dentro do seu seo séguense patróns de conduta excluíntes, contrarios á igualdade de dereitos: entre mulleres e homes, entre ricos e pobres, entre militares e torneiros.
-O traballo concienzudo porque se manteñan vivas tradicións e costumes que ancoran á sociedade no inmobilismo e na necesidade asociada da presencia da Igrexa para dar consolo onde non é dabondo coa asunción da realidade.
-A parasitación dos usos paganos, das festas, dos costumes e das tradicións que teñen que ver co noso xeito de dialogar coa natureza, co tempo que fuxe, coa vida e coa morte...

Ao longo da Historia a Igrexa tense aliñado do lado do poder, concentrado nun puñado de mans, e ten colaborado no esmagamento da soberanía popular sinalando aos executables, contrarios aos intereses do seu “apostolado”, ou simplemente nada proclives a recibir adoctrinamento ningún.
A Igrexa e promotora de cruzadas, de guerras santas contra os infieis. E na intrahistoria que se tece nas aldeas, vilas e cidades, ten establecido desde a confesión unha rede de espionaxe para detectar e obstruír as relacións e a promoción social dos librepensadores.

Por todo isto e por moitas cousas máis que quedan sen dicir, algunhas delas catalogables como “crímenes de lesa humanidade”, sorprende ver como os camarlengos e os purpurados concentran a atención mesmo de medios contestatarios, fora do bloque sectario do pensamento “correcto”. Unha atención por saber do carallo ese da “fumata” que vai anunciar a elección doutro retrógrada, que ven a competir coa expectación que desperta “Gran Hermano” ou o salto dun tal Falete desde un trampolín. Pregúntome se a estupidez do ser humano atopará remedio algún día. 


                                                                     © Santi Casal


 








lunes, 11 de marzo de 2013

O enigma da docilidade

© Pedro García Olivo
“El enigma de la docilidad”

[...] Wilhem Reich, en Psicología de masas del fascismo, llamó la atención sobre este hecho: lo extraño, lo misterioso, lo enigmático, no es que los individuos se subleven cuando hay razones para ello (una situación de explotación material que se torna insufrible en la coyuntura de una crisis económica, de la intensificación de la opresión política y de la brutalidad represiva, del germinar de nuevas ideas contestatarias,…), sino que no se rebelen cuando tienen todos los motivos del mundo para hacerlo. Esta era la “pregunta inversa” de Wilhem Reich: ¿Por qué las gentes se hunden en el conformismo, en el asentimiento, en la docilidad, cuando tantos indicadores económicos, sociales, políticos, ideológicos, etc., invitan a la movilización y a la lucha? Trasplantando su pregunta a nuestro tiempo, grávido de peligros y amenazas de todo tipo (ecológicas, socio-económicas, demográficas, político-militares, etc.), con tantos hombres y mujeres viviendo en situaciones límite -no sólo “sin futuro”, sino también “sin presente”- y con un reconocimiento generalizado de la base de injusticia, arbitrariedad, servidumbre y coacción sobre la que descansa nuestra sociedad, podríamos plantearnos lo siguiente: ¿Cómo se nos ha convertido en hombres tan increíblemente dóciles? ¿Qué nos ha conducido hasta esta enigmática docilidad, una docilidad casi absoluta, incomprensible, sólo comparable -en su iniquidad- a la de algunos animales domésticos y, lo que es peor, a la de los “funcionarios”?
5) Sostengo que este enigmático género de docilidad es un atributo muy extendido entre los hombres de las sociedades democráticas contemporáneas -nuestras sociedades. En la forja, y reproducción, de esa docilidad interviene, por supuesto, la Escuela, al lado de las restantes instituciones de la sociedad civil, de todos los aparatos del Estado. Me parece, además, que esa docilidad potencialmente asesina y capaz de convertirnos en monstruos, se ha extendido ya por casi todas las capas sociales, de arriba a abajo, y caracteriza tanto a los opresores como a los oprimidos, tanto a los poseedores como a los desposeídos. No resultando inaudita entre los primeros (empleados del Estado, propietarios, hombres de las empresas,…; gentes -como es sabido- con madera de monstruos), se me antoja inexplicable, sobrecogedora, entre los segundos: docilidad de los trabajadores, docilidad de los estudiantes, docilidad de los pobres,… Trabajadores, estudiantes y pobres que se identifican, excepciones aparte, con la misma figura, apuntada por Nietzsche: la figura de la “víctima culpable”. “Víctimas” por la posición subalterna que ocupan en el orden social -posición ‘dominada’, a expensas de una u otra modalidad del poder, siempre en la explotación o en la dependencia económica. Pero también “culpables”: “culpables” por actuar como actúan, justamente en virtud de su docilidad, de su aquiescencia, de su conformidad con lo dado, de su escasa resistencia. “Culpables” por las consecuencias objetivas de su docilidad…
Docilidad de nuestros trabajadores, encuadrados en “sindicatos” que reflejan y refuerzan su sometimiento. Desde los extramuros del Empleo, las voces de esos hombres que huyen del salario han expresado, polémicamente, la imposibilidad de simpatizar con el obrero-tipo de nuestro tiempo: “Es más digno ‘pedir’ que ‘trabajar’; pero es más edificante ‘robar’ que ‘pedir’”, anotó un célebre ex-delincuente…
Docilidad de nuestros estudiantes, cada vez más dispuestos a dejarse atrapar en el modelo del “autoprofesor”, del alumno participativo, activo, que lleva las riendas de la clase, que interviene en la confección de los temarios y en la gestión ‘democrática’ de los Centros, que tienta incluso la autocalificación; joven sumiso ante la nueva lógica de la Educación “reformada”, tendente a arrinconar la figura anacrónica del profesor autoritario clásico y a erigir al alumnado en sujeto-objeto de la práctica pedagógica. Estudiantes capaces de reclamar, como corroboran algunas encuestas, un robustecimiento de la disciplina escolar, una fortificación del Orden en las aulas…
Docilidad de unos pobres que se limitan hoy a solicitar la compasión de los privilegiados como privilegio de la compasión, y en cuyo comportamiento social no habita ya el menor peligro. Indigentes que nos ofrecen el lastimoso espectáculo de una agonía amable, sin cuestionamiento del orden social general; y que se mueren poco a poco -o no tan poco a poco-, delante de nuestros ojos, sin acusarnos ni agredirnos, aferrados a la raquítica esperanza de que alguien les dulcifique sus próximos cuartos de hora… [...]


jueves, 7 de marzo de 2013

"El silencio de los gobernantes". ¿Es este el respeto que tienen hacia sus electores?



A poco que practiquemos búsquedas relacionadas en Google encontraremos, por doquier, movimientos asociativos en contra de los pesticidas neurotóxicos, denuncias de fumigaciones tóxicas, de presencia de aluminio, en cantidades incompatibles con la salud, en el agua y en el suelo, y de la drástica disminución de abejas que, afectadas por el glifosato, son incapaces de encontrar el camino de vuelta a las colmenas. ¿Cómo es que todos estos movimientos sociales, con lo difícil que resulta que la gente se organice y se manifieste públicamente, han sido invisibles para los medios de comunicación durante años? Concentraciones, videos, documentales, pruebas a pie de campo han sido ignorados sistemáticamente por los gobiernos autonómicos y del Estado, enrocados en abuso de posición dominante.
Pero no vamos a caer, nosotros todos, en la trampa de concluir que rebelarse contra ese poder que guarda silencio es inútil. Si lo hiciéramos, nuestros alimentos, nuestro aire y agua, la sostenibilidad toda del medio se corrompería con el uso generalizado de agentes cancerígenos y potenciadores de enfermedades autoinmunes y degenerativas.
No queremos un horizonte, que ya vislumbramos, donde el destino sea padecer, a cualquier edad y con una incidencia viral, tumores, alergias, parkinson, Alzhéimer… Es una falacia seguir sosteniendo en la actualidad que esos son “daños colaterales”, el precio del progreso.
El avance científico, el desarrollo de la tecnología son de tal calibre que la “civilización” ya dispone de medios para proveer de bienestar limpio y sostenible a toda la Humanidad. Si para la obtención de energía y alimentos las grandes corporaciones utilizan medios sucios, anacrónicos pero con rentabilidad inmensa a corto plazo, ello es así porque su reducción de costes y sus incrementos de márgenes son respaldados por sus esbirros de la clase política dirigente. El control de la producción y de la comercialización está en manos de un puñado de potentados que cortan el paso a proyectos ecológicos y de comercio justo. Los grandes grupos alimentarios y farmaceúticos tienen el poder financiero y dirigen las decisiones de Congreso y Senado en países que presuntamente son cuna de democracia. La política de subvebenciones de los dirigentes a los grandes medios de comunicación son un caramelo envenenado con el que consiguen ensombrecer a todo el movimiento asociativo de denuncia contra la mala explotación de los recursos y el abuso sobre la población.
Es en este punto donde adquieren la mayor importancia estratégica todos los movimientos populares y asociativos independientes del poder político y de cualquier otro lobby y actuando a través de plataformas de expresión y de comunicación propias, para hacernos escuchar, para que nuestra voz logre resquebrajar la sordera prepotente de nuestros dirigentes en el único plano que parece interesarles: el de la reelección a través de las urnas.
Porque sería simplista pensar que nuestro deber como demócratas empieza y acaba en el acto de votar. Esta actitud somera sólo consigue perpetuar la sucesión de dictaduras de cuatro años. A mayores es preciso que luchemos para hacerles gobernar de acuerdo con el programa que les otorgó el mandato, la responsabilidad de gobernar para todos, para el beneficio colectivo de los que les votaron y los que no. Y ¡NO PERDAMOS NUNCA LA MEMORIA!

Lagoa de Mera. (© Santi Casal)

martes, 5 de marzo de 2013

¿NUEVO ORDEN?


(Fragmento de "El último periodista")

...A estas alturas ya sabemos lo que anima a los oligarcas que están patentando las formas de vida presente anhelando controlar el futuro:

1,- Influir en el boicot del Imperio a las negociaciones sobre el cambio climático.
2,- Monopolizar los cultivos agrícolas y la tecnología alimentaria.
3,- Esterilizar las plantas para universalizar la obligación anual de comprar nuevas semillas.
4,- Inocular hormonas de crecimiento bovino al ganado, y con ello obligar a grandes compras de sus antibióticos para tratar los efectos secundarios.
5.- Comercializar semillas tratadas con herbicidas neurotóxicos que afectan a la división celular en todos los niveles.
6,- Entorpecer la labor investigadora independiente.
7.- Colonizar a las fuerzas productivas invadiendo con su catálogo de patentes los países del tercer mundo, las economías emergentes y por último aquellos mal llamados del primer mundo con una legislación laxa. La consecuencia para los agricultores es la pérdida de control sobre el retorno de la inversión y la mengua de recursos propios hasta la ruina o la dependencia total de la multinacional, en condiciones de esclavitud.
La elite está almacenando billones de semillas no manipuladas en búnkers. En la península noruega de Mvalbard protegerán bajo tierra las especies vegetales en su versión original mientras la asoCIAción de grandes fortunas promueve el avance de transgénicos en el planeta. La implicación de Prascott en la Biotecnología es tal que capta para la fundación que dirige su esposa con fines humanitarios a miembros de la Corporación que fabricó el agente naranja, responsable de cuatro millones de muertes por cáncer, o los PCB, o las dioxinas.
Prascott participa en una fundación, “Vani Alliance”, preocupada por las vacunaciones en el tercer mundo que, a su juicio, pueden conseguir una “reducción de la población como elemento moderador de la emisión de CO2”. De Stoneller, que hizo fortuna al igual que la familia Mush vendiendo armamento a Hitler, sabemos que financió estudios de eugenesia y depuración de la raza que alimentarían el afloramiento del nazismo.
Por tanto, ciudadanos del mundo, ¿podemos confiar en que el destino de nuestra aldea global está en buenas manos? El poder político está secuestrado por los favores económicos de corporaciones que aspiran al control total de las oportunidades de negocio, si es preciso a costa de millones de vidas humanas.
Se hace más preciso que nunca mantener el juicio crítico despierto, conservar una posición de independencia con respecto a los grandes acaparadores, conviviendo con formas de vida libres del pago de patentes. Tenemos que exigir responsabilidades a nuestros gobernantes, preguntarles por qué compran treinta millones de dosis de “Iceglú” cuando la cifra de muertos en todo el mundo por Gripe Aviar, en diez años, apenas alcanzaba el centenar. Una patente, la del “Iceglú”, cuya base es el anís estrellado y que Fletcher, otra vez el secretario de Defensa de Morgan Mush, vendió a la Farmacéutica Lotte por una fortuna.
¿Cuál será la próxima pandemia que generará un negocio billonario a la oligarquía enmascarada en el accionariado de grandes monopolios? ¿Acaso no asistimos ya a una era de enriquecimiento obsceno por parte de Biotecnológicas que infectan la salud del mundo con sus productos hasta monopolizar una única forma de vida bajo su patente, hasta que su caducidad coincida con la extinción de la vida diversa tal como la conocemos actualmente.
Los tentáculos del poder económico son alargados hasta un nivel inimaginable. Hay hombres y mujeres estúpidos que se creen dioses hasta que la Naturaleza dice ¡basta! También a ellos les llegará su hora. Pero el camino hasta entonces quedará sembrado de cadáveres de inocentes, de enfermos de cáncer y de Alzheimer. Es un momento crítico para la supervivencia de la especie, un momento en el que es preciso superar conductas aberrantes desarrolladas desde la absurda conciencia de que el hombre puede actuar contra la Naturaleza impunemente. Nuestro modelo de supervivencia, nuestro status como especie privilegiada puede estar tocando a su fin…


lunes, 4 de marzo de 2013

El último periodista (Fragmento)

[...] La malversación estaba alcanzando en el país cotas tan altas que en tres años la credibilidad del Sistema había bajado ostensiblemente, y junto con Italia y dos repúblicas del Este pasamos a compartir el furgón de cola con un puñado de países latinoamericanos, dos asiáticos y la mayor parte de los africanos, todos ellos considerados tradicionalmente viveros para la acumulación ilícita de la riqueza en pocas manos.
La prevaricación, el tráfico de influencias, el cohecho y el cobro de comisiones ilegales a través de sociedades interpuestas eran menos palpables y escandalosos que el tráfico de armas, la trata de blancas, el narcotráfico o las prácticas mafiosas, pero su capacidad recaudatoria para un beneficio muy concentrado no era menos espectacular. Nuestra vocación de denuncia se trasladaba del asunto del terrorismo de Estado, desde el que cabía encuadrar la invasión de Iraq y las intervenciones en Afganistán quitando y poniendo jefes de Estado amigos, a otro tipo de prácticas de perfil más bajo pero con resultados demoledores sobre la tesorería de la que dependía la preservación del estado de bienestar en el país. Airear todavía más los trapicheos de la clase política y alinearnos del lado de quienes luchaban porque los de la Gürtel, Fabra, Matas, Urdangarin... no se fueran de rositas era la mínima aportación esperable de nuestra revista. A mayores y apoyados en nuestro grado total de independencia, nuestros editoriales iban unos grados más allá, planteando un “repensar la sociedad” con el foco puesto en objetivos a medio plazo: independencia del poder judicial, abolición de la monarquía, corporativización de los sindicatos y su desafección del trato institucional, eliminación de cientos de Fundaciones inspiradas en la industria proveedora de puestos altamente remunerados pero sin contenido para militantes destacados sin sitio en el Gobierno...
La alarma social crecía día a día a medida que la asistencia social se veía desbordada y cientos de miles de hogares pasaban a vivir bajo el umbral de la pobreza. Entonces el ojo público reparaba en cosas que años antes, cuando todo era crecimiento sobre presupuestos especulativos, pasaban desapercibidas. La Administración del Estado y los gobiernos de las Comunidades Autónomas habían manejado el dinero sin el rigor preciso, pensando más en el efectismo a corto plazo que en la rentabilidad de la inversión y su reversión en forma de riqueza y puestos de trabajo sostenibles. Gobernantes tenidos por prohombres con dimensión de estadistas enterraban cientos de millones de euros en contenedores fabricados con materiales encargados a Brasil o Italia donde albergar una cultura a la que, paradójicamente, se dejaba de apoyar aduciendo falta de recursos; se construían estaciones de peaje para el tren de alta velocidad en medio de la nada, aeropuertos en ciudades que no lograban atraer el interés de las compañías aeronáuticas, la ciudad del circo, estadios para ser pasto de la maleza, estatuas, monumentos, pantallas luminosas gigantes... Se montaban circuitos de velocidad de quita y pon a treinta euros por silla y casi trescientos millones de coste en derechos. La clase política llenaba los bolsillos de los intermediarios, sus benefactores, que a su vez llenaban los de sobrinos de presidentes y los de ilusionistas del circo de la fórmula uno, mientras los estudiantes de primaria y secundaria tenían que llevar mantas a las aulas de sus colegios y barracones, en los Hospitales y Residencias geriátricas se dejaban de abonar sueldos y las ayudas a la Dependencia eran eliminadas.
La Justicia, entretanto, seguía poniendo el foco en detalles inconsistentes para no tratar lo que verdaderamente importaba: la sangría practicada a la caja común y sus efectos perversos sobre una sociedad que caminaba a zancadas hacia estándares de vida propios del siglo XIX.
Y mientras los políticos, magistrados y banqueros corruptos recibían como premio su reubicación en puestos de gran remuneración donde no molestaran o una jubilación dorada tras indemnizaciones millonarias aprobadas en Consejo, el Tribunal Supremo inhabilitaba al juez que perseguía el rastro del dinero sucio y el Estado reajustaba su déficit cerrando quirófanos, escuelas y centros de investigación. [...]

(Fragmento de la novela: El último periodista. Alerta Chemtrails)


El último periodista

domingo, 3 de marzo de 2013

FIRMA LA PETICIÓN. NOS VA EN ELLO QUE EL GOBIERNO NOS DE EXPLICACIONES. EN NUESTRAS AGUAS LA PRESENCIA DE ALUMINIO Y EN NUESTRAS TIERRAS DE PESTICIDAS ES PREOCUPANTE

ENLACE

CAMPAÑA DE RECOGIDA DE FIRMAS
Desde la Asociación Galega contra as Fumigacións tóxicas, asociación no gubernamental sin ánimo de lucro, creemos llegado el momento de recoger firmas para pedir explicaciones al Gobierno español sobre ¡qué es lo que nos están fumigando? ¿quién? ¿por qué y para qué?. Estamos trabajando contra el reloj de la destrucción que nos propone la práctica abusiva y asesina de las biotecnológicas y el terrorismo imperialista con la connivencia de la clase política de países alineados con gobiernos secuestrados que guardan silencio a cambio de prebendas. Hemos concitado la unión en esta empresa con todas las Plataformas dentro del Estado, para canalizar todas nuestros recursos tras ese objetivo común y compartido de defensa de la salud pública y del derecho a la información.
Para ello abrimos un período de quince días en que os invitamos a remitir propuestas sobre el texto que acompañaría a la petición de firmas. Pasado este período, podremos votar a través de la página chemtrails Galicia a favor del texto que consideremos más oportuno. Durante estas tres semanas es importante que busquemos a algún informático experto entre nuestros contactos que se ofrezca a colgar una pasarela de firma –la misma para todas las webs- mediante correo electrónico en todas las páginas de las plataformas anti Chemtrails. Es una cuestión técnica en la que toda ayuda será bienvenida.
Para empezar, este es un ejemplo de texto acompañando la campaña de recogida:


Los abajo firmantes solicitamos al Gobierno de España información esclarecedora sobre ¿Qué es lo que nos están fumigando? ¿Con qué finalidad? y exigimos el cese inmediato de la emanación de las estelas químicas que están deteriorando nuestra salud y el equilibrio de nuestro hábitat.
Las estelas que dejan aviones comerciales, grandes bombarderos y otras naves sin identificar por el radar, permanecen durante horas volviendo todo el cielo blanquecino y en ocasiones se precipitan en forma de filamentos en el suelo. Aumentan en la población, de manera exponencial, la hiperreactividad bronquial, los ataques de asma y los casos de “viriasis de las veinticuatro horas”. Se registra un aumento exponencial, contrastado, de la incidencia de cáncer y Alzheimer en edades cada vez más tempranas.  Es un fenómeno similar a los ocurridos en Argentina, Bélgica, el Norte de Italia y cuatro Estados de los EE.UU., entre otros. El Estado ha llegado a formular demandas en alguno de esos casos contra empresas de bioingeniería sospechosas de estar detrás de las fumigaciones por intereses económicos: alterar el PH de la tierra para que sólo progresen sus patentes. Se ha apuntado al programa Haarp, interesado en fumigar para apoyar la acción de sus antenas emitiendo frecuencias altas para actuar sobre la población y en la modificación del clima como arma de guerra.
España sigue permitiendo la plantación de transgénicos y el uso de pesticidas neurotóxicos. En el resto de la Unión Europea su prohibición trajo consigo la suspensión de las fumigaciones llevadas a cabo por Boeing KC-135, KC-10, sin marcas ni distintivos y jets de inferior tamaño.
En dichos países la alarma social logró sacar a luz la composición mortífera de las estelas químicas: bario, aluminio –alimento preferido por la población creciente de nanobacterias-, dibromoetano, polímeros conteniendo glóbulos y células congeladas...
Por todo ello, reiteramos nuestro derecho a ser informados por el Gobierno de las actuaciones llevadas a cabo por un buen número de aeronaves que nos fumigan sistemáticamente.

viernes, 1 de marzo de 2013

Cantinfleando



El diccionario da R.A.E. define cantinflear como “Hablar de forma disparatada e incongruente y sin decir nada”.
Velahí vai un exemplo ben recente do cantinfleo na boca da dama da claridade e da transparencia, a que chama a que “cada palo aguante de su vela”:


Mellor se entende agora que desde esa filosofía de utilización da linguaxe a Junta de Castilla La Mancha teña enviado unha circular interna a tódolos responsables da Administración coa consigna de evitar nos seus escritos e nas súas comunicacións cos axentes sociais e cidadáns as palabras “desahucio”, “desaloxo” e “alzamento”, para seren sustituidas por eufemismos que impacten menos.
¡Hilarante se non fora tan tráxico o que hai detrás!. ¿E esta a liña de transparencia que defendiu Rajoy no debate do Estado da Nación? As palabras, parafraseando a Celaya, son unha arma cargada de futuro. As palabras coa súa presencia cargada de significado mesmo cando semellan estar ordenadas para non significar nada... As palabras sempre pesan, tanto se son pronunciadas como cando non están no discurso e deberían estar. As palabras, os silencios...
Vivimos agora a cerimonia da confusión, as manobras do poder para diluír o peso insoportable da realidade, o escapismo refuxiados en palabras procedentes ou con operacións ben estudadas de desvío da atención, sacando da chisteira a Corinnas que desvíen o foco posto no papel do monarca nese tránsito que hai desde o salón de té da Zarzuela ate a habitación contigua onde se fraguaba o desvío do diñeiro para os discapacitados cara ó peto do xenro. Vivimos a cerimonia da confusión e aquí non hai máis presos que os comúns.







Libre asociación en Arteixo para celebrar o San Xoan?

¿Vivimos nun Estado democrático?   Un grupo de veciños de Arteixo unidos pola súa ideoloxía (materializada nos proxectos de Alternativa dos ...