© blog: Son de Oleiros

jueves, 18 de diciembre de 2014

Obama presidente ejerce de candidato Obama

Los ESTADOS “Unidos” de Norteamérica se mantienen como una patria con un destino compartido, a pesar de su inmensidad y de la diversidad y autonomía de los territorios, gracias a símbolos compartidos por encima de atribuciones y leyes de ámbito local: las mazorcas fritas, el pastel de manzana, el pavo, la Orange Bowl, atravesar el país de costa a costa a través de la Ruta 66 a modo de experiencia iniciática o punto de inflexión, la bandera, la hostilidad contra culturas que por divergentes son presentadas como una amenaza… Si los líderes políticos de Washington no fomentaran la recurrencia a esa simbología compartida el país difícilmente se habría mantenido unido tras la sangre derramada para sofocar la expresión de la diferencia en el Sur o en la superación de la invertebración de habitaciones tan diversas como descomunales.
¿Cómo no entender, DESDE estas premisas, la forma endogámica de concebir la vida de los ciudadanos estadounidenses y de sus líderes? Los primeros no saben situar en el mapa España o el Mediterráneo… los segundos toman hasta las decisiones políticas en asuntos internacionales pensando primordialmente en sus repercusiones dentro de casa.
En el contexto actual Obama no está en condiciones de recuperar el apoyo popular si no es repescando los votos de su espectro natural perdidos por la desviación respecto del perfil con el que ganó las elecciones. Ha empezado con la política de inmigración y ahora da un golpe de mano con restablecimiento de las relaciones diplomáticas con Cuba a las que debería seguir la suspensión de la ley Hems-Burton y el desbloqueo comercial total y efectivo. Esto ya dependerá del Congreso, a partir de Enero en manos de los Republicanos que, como Obama, actuarán en clave endogámica, electoralista y sabiendo de la importancia del ESTADO de Florida en los comicios. Obama hace un guiño a los cubanos, sí, pero a los de Florida. Porque la decisión, aunque afecta a cuestiones internacionales, ha sido tomada con la mirada puesta en las repercusiones internas en el mismo sentido con que en su día se retiraron las tropas de Vietnam o se firmó el presunto final de la guerra fría con Gorbachov.
Por coherencia con su programa, el próximo paso de Obama tendría que ser el desmantelamiento de Guantánamo, donde se mantiene la privación de libertad para musulmanes capturados en su mayoría al azar y que, como ha reconocido la propia CIA y era de dominio público, han sufrido torturas y el incumplimiento de las directivas de tribunales internacionales. Bush no vivirá cuando se desclasifiquen los papeles que lo incriminan en este asunto como también el el genocidio del pueblo iraquí, con la colaboración necesaria, a título pues de criminales de guerra, de Blair y Aznar, desoyendo los mandatos de la ONU de CONTINUAR con unas inspecciones que no habían encontrado armas de destrucción masiva.
En este momento de estrategias internas, a Obama le conviene desmarcarse de su predecesor y aprovechar la necesidad de aire fresco para la Agencia de Inteligencia para alcanzar pactos de los que el pueblo llano es ignorante y que contentan a todas las PARTES, incluso a los que evitan ser sentados ante un Tribunal Internacional de la Haya que, visto lo visto, existe para juzgar a según que índole de asesinos.

ABAJO LA LEY HELMS BURTON!!!!!

miércoles, 10 de diciembre de 2014

O DILEMA DO RURAL GALEGO

ENLACE

VIA PENAL PARA OS CURAS PEDERASTAS

XUSTIZA IGUAL PARA TODOS

A necesidade de ser nacionalista en Galiza

Otero Pedraio, Castelao, Salvador de Madariaga… non hai mais ca achegarse ao seu pensamento para comprender que o nacionalismo Galego ten que ver coa concepción cosmogónica que de xeito ningún pode emparentarse co chauvinismo o coa negación do distinto. Para atopar as súas raíces só hai que recoñecer a singularidade e riqueza do seu erario de costumes, usos, tradicións, crenzas, dimensión do espacio e do tempo, concepción do futuro, da vida da morte, culto aos mortos, medida do tempo,vivencia das estacións… todo aquilo que o nacionalismo excluínte dos gobernos do Estado ten menosprezado ou, cando menos, reducido a ramalazos folclóricos nun mundo de pailáns.
Mais o exercicio de ser galego, orgulloso de pertencer a nación Galega, o exercicio do nacionalismo practicado en e desde Galicia ten un dobre significado: o primeiro, como teño dito, é o de afirmación do dereito a ser diversos como distintos son todos los pobos dos mundo con percorridos históricos e xeografías delimitadoras. Trátase da constatación da riqueza da cultura humana en tódalas súas expresións se menoscabo de ningunha. Nese punto o nacionalismo Galego non pode ser etiquetado senón de incluínte e respectuoso coa distinticidade, como unha ponte tendida para mellor coñecer tamén o que de común temos os distintos pobos.
A segunda das razóns de sermos dos nacionalistas en Galiza é reivindicativa, obrigada por lo abuso de posición dominante exercido polo centralismo do reino de España durante séculos nos que os dereitos dos galegos no estaban nun plano de igualdade cos do resto do Estado.
Mesmo desde o momento no que o reino suevo, o máis antigo dos constituídos en Europa logo da caída do imperio romano, foi sometido por las armas e, sobre todo, a partir da Reconquista e máis tarde da construción, sanguenta, dunha España grande e libre, ate o remate do século XX Galiza foi vilipendiada, maltratada con diferentes modos axeitados a época e coa marxinación no reparto por redistribución dos recursos desde a administración central
De aí xorde a necesidades de expoñer con claridade a natureza e os fundamentos dos nacionalismos, para desterrar do imaxinario colectivo a visión maniquea que de todos eles se nos quere presentar por parte de formacións políticas que pescan na dimensión estatalista e que cualifican sempre de bicha calquera intento por coñecer e recoñecer á periferia periferia mentres, sen embargo, xustifican a inflexibilidade interesada do Sistema, ancorado no inmobilismo constituínte, co apoio dun exército de eméritos da Universidade e de decanos dos medios de comunicación que comen da man do poder centralista excluínte.

lunes, 17 de noviembre de 2014

A RAMPA DE ACCESO: nos asuntos da Cousa Pública nunca hai responsables


A pequena vía-rampa de acceso ao Colexio Apostol Santiago, Adaceco, etc., que soporta un tránsito continuado de acceso de facultativos, profesores, alumnos, pacientes e familiares, a pé e en coches adaptados, furgonetas... transcorre durante sesenta metros a unha altura ou desnivel sobre o chan circundante moi considerable. Desde hai un tempo directivos dos Centros viñan demandando da Xunta unha actuación urxente para que o deterioro palpable da estrutura non rematara nunha desgraza.
Hoxe, dezasete de Novembro de 2014, a calzada precipitouse dende a mediana ata o chan. Toneladas de terra que, por segundos, non sepultaron a furgonetas que andaban a entrar no recinto. As declaracións da Xunta aos medios -Cadena Ser, 19, 30 horas- non teñen desperdicio: “A Xunta leva xa meses estudando a mellor forma de reparar a infraestrutura”. E un xeito perverso de darlle a volta a un argumento palmario: A Xunta non actúa durante meses para previr o desmoronamento da rampa de acceso a pesar da responsabilidade en vixiando e denunciando dos usuarios e, finalmente, se produce un desastre, evitable, que non produce desgrazas persoais polos designios da fortuna.
Pero ese desenlace sen mortos non exonera aos responsables da Administración, non só do mantemento senón tamén no proceso construtivo, cando técnicos e funcionarios decidiron que toneladas de terra recibiran as filtración de auga a través dun pavimento ranulado para ser embolsadas a presión dentro dun compartimento pechado por muros de carga que non ían unidos á prancha de formigón superior con ferros. Era a crónica dun desastre anunciado. ¡Menos mal que os sufridos técnicos e funcionarios da Xunta levaban meses estudando como arranxar a rampa! Agora, que xa caiu, sabémolo.
As repercusións abranguen, tamén,  a suspensión temporal das actividades duns equipos de profesionais volcados nunha labor impagable con alumnos con necesidades especiais e pacientes rehabilitándose dos efectos de doenzas e accidentes sobre as súas capacidades motoras, intelectuais e de saúde emocional. O colectivo de afectados estamos moi pendientes das respostas dun sector da Administración que, como tantas veces, chegan tarde e para paliar con grandes costes un xeito de facer que non era o que conviña ao interese público. 



jueves, 6 de noviembre de 2014

VOCACIÓN DE SERVIZO

Para os que non entenderon que detrás do sacrificio presuntamente impagable que subxace na dedicación á cousa pública de moitos políticos hoxe imputados hay unha industria vai destinado este video -¡imaxinen!- no que un profesional da masa fai un alegato semellante aos que pronuncian, denantes de renovar a súa candidatura con suspense compensatorio, os que sacan os coitelos nas loitas intestinas da bicefalia para seguir a ser os baróns mentres o país agoniza nos mesmos males.
É a crónica do emporcamento dunha vocación altruísta para facer dela unha industria do egoísmo.

VIDEO

martes, 4 de noviembre de 2014

La irresistible atracción del poder

Subtítulo: la "pesada" carga del deber mesiánico o sobre la perpetuación en los cargos, mas allá de imputaciones y grabaciones incómodas

ENLACE

lunes, 27 de octubre de 2014

La dependencia del poder Judicial

En esta España de cifras macroeconómicas balsámicas, pero donde emerge una clase de trabajadores que se dejan la piel para ser cada día más pobres, en este país milagro (Montoro dixit) afloran sin tregua “perfiles Blesa”, en una proporción suficiente para acuñar la idea de que la población en general, la gente de lo común y especialmente los que peor lo están pasando son personas pacíficas. Esos delincuentes de guante blanco que afloran por doquier no se escaparían al análisis de cualquier terapeuta con mediano conocimiento de la naturaleza humana.
Toda esa jarca, los Blesa, Granados, Rato, Pujol, Cotino, Fabra, Matas y sus colaboradores necesarios, Urdangarines, Bigotes, Crespos, etc., sea como alimentadores del flujo de comisiones ilegales sea como copartícipes de apropiaciones indebidas, comparten un denominador común, un perfil psicológico que, con pequeños matices diferenciales, no resiste más de una o dos sesiones el análisis de un profesional del diván.
En la España del milagro económico de Aznar, la de la liberalización del suelo y la apuesta por depositar el crecimiento económico y del empleo en la actividad constructiva: de viviendas, obras faraónicas, infraestructuras de dudosa necesidad que ahora ven crecer la hierba entre el cemento, de aquel país que deslumbraba y al que el gurú emergente y acomplejado de Valladolid alineó con los intereses perversos de los delincuentes de Estado Rumsfeld y Bush, ahora confinados en su país para eludir la acción de la Justicia Internacional, procede una clase de dirigentes, consejeros, directores generales e incluso ministros que arrastraban, como ya ocurriera en el PSOE felipista, hambre atrasada; pero ya no tanto de la prerrogativa de dictar órdenes, sino de ese otro poder, más materializable a través de los sentidos, que proporciona el dinero o, lo que es lo mismo, el acceso a bienes materiales y carnales reservados para unos pocos elegidos.
Como Casanovas que encadenan una conquista tras otra incapaces de amar a ninguna mujer, los Blesas encontraban placer en encargar caviar de Beluga por el vértigo que producida en sus organismos adrenalinodependientes gastar con un chasquido de dedos 390.000 € para impresionar a los comensales durante lo que duran unos entrantes. La sed insaciable de poseer los llevó a atesorar deportivos o yates a los que no llegaban a quitar el papel de celofán. El diván diría que para esos personajes sería insoportable la frustración por no poder materializar un deseo. Algunos, como el hijo mayor de los Pujol o el propio Blesa, desarrollaron un pensamiento supersticioso: algo iría mal si no alcanzaban a adquirir un Testarrosa o una pluma con zafiros y diamantes. El colmo de los Blesas, según el diván, es que sentían un placer orgásmico en dimensiones inversamente proporcionales a la deriva de preferentistas y contribuyentes. El ego del banquero se agigantaba -así lo demuestran sus correos- en la medida en que los ahorradores de Cajamadrid, Bankia lo iban perdiendo todo. La fiscalía del Estado, secuestrada por el poder político, inhabilitó al juez Elpidio por imponer una fianza a Blesa, cuando para ello ya abundaba el motivo de comprar un Banco en América por el triple de su valor objetivo; con estos mimbres los líderes del PP, con Rajoy a la cabeza, pretenden dar lecciones de democracia a Venezuela. La Justicia, en manos de la partitocracia, abona el odio social. Porque no basta con abominar de los innombrables que ocupaban cargos de responsabilidad en el partido. Lo suyo sería que el PP, como también el PSOE o CIU e incluso IU repusieran el dinero detraído de las arcas públicas por RESPONSABILIDAD CIVIL SUBSIDIARIA y por haber elegido mal a sus cargos –o bien, si de lo que se trataba era de financiar al Partido, antes de que la ambición los arrastrara a llevárselo crudo a cuentas particulares domiciliadas en las Caimán-.
Si algún día ocurre un magnicidio, habrá que buscar a los responsables entre las bancadas del Parlamento, en los escaños de la Comunidad de Madrid, del senado, de las diputaciones de dónde proceden los incontables imputados que han encenagado una profesión vocacional y altruista en origen.

VIDAS EJEMPLARES


lunes, 20 de octubre de 2014

Ademais de todo, seguen a matarnos



É preciso volver a repetir que, ademais da teimuda realidade chea de problemas ben acuciantes, presentes no noso entorno, nas nosas vidas en maior ou menor medida e nos medios de comunicación a diario, existe outra realidade, máis sutil e soterrada pero non menos importante, da que non temos conciencia en tempo real e que vai a influír de xeito transcendente no noso horizonte vital. O paro, a consolidación da pobreza nun segmento crecente da poboación, a corrupción, a “desincentivación” do Goberno para a inversión en enerxías alternativas e sectores estratéxicos -por non chamarlle “persecución”-, a cegueira dos poderes fácticos e da bicefalia que ten blindado a institucións inoperantes e obsoletas que non teñen cabida na concepción dun Estado en progreso, de corte federal, a concepción da sociedade desde a prioridade das cifras macroeconómicas e a elección de camiños que sacrifican o benestar dos grandes colectivos e non tocan os dividendos das familias que concentran as fortunas, todo ilo, digo, compón unha pesada lousa suficiente para impedir que xiremos a vista algún grado máis para percibir outros matices do xeito en que os Poderes están a traballar. Pero si, a pesar de todo, o facemos -e hai moita xente que pode facelo porque come quente e porque pode, se quere, tentar saber- poderemos ver que, paralelamente, seguen a matarnos lentamente, os nosos gobernos seguen a arruinar as arcas públicas porque os camiños da corrupción tamén entenden de grandes acordos coas Farmacéuticas e as Enerxéticas, seguen a fumigarnos, a miúdo aproveitando as as condicións atmosféricas ou mesmo a nocturnidade, con aluminio e partículas ML 10 altamente tóxicas, e a epidemioloxía apunta a un número escandalosamente crecente de fenómenos de “viriase indefinida”, gastroenterite, diarreas resistentes, cancro, crecemento exponencial dos casos de Alzhéimer denantes dos setenta anos, respostas auto inmunes letais, síndromes de ansiedade e pánico, depresión...
Ben certo é que o inimigo é o mesmo e está detrás da perversión do Sistema, pero ten un aliado, que non é outro que a cegueira inducida dos cidadáns e da clase política crítica co Poder establecido que non acerta a incluír no seu proceso de debate e, xa que logo, nos seus programas, o desenmascaramento dos plans de Fumigación Masivas sobre a península ibérica, dos seus autores, das súas motivacións para esixir o cese inmediato en aras da recuperación gradual da ilusión polo futuro que lle agarda aos nosos fillos.

lunes, 13 de octubre de 2014

ÉBOLA: SE PREPARA OTRO GRAN NEGOCIO

UNA PANDEMIA DE ESTUPIDEZ, HIPOCRESÍA Y EGOÍSMO

Ya se ha movilizado a cuatro mil marines a la zona cero del Continente Africano, al foco epidémico del Ébola. Paralelamente, desde EE.UU. la propaganda, intencionada, pronostica una pandemia. La carrera de las farmaceúticas, con Monsanto a la cabeza, está lanzada y millones de dosis irán a pudrirse a los sótanos de los Ministerios de Sanidad de los países industrializados preocupados por su población intramuros mientras en África seguirán muriendo como moscas de pobreza extrema.
Sin duda, un solo caso de Ébola dentro de un país del “primer mundo” mueve decisiones estratégicas con cargo a un erario público que todos los casos producidos en el continente negro. Si esos recursos, en lugar de ser “tirados” en el NORTE fueran utilizados donde se precisan se resolverían a la vez el problema del ébola y el hambre en África.
Porque, ¿qué mata a los africanos?. Cada veinte segundos muere un niño por desnutrición; la mortandad en el parto y durante los primeros años de vida, el impacto de la falta de inversión en la construcción de pozos para surtirse de la bolsa subterránea de agua más importante del planeta, la malaria, el sida… los africanos mueren de todo esto y, un porcentaje mínimo, por el Ébola. Invertir en origen en saneaminetos, infraestrructuras y atención médica reduciría el asunto del ébola a un problema menor teniendo en cuenta que el virus mata mucho pero se contagia poco.
Ocho mil casos de contagio en seis meses para un total de cinco países, teniendo en cuenta la penuria de medios, es una cantidad que habla bien a las claras de que este no es un asunto que precise de miles de marines y de grandes campañas de dotación de vacunas para que caduquen en angares del “mundo desarrollado” y, sin embargo, faltan camas hospitalarias y médicos para atender a los afectados.
Produciría risa si no fuera un asunto tan serio ver como la “inteligencia” de las grandes farmacéuticas compinchadas con el poder político -se retroalimentan- fabrican con mecanismos sistémicos un foco de pánico y de histeria colectiva en torno a la gripe A, las encefalopatía espongiforme bovina o el Ébola y obtienen unos réditos multimillonarios. Sus laboratorios trabajan constantemente en el control de mutaciones y, paralelamente, se “producen” epidemias a escala susceptibles de convertirse en pandemias para las que se encuentran remedios tan chuscos como un medicamento estrella vendido en todo el mundo y cuya base era el anís estrellado.
Mientras tanto el futuro de África pende de la voluntad de invertir en mera atención primaria. La sola disposición de antipiréticos, antidiarreicos, agua potable, jabón y una ración de mil calorías al día salvaría entre veinte y cuarenta millones de seres al año. Pero es más fotogénico, más efectista y peliculero el despliegue de 4.000 hombres de Harrelson luchando contra el mal perverso para blindar a su país, y con la aportación también heroica de los científicos que fabricaron el Tamiflú cuando el vicepresidente de los USA tenía la mayoría del accionariado de la Compañia fabricante y la propiedad de la patente, para blindar, digo, a la gran familia civilizada contra el peligro de una pandemia… de estupidez e hipocresía.


AFRICA SE MUERE DE SED



                                                                  imagen de terra.es

lunes, 6 de octubre de 2014

La mercantilización del saber



Es un lugar común el reconocimiento de que la crisis económica lo es también de valores. El Estado recorta sistemáticamente y en primer lugar la inversión en las “Humanidades” mientras los ciudadanos aspiran, en paralelo, a que sus hijos se super especialicen en miniparcelas de manera excluyente, en procedimientos y usos demandados por áreas de la industria y los servicios, en aras de un materialismo productivo que ha de cegar los ojos con relación a otros horizontes
El saber humanístico, el juicio crítico en toda su potencia, el cultivo de las artes, la satisfacción de la curiosidad y el conocimiento del pasado para mejor imaginar el futuro, la filosofía en fin o la literatura van camino de adquirir categoría de residuales en los curriculums didácticos.
Los ciudadanos no son conscientes de hasta que punto su debilidad, tomados de uno en uno y, por ende, como colectivo, se acrecienta cuando a lo largo de su etapa formativa van omitiéndose, cercenándose aquellas materias críticas que contribuyen a que los individuos adquieran conciencia de su lugar en el mundo y en un punto de la Historia. De no estar presentes en todo el curriculum escolar, de manera transversal, el juicio crítico, la capacidad para la interacción y para comprender que estamos hechos del mismo barro, la colectividad va a ir perdiendo fuerza democrática en la deriva del marco de referencia para regular el modelo de convivencia y los derechos de todos los administrados.
No es casual que la reforma Wert conduzca a la marginación de las Humanidades. Está dentro de los fines espurios del Gobierno el debilitamiento de la conciencia crítica y del saber universal de los ciudadanos, colaboradores necesarios en la carrera por el desprestigio de todo lo que no es convertible a corto plazo en términos monetaristas.
La lucha por la supervivencia pura y dura abona un terreno en el que el acceso al mercado de trabajo, aun en condiciones de precariedad, aglutina matices éticos en tanto que el desempleo al que conduce la elección vocacional se reviste interesadamente de castigo necesario al egoísmo.
Se nos presenta, pues, un reto de pronunciamiento como padres, miembros de la sociedad, observadores y ciudadanos con juicio crítico para, poniendo todos esos elementos en la coctelera, poder percibir que la sociedad española da pasos hacia atrás, hacia un modelo asiático en vías de superación en el país de origen, y hacia la pérdida definitiva de la excelencia. Se trata de un ciclo, si; pero una vez dentro del pozo, tardaremos décadas en salir. La Reforma Wert conduce a la expulsión de nuestros alumnos con mayor formación hacia un escenario de gran movilidad, global, para que la ceguera de las decisiones gubernamentales en cuanto a estrategias de inversión en I+D+I  no supongan la derrota de una generación entera de jóvenes sobradamente preparados sumida en un escenario castrante y aniquilador de su vocación vital. La elección de un espacio más amplio, sin fronteras, que multiplique las oportunidades es ahora inexcusable frente a la tentación del conformismo de los que se someten a las limitacione de un Sistema dirigista.





http://www.lavanguardia.com/estilos-de-vida/20111014/54229795673/las-humanidades-en-la-era-2-0.html

martes, 30 de septiembre de 2014

A política medioambiental do PP ralentiza a saída da crise e compromete a sostenibilidade do Sistema

No período Cámbrico tivo lugar una cadea de erupcións volcánicas, masivas, que provocaron, logo de varios milleiros de anos, un quencemento global que fixo emerxer de debaixo da capa de xeo que cubría o planeta, unha cantidade de metano letal para a meirande parte dos organismos vivos de certa complexidade. “Milagrosamente” sobreviviu un mamífero que vivía en galerías ben fondas, e por iso hoxe estamos aquí os humanos.
Co ritmo actual de emisións de CO2 en menos de douscentos anos a temperatura vai subir tanto no Cámbrico e o risco de que millóns de toneladas de hidrato de metano atrapado no fondo dos océanos se libere á superficie é tan real como inminente.
Daquela, que criterio, moral, ético, económico ou de inspiración transcendente inspira a José Manuel Soria, a Rajoy e ao seu curmán para paralizar o Plan de inversións en Enerxías limpas. Camiñamos a unha hecatombe, a un colapso do Medio Natural, dos ecosistemas e estes tipos, con impunidade, impoñen impostos e trabas aos particulares que instalan paneis solares nos tellados das súas casas para acadar a autosuficiencia enerxética e reducir a 0 a pegada de carbono. ¡poñenlle unha taxa á captación da enerxía solar!¡Gravan a enerxía eólica e subvencionan a extracción queima de combustibles! A política do Goberno a respecto do modelo enerxético é, xa que logo, un exercicio de delincuencia ambiental puro e duro desoíndo os informes científicos máis autorizados en todo o mundo. Cumpre pois iniciar pronunciamentos públicos encamiñados a sentar diante do xuíz a Soria e a Rajoy por alentar políticas que atentan contra a saúde pública ao paralizar e mesmo gravar o investimento en fontes de enerxía limpas cunha taxa inmoral, contraria ao interese público e que ven a castigar aos cidadáns exemplares que buscan a suficiencia enerxética á marxe dos intereses das petroleiras. 


sábado, 13 de septiembre de 2014

Elogio de la meditación y el placer compartido


Siempre consideré afortunados a aquellos que pueden meditar durante horas todos los días, como los monjes, o los ancianos en algunas culturas orientales en las que las familias liberan de cargas a los patronos caminando de pueblo en pueblo cuando ya cumplieron con sus responsabilidades. Las gentes ponen arroz en sus escudillas para que no tengan que interrumpir la preparación que les ha de facilitar el tránsito a la otra vida.
(Conversaciones con Agrelo Abuín: La crisis del Sistema)

Con el paso de los años yo fui capaz de desarrollar la capacidad de meditar incluso en las situaciones más perturbadoras en apariencia: en el metro, en la consulta del dentista o realizando tareas rutinarias.
Soy un meditabundo empedernido. Antepongo esa necesidad a cualquier otra. Esto le sirvió a algunos para decir que yo era un amante pésimo, porque tendía a estar ausente en los encuentros. Desde luego mis amantes no habrían suscrito esa tesis. La meditación es también una herramienta que mejora la focalización, la concentración con respecto a un objetivo en un espacio y en un tiempo precisos. Puedo asegurarle que la meditación corrige la tendencia a la dispersión. Ahora bien, la atracción también es un valor para tener en cuenta en el éxito de los juegos eróticos. Mi contribución en ese terreno consistió en aportaciones de la filosofía Taoísta al empobrecido campo del arte de las prácticas sexuales en un Occidente dominado por el puritanismo y la vivencia omnipresente del pecado, impuestos por la Iglesia. La chusma clerical viene poniendo todo el empeño en amargarle la vida a sus siervos. Condena de manera explícita y también rastrera la vivencia de los pequeños placeres que la vida ofrece. Incluso desvirtúa el mensaje del profeta e introduce mentiras sobre su testimonio vital, acotando a María Magdalena en la figura de una prostituta, para que Cristo no pasara a la Historia como un hombre atraído también por lo terrenal.
El afán de la Iglesia por reducir el sexo a una actividad fecundadora es un propósito ya difícil de encajar entre los prosélitos. La moral evoluciona, imparable, por más que le pese a la jerarquía mafiosa de esa inmensa secta, que vive como si tal cosa y yaper saecula saeculorum al margen de los principios que preconiza su libro de estilo: las “sagradas escrituras”, escritas por hombres que no llegaron a transitar los siglos ignominiosos de venganzas y oscurantismos en el medievo.
Un hato de camarlengos de gordura fláccida, visceral y tegumentaria, blindados en su mundo de plétora, continúan con la estrategia de fomentar el miedo al miedo. Si no fuese un tema tan serio, produciría risa e incluso vergüenza ajena la manera en que se autoerigen como apóstoles de la verdad, más cerca de Dios que el resto de los mortales. Pero su intervención en asuntos temporales siempre en favor del poder oligárquico, incluso apoyando cuando no instigando el genocidio de los divergentes, no es para tomar el tema a la ligera.



Serge Marshennikov | Militancia Erótica


martes, 19 de agosto de 2014

La desenfrenada caída del PSOE

En el seno del PSOE están aflorando salva patrias por doquier, después de que el Partido saltara hecho pedazos, sin liderazgo, desideologizado y dando bandazos… errático. Sacan la cabeza militantes que profesan grandes ideales desde planos invisibles, oscuros para el gran público, y que ahora, tal y como denota su discurso grandilocuente, han sentido la llamada del deber porque, según manifiestan en el foros de todo el país, sería un lujo que el partido que ha venido encarnando el progreso social prescindiera de su valía.¿?
Sí, están leyendo bien. Los que se postulan como candidatos a presidir las ejecutivas locales y provinciales del PSOE a través de procesos de primarias tienen pegado en sus labios, adosado a su discurso el pronombre personal de primera persona. No se trata de ese yoísmo intrépido que encarna la asunción de responsabilidades. A poco que se practique un análisis semántico al discurso de los candidatos emergentes a presidir el partido en A Coruña, como también en otros centenares de circunscripciones, se descubrirá el concepto tiránico, por no decir dictatorial en el sentido más peyorativo del término -o sea, el único-, aunque sea con un pretendido fin de hacer el bien, que hay detrás de las abundantes soflamas maximalistas de autoafirmación: “YO quiero para mi partido…” lo que YO quiero para mi país…” “YO me voy a rodear de los mejores…” “YO no voy a permitir…” “YO no he llegado hasta aquí, con todo el pozo de mi bagaje y mi conocimiento privilegiado de la ciudad, para…” “YO no he dado este paso sin haberlo madurado durante 25 años…” “YO,YO,YO…” El discurso umbilical profundo de un partido que durante los últimos años se ha centrado en sus temas intestinos ha dado paso a este otro en el que los que llegan, los presuntos renovadores, recogen el testigo del endiosamiento, del aislamiento de la sociedad a la que dicen querer servir cuando se presentan con un plan personalizado, desafectado de todo proceso de debate, plural, tanto en los contenidos como en su expresión.
Ni un solo discurso de estos salva patrias es la traducción del trabajo en equipo o de la aplicación de una metodología grupal en la resolución de los problemas de los ciudadanos. Muchas de estas figuras emergentes serán flor de un día. El PSOE, cada vez que estos nuevos candidatos y presuntos renovadores abren la boca, se distancia todavía más del conjunto de los ciudadanos, que precisan un discurso de ideas de urgente materialización para dar oxígeno a 30 millones de españoles y no una exhibición de personas que citan a la democracia como una reinvención de su puño y letra. Mientras tanto una nueva izquierda le fagocita el espacio al partido de la rosa para generar un mapa en el que es el Sistema el que está en entredicho y donde se reclama con más fuerza el papel del Estado como garante de los intereses colectivos frente al actual atropello propiciado por el maridaje entre Gobierno y oligarquía.
No parece que en el PSOE se hayan enterado de que su espectro de electores es inversamente proporcional a su capacidad para recrearse en hacer de la política una industria o un ejercicio de vanidad.

viernes, 8 de agosto de 2014

Matrimonio de convenencia


Reteñen a unha muller en Ecuador porque logo de someter a un interrogatorio aos dous conxugues por separado, viron que contestaban de xeito diferente sobre o mesmo feito a dez das cento trinta e cinco preguntas.
¡Manda carallo! A ver que parella ten unha sintonía total mesmo sobre feitos que semellan empíricos. Porque o espello perspectivista, o enfoque con que cada quen vive a realidade e ben particular. Eu levo trinta e cinco anos de relación coa miña dona e onde ela podería dicir que o meu prato preferido é a caldeirada de maragota -míntolle cando lle digo que a borda- eu contestaría que os percebes, mesmo sen necesidade mais ca de unha fugaz cocedura. Onde eu diría que me ten por un tigre de bengala na alcoba se cadra extra muros me poñería como un michiño. E xa non digamos se os funcionarios do carallo metendo os nefres onde non lles debería importar nos preguntan sobre se preferimos “Lucia de Lammemmor” ou “A Traviata”, ou se consideramos maior o peso de Spinoza ou o de Wittgenstein na concepción filosófica do home de a pé do século XXI. Porque supoño que as súas señorías non preguntarán sobre se toman o café con ou sen cafeína ou se dormen espidos ou con bragas de esparto.
¡E a min que se me antolla que as cuestións migratorias, cando son masivas e preocupan aos Estados convertidos en Caixas rexistradoras, contrarias ao exercicio das liberdades, cumpre solucionalas centrando os esforzos en desenvolver políticas de apoio ao desenvolvemento do tecido produtivo nas areas de orixe das sangrías!. O problema de África empezou cando as potencias do norte puxeron alí o foco para enchufar un succionador das súas xemas, diamantes, riquezas minerais e agora tamén terras cultivables para os chineses, a través do control proporcionado por faccións que lucen con orgullo armas rusas, americanas, francesas, españolas. Ningunha valla en Ceuta ou Melilla pode disuadir da necesidade de fuxir da morte.
En Hispanoamérica, sen embargo, todo empezou a mudar, lentamente, coa nacionalización dos recursos, e hai unha forte dose de esperanza se son quen de vencer a corrupción e administrar os seus recursos agora que botaron ao asoballador do Norte.
Por iso semella aínda máis extemporáneo o mantemento do control férreo dos matrimonios de conveniencia entre españois e Latinoamericanos, cando non hai mafia ningunha de por medio no asunto, e, por contra, a laxitude na implementación de medidas contra a explotación sexual de mulleres.

¡Liberen a esta muller ecuatoriana xa e deixen de amolar á xente honrada, que hai moita corrupción que atallar noutras direccións!  


miércoles, 6 de agosto de 2014

A saúde laboral

--> -->
Veño de participar, nestes días pasados, nun campo de traballo ben esixente para o corpo. Se non fora pola súa condición de utilidade pública teríame resultado penoso por momentos. E é que o débil barro que me constitúe nunca encontrou ese efecto reparador nas actividades que, pola súa dureza, impiden pensar en algo que non sexa a cadea de produción. Falo por experiencia: fileteando, quitando ás á pota oito horas, colocando tres liñas de sardiñas na tolva nove horas con descanso de vinte minutos, ou estibando caixas de bebidas e electrodomésticos a golpe de riles o cerebro embotábaseme tanto que ao saír da fábrica buscaba algo distractivo e venial. Non digamos cando estiven enmarañado no manexo de lagartos de 40 tm e de apisoadoras, de sombra a sombra, inventando precipicios e cavorcos: entón a obsesión era ser dilixente en meterme na cama ao dereito para descansar o mínimo e salvar a vida un día máis, o seguinte.
Vai ser que a miña historia persoal me leva a pronunciarme a favor de traballos que deixan logo un tempo compensatorio, suficiente, para encontrarse, meditar e ter contacto con outros seres, familia e amigos. A felicidade dun país está feita da suma da felicidade dos seus cidadáns tomados de un en un. Pero a precariedade, en salarios e horarios, é a tónica da nova contratación nun marco de desequilibrio entre oferta e demanda e de desamparo por parte da Administración cara aos máis débiles, traballando a destallo por un salario de supervivencia. De seguir así, a Reforma Laboral e o milagre de Rajoy van conseguir consolidar unha sociedade máis inculta, pobre e trastornada.



martes, 5 de agosto de 2014

Un "pasado" violento

Aniversarios, efemérides… Cúmprense hoxe, e mañán, e pasado mañán a respecto do fusilamento das trece rosas e do bombardeo de Hiroshima e Nagasaki, do inicio da Segunda Guerra Mundial… e fanse votos para que non se volvan repetir actos semellantes de destrución e ataque á dignidade humana. Mais resulta algo inconsistente, case que baleiro, sen fundamento, cando ou certo e que, namentres poñemos flores de homenaxe aos mortos, inocentes, seguen a caer, en tempo real, millerios de civís, a diario, en conflitos visibles e invisibles. En Palestina, Sudán, Iraq, Afganistán, Sirya, Liberia, Libia os dereitos humanos son pisoteados; a vía bélica é alimentada dende o comercio de armas polo control das materias primas e a deriva son o abuso de poder e o xenocidio.
Ademais hai outro asasinato silencioso, sutil, estendido mesmo en países aliñados e superpotencias, que ten que ver coa persecución e eliminación da diverxencia co stablishment, co Réxime. E non ocorre só en ditaduras como Corea do Norte, ou en gobernos tinxidos pola provisionalidade, como Exipto, ou baixo ou xugo do aparato de poder que a China ten conservado non seu tránsito do Comunismo a un Capitalismo feroz. A tortura e os crimes de Estado son tamén prácticas admitidas pola Presidencia da que moitos catalogan como a maior democracia do planeta. Os servizos de intelixencia de países paradigmáticos na defensa dos dereitos humanos teñen unha morea de merda que ocultar dentro da súa praxe, de espionaxe, que nos venden como acotación das liberdades en aras dunha meirande seguridade.



Mentres lembramos as nosas desgracias pasadas, para que non se repitan, milleiros de inocentes seguen a morrer a diario vítimas da munición subministrada por gobernos de ética laxa convertidos en potencias pola vía da ignominia.



sábado, 2 de agosto de 2014

LA CRISIS DEL SISTEMA. Conversaciones con Agrelo Abuín

(fragmento)


P,- Sin embargo, hay políticos veteranos y honrados.

R,- Pero inocentes pocos. El ejercicio de la toma de decisiones lleva implícita una carga de intenciones que termina por granjear afectos y odios. Los mecanismos de defensa, los pequeños trucos del subconsciente para lograr no perder el sueño comportan un afianzamiento progresivo del recurso a la conciencia para justificarlo todo. Esa ganancia en rigidez es un lugar común entre la clase instalada durante décadas en el Poder. Desde posiciones enrocadas el fin pesa bastante para justificar los medios más groseros, incompatibles con la imagen que tenemos de la honestidad. Y es por eso por lo que tantos políticos, como también representantes de la oligarquía financiera y empresarial, necesitan lavar su imagen con gestos rentables pero insignificantes en un contexto global. ¿Sabe Usted cuanto costaría salvar a un cautivo famélico de las garras de la muerte? Veinte euros y un mes de tratamiento. Hay cuarenta y un billones de dólares ocultos en paraísos fiscales. La mitad del dinero bastaría para erradicar el hambre en el mundo.

P,- ¿Paso Usted hambre?

R,- La guerra dejó un rastro de miseria física y mental que impregnó todo lo cotidiano: las relaciones con la familia, con los vecinos, con los representantes de la Autoridad. Muchas familias tenían que mandar a los hijos a vivir en pequeñas haciendas donde trabajaban de jornaleros para que no murieran de hambre. Dormían en cobertizos, junto a las pocilgas, centrados en sobrevivir. Había un sentimiento de culpa repartido entre los padres, por desprenderse de los hijos, y éstos, por soñar que otra vida era posible. Cuando yo marché a París, sentí como la culpa me quemaba, como si todo se tratara de un acto más del cobarde que deja atrás aquello por lo que sigue mereciendo la pena luchar.
La instalación en París, en una sociedad ilusionada que acababa de vencer a la invasión fascista, fue terapéutica. Las dificultades económicas eran lo de menos. Ante mí, un mundo de oportunidades infinitas era demasiado motivador como para tomar en cuenta las cuestiones de la intendencia. Inesperadamente, retomé el hilo comunicativo con la familia y con Galicia, alentado por todo lo positivo que tenía de transmitir. Por primera vez sentí que era posible conseguir un estado al que llamaban felicidad. Tomé conciencia de esa posibilidad, y también de mi derecho a percibirlo, no sólo a partir de la ilusión inconmensurable por la creación literaria, el estudio filosófico y la convivencia enriquecedora con artistas y creadores, sino también a través de la vivencia, centrada en el presente, de las cosas en apariencia mas nimias, como aquella tarde en que el frutero insistió en agasajarme con un melón que compartí con Katerina y dos amigas suyas tumbados en el diván de la galería, bajo la luz tibia del ocaso.


Sin embargo, como buen gallego soy hijo del complejo de Polícrates, y no era infrecuente que a aquellos raptos de alegría gratuita siguieran secuencias de pensamientos negativos que me dejaban preparado para asumir la llegada de cualquier imprevisto o mala noticia.



                                       © Patrice Molinard (imágenes del París de la posguerra)

viernes, 1 de agosto de 2014

LA CRISIS DEL SISTEMA

(Pequeno fragmento da obra sobre a Teoría do Racionalismo esperpéntico)


P,- ¿No le parece que los gurús tienen mucha culpa de eso? Los líderes de hoy no hacen pedagogía con la necesidad de hablar claro.

R,- Vivimos tiempos en los que todo el mundo rechaza ser responsable hasta de las cuestiones más intestinas. Los obesos le echan la culpa de su plétora a la industria alimentaria, los fumadores con EPOC a las tabaqueras y los domingueros metidos a escaladores recriminan a los servicios de emergencia su demora en acudir al rescate con un helicóptero pagado por todos. La época de remonte del Franquismo y aterrizaje en el Estado de bienestar dio a la luz una sociedad alimentada por mensajes acogedores en un mundo de color rosa en el que sólo existían derechos: derecho a tener banda ancha en casa, a ir de vacaciones a la costa, a aislarse del estrés en los balnearios. Y todo sin tener en cuenta lo que se aportaba a cambio. Pero el fracaso de un sistema de crecimiento basado en la especulación comportó una revisión de las categorías y de los conceptos: la diferencia entre lo prescindible y lo esencial, lo inaplazable y lo inútil... El desprecio de la excelencia es una constante de nuestro Sistema. No quiero decir que no tengan sitio los que no consiguen cotas altas de brillantez en su ejercicio profesional. Estoy hablando del mundo de las intenciones, de los ideales, en el que cuenta más el ansia por progresar que la instalación en un status cómodo.
Los que Usted llama gurús no tienen, tampoco, un comportamiento monolítico. Cierto es que la mayor parte de la "nueva intelectualidad" vive más atenta a no perder la posición estable que le otorga la estudiada estética del inconformismo calculado. Su libertad está condicionada por elementos tan recurrentes a lo largo de la Historia como el bienestar material, la seguridad, la satisfacción de la vanidad. No son muy diferentes de lo que la sociedad aguarda de ellos.
Frente a esto, yo reivindico la necesidad de interpretar la realidad haciendo que atraviese el filtro del juicio crítico. Porque toda la información que se nos ofrece, desde los aportes en apariencia hechos con espíritu notarial hasta las recreaciones, literarias, de la realidad, responden a un plan preconcebido para intervenir en nuestra conformación de la opinión. Yo reformulo la necesidad de reinterpretar el corpus de información desde una posición de perspectiva espacio temporal hasta llegar a ser capaces de caricaturizar la realidad. Es a base de mi teoría filosófica, que los críticos dieron en llamar "Racionalismo esperpéntico", y que no consiste sino en resaltar lo fundamental del desempeño funcional y mental del individuo como ser social, despreciando todo el accesorio.
Mi trabajo como analista del pensamiento individual y del colectivo es semejante al de los caricaturistas que con dos rasgos llegan a representar a sus modelos de manera más inequívoca que los maestros del Realismo.



A FALTA DE INDEPENDENCIA DO PODER XUDICIAL

 
A Xustiza é un cachondeo


Inhabilitan a Baltar para desenvolver cargos públicos ¡agora que xa está xubilado! Así semella que o peso da lei acaba por caer sobre todo aquel que intenta vivir á marxe dela. Pero houbo quince anos cheos de motivos para actuar con firmeza e non se fixo. Por iso esta sentenza extemporánea soa como un cachondeo.
Houbo un tempo no que Cacharro e Baltar acumularon máis elementos de poder que Fraga, utilizando os fondos da Deputación clientelarmente, como un instrumento ao servizo dos seus intereses. Eran anos de laxitud inspectora, nos que non tiñan que render contas a ninguén. Cacharro era copartícipe de empresas privadas beneficiarias de adxudicacións de contratos. Baltar adxudicaba vinte prazas de conserxe nun centro cunha soa porta. E isto en dúas provincias que presentan un futuro incerto pola desvertebración entre o rural e o urbano, o envellecemento da poboación, a atomización do mapa de concellos, a falta de definición de plans que poñan en valor as comarcas e o que teñen de diferenciais, o abandono do agropecuario pola ausencia de marcos de cooperación, a desindustrialización, a perda de valor do patrimonio... Pero Baltar chegaba coa chequera cando non con cartos en metálico como se fora un rei mago repartindo as migallas salvadoras produto das cargas impositivas sobre os cidadáns e a súa figura se engrandecía.
A sentencia que o inhabilita obrigaría moralmente ao fillo de Baltar e actual presidente da Deputación a dimitir, tendo en conta que foron aquelas prácticas clientelares do pai as que levaron aos alcaldes a apoiar a súa candidatura. Manuel Baltar “sucedeu” no cargo ao seu pai e durante os primeiros dous meses escenificou un cambio de talante repetindo o mantra de que os que tivesen practicado prevaricación, tráfico de influencias ou cofeito desde posicións de mando, fosen quen fosen, terían que ser apartados da vida política. Pero esqueceu dicir que o seu pai empregou importantes sumas de diñeiro para chamar co telefono oficial, un por un, a tódolos alcaldes da provincia para “pedir” daquela maneira o voto para o seu fillo. Nesas semanas electorais Baltar pai chegou a entregar asignacións de diñeiro a alcaldes en metálico.
É doado deducir que a elección de Manuel Baltar estaba contaminada de partida, como ven a demostrar, demasiado tarde, esta sentenza que o inhabilita cando xa a ninguén lle importa un carallo. O dito, a Xustiza é un cachondeo, por mor da dependencia dos xuíces respecto do Poder executivo.






jueves, 31 de julio de 2014

O umbral dos mil mortos

Gaza empeza a aburrir, a deixar de interesar. Superada unha cifra de mil catrocentos mortos e de sete mil feridos, os medios de comunicación escurecen o tema. O parte das 13 de Radio Nacional duraba hoxe dez minutos. Ata o minuto oito non entrou unha referencia de corenta segundos aos bombardeos do exército xudeu, nutrido con 18.000 novos reservistas. A portada e a práctica totalidade do noticieiro ocupouse xa de temas domésticos, das vacacións de Agosto, da familia Puyol, do encontro entre Mas e Rajoy, a baixada do Ibex por mor da crise bancaria portuguesa e mesmo de esgarros entre xogadores de fútbol.
Mesmo os xenocidios son a virtualidade para unha sociedade decadente e insensible fronte ao dolor alleo, nunha Cultura na que ninguén semella sentirse parte do universo humano. Non se falará de Gaza, outra vez, en pouco tempo, e moito menos aínda de Sudán e de toda a África subsahariana. O Goberno de España está secuestrado na súa ética, no seu deber de defensa dos dereitos humanos, polo abuso de posición dominante dos países acredores. A China masacrou á quinta parte dos tibetanos, pero Margallo, Rajoy e Gallardón din que non temos competencias para condenar e moito menos para acusar a outros gobernos soberanos de nada. Tiveron presa en sacar da circulación a Garzón, mediante un tribuna de xuíces elixidos polo Partido mentres os altos cargos do PP implicados na Gürtel seguen nos seus postos. Será que a Lei de Xustiza Universal molesta á marca España, como din eles? Ao fin, a poboación civil é a que ten de artellar mecanismos de loita contra os crimes de Estado a través de Organizacións non Gubernamentais e presentándose, se é preciso como acusación particular para tentar calmar a negritude mental, a depresión que produce ver como os xenocidas actúan impunemente e sen temor ningún contra os máis febles.

Temos de botar do Goberno aos que antepoñen os intereses das empresas do Ibex, dos monopolios á defensa do dereitos humanos. Temos de restablecer a Lei de Xustiza Universal para denunciar diante dos Tribunais Internacionais os crimes de lesa humanidade e levar diante dos xuíces aos seus responsables.



Reuters. Majdi Fathi

miércoles, 30 de julio de 2014

HERENCIA TRIBAL - EL GENOCIDIO PARA SUPERAR MIEDOS ANCESTRALES

¿Por qué los judíos no se conforman ahora con coexistir con un Estado Palestino en un territorio durante más de dos mil años apetecido donde, al fin, han podido establecerse, aunque fuera por la fuerza? ¿Por qué desoyen la voz del sentido común y perseveran en su intención, fundamentada en un odio enquistado desde que el padre Abraham tuvo un hijo con la sirvienta, de aniquilar a cuatro millones de hermanastros?…

…Gaza ha sido privada del suministro de energía eléctrica. Los gestos más cotidianos en nuestro universo particular son allí imposibles ahora: conservar los alimentos en frío, recargar el teléfono, ver la televisión, calentar el agua, cocinar o, lo que es más importante, hacer funcionar los quirófanos para operar a vida o muerte.
En la Alemania nazi, surgida también de las urnas, la propaganda situó el foco del odio, dentro de las fronteras, de manera muy especial en los judíos. Bastaron unos pocos meses y la profundización en la depresión económica y la falta de puestos de trabajo para que la población, en su mayor parte, mirara hacia otro lado cuando se practicaban, en la puerta de al lado, las detenciones depurativas. Una antesala de lo que sería la muerte en los distintos frentes de casi ocho millones de soldados alemanes actuando bajo el principio de obediencia debida. La locura mesiánica del Führer y de un puñado de incondicionales vino precedida por un respaldo en las urnas y dio paso a un cambio cualitativo en los procesos bélicos: de los sesenta millones de muertos que ocasionó el “conflicto” el setenta por ciento eran miembros de la población civil.
El Israel de Netanyahu, como antes el de Ariel Sharon, son sistemas también democráticos, parlamentarios. Pero, como en el caso de la Alemania Nazi, el aparato de propaganda trabaja incansablemente construyendo motivos para experimentar con sus drones y sus F16 sobre la población de la Franja, encerrada en su ratonera. El Mossad fabrica pretextos y el Gobierno los autentica ante la sociedad judía, para que interiorice bien que sus niños son de carne sagrada y bendecida por el Dios verdadero mientras los del otro lado son carne de cañón, figurantes, indios de goma en la panoplia de los estrategas onanistas.

Mientras tanto, ninguna medida de presión por parte de la comunidad internacional: Europa se abstiene, calla, mira hacia otro lado; los EE.UU. con su flamante premio nobel de la Paz como presidente, reconocen el derecho de Israel a actuar para proteger a su pueblo¿?; la ONU, ese ente presidido por hombres de paja y diseñado para que prevalezca el veto de calidad de los vencedores contra el cumplimiento debido de las directivas, es corresponsable del mantenimiento para los Gazatíes de su condición de comunidad expoliada y confinada en un campo de concentración, sometida a tortura, envenenada, incautada, fichada, privada de su acceso al agua, a los campos de cultivo, a la libre circulación… todo ello por reivindicar su derecho a seguir viviendo su identidad colectiva en la que ha sido su tierra desde Abraham.

Para saber más




jueves, 17 de julio de 2014

BANDEIRA REPUBLICANA: CACHEOS E TOMAS DE DATOS




Nas últimas semanas xa son varios os mozos que me veñen contar unha cuestión ben chusca. Son parados pola Garda Civil nos necesarios controis para detectar condutores que consumen drogas. E despois de confirmar que todo está ben nese aspecto, un axente advirte ao outro: "mira o que leva este aquí", sacando do maleteiro a bandeira republicana. Deseguido díselle ao condutor que lle van "tomar os dato
Comentei a situación con compañeiros e algúns asegúranme, dende profesións que teñen que ver coa orde pública, que a bandeira tricolora é un símbolo anticonstitucional. O sentido común dime que iso non pode ser así: a República foi elixida nas urnas e deshabilitada por un golpe militar. Pero como este razoamento pode ser acusado dende outras posicións de contaminado pola ideología, busco algunha sentenza que bote luz sobre a situación legal do símbolo da República e atopo varias referencias entre as que elixo a noticia transcrita polo ABC, que non é precisamente sospeitoso de profederalista a favor da recuperación da memoria histórica. Confío en que as voltas de rosca en contra da liberdade de expresión dadas polo Goberno de Rajoy e o Ministerio de Jorge Díaz, nunha suposta defensa da seguridade cidadá, non conculquen o dereito a reivindicar que outras fórmulas de goberno son posibles.





lunes, 14 de julio de 2014

Las huellas de los holocaustos

El servicio secreto de inteligencia israelí, una vez más, esta detrás del desencadenamiento de la "escalada de violencia" en Oriente Medio. Ya tocaba, con puntualidad sistemática, intensificar el asedio diario a la población de Gaza con ataques que le recuerden a los palestinos su condicion de infrahumanos viviendo de prestado. En esta ocasion el interés y el carácter de urgente necesidad de los bombardeos estaban reduplicados por el "inoportuno clima de encuentro" sellado en el seno de la comunidad árabe entre Al Fatah y Hamás.
Al Mossad no le tiembla la mano a la hora de sacrificar a algún miembro de la comunidad judía con el fin de construír mejor sus coartadas, armar sus pretextos. Hay un porcentaje creciente de la población hebrea descontenta con el extremismo y la beligerancia de su Gobierno. Netanyahu es tan consciente de que encuentra en el fortalecimiento de su línea dura el efecto aliado perfecto en la respuesta desesperada de Hamás a sus operaciones selectivas -como el asesinato de civiles mientras ven la television o el de niños jugando en la calle-, hilvanadas como respuestas a autoagresiones y operaciones maquinadas por la Inteligencia. Los cohetes que Hamás lanza hacia Tel Aviv o Jerusalem para declarar que resisten y persisten en la reivindicación de su derecho a ser reconocidos y respetados como nación son para Netanyahu una bombona de oxígeno por su capacidad para rellenar los canales del miedo en una poblacion judia reconcentrada en torno a él, y más comprensiva así con los bombardeos brutales, las represalias y los ataques preventivos contra la poblacion palestina.
Como una música de fondo, el corte de los suministros médicos a los hospitales de la Franja, la quema de cultivos y olivares, los vuelos nocturnos rasantes de los cazas impidiendo conciliar el sueño, el envenenamiento de los pozos, la mayor altura dada al muro carcelario de la verguenza que reedita aquellos de Aushwitch y Mauthausen... Con este panorama de desprecio a las directivas de la ONU ya tiene su mérito el encuentro de Al Fatah y Hamás bajo los auspicios de la autoridad palestina para perseverar en la búsqueda de soluciones negociadas. Pero en la actualidad el Sionismo, en su jerarquía, se alimenta de odio, de crueldad y de abuso de posición dominante. Les avala su poder financiero en los EE.UU. y el veto de calidad en el Consejo de seguridad de la ONU de ese primo del Norte y del Reino Unido. Pero lo que de ninguna manera puede legitimarlos es la referencia al holocausto, al dolor infligido a su pueblo errante por la barbarie nacionalsocialista de una Alemania en huída hacia adelante para superar la depresión. Los palestinos son los paganos de aquel sinsentido y de la actual hipocresía aliada que tanto pecho saca cuando se trata de recibir el reconocimiento internacional por su aportación a la paz duradera, pero culpable de poner a los pies de los caballos a los palestinos para sacarse de encima el muerto de tener que alojar a un pueblo que a lo largo de la Historia ha sido observado con poca simpatía por su supuesto carácter gremial como base de sustentación para alimentar el prestamismo com primer medio de pregreso, y al que nadie quiere ver crecer y multiplicarse en su territorio. Tampoco Margallo. El Gobierno español, heredero de la decision de los Reyes Catolicos, mira hacia otro lado.



jueves, 10 de julio de 2014

As vacacións da clase política e o deterioro da democracia

É un lugar común tratar a estación estival como un inocente lapso vital no que a conciencia crítica se adormece e xorden oportunidades para o abandono nos brazos da sensualidade e o hedonismo decadente.
Omersen definía o verán como o triunfo dos mosquitos e o insomnio. Flauders afirmaba que o verán é esa época na que os homes atopan a todas as mulleres extremadamente fermosas, mesmo ás súas parellas. O certo é que no verán a desconexión coa realidade vén propiciada polo descanso das redacións e dos opinadores profesionais, quedando os medios nas maos de suplentes con talante mediador e inofensivo, bolseiros desautorizados para teren iniciativa e axencias internacionais. Ademais, os “conflitos” de Palestina, Sudán ou o Kurdestán sempre caen lonxe debido ao abuso de posición dominante dunha das partes, o cal sempre ven sendo un elemento tranquilizador para Occidente.
No ámbito doméstico, o xeito no que goberna o PP, a golpe de decreto lei, substrae o debate a un Parlamento que, na realidade, leva xa moito tempo de vacacións. Rajoy quere ir aos touros cos deberes feitos en política interna por temor ao ascenso de Podemos e de Esquerda Unida: esmagar o peso das minorías con ou sen o consenso do PSOE, sen tocar a lei D´Hont.
Tamén seguen de vacacións na dirección do PSOE, cos seus candidatos falando de renovación á vez que seguen a renegar dos principios fundamentais que inspiraron o seu nacemento, da reivindicación da República como fórmula de goberno pero tamén de convivencia, e da dignificación dos traballadores manuais, os autónomos e as escalas básicas na mesma liña que os funcionarios de escalas superiores.
Sí, o hemisferio norte vaise de vacacións. Pero hai asuntos que han progresar igualmente sen pedir permiso á decadente clase dirixente española, para derivar nunha situación que, moi probablemente, non sexa tan manexable xa como en tempos pasados, cando dende o seo da sociedade nin se consideraba a posibilidade de articular o descontento, de instrumentalizalo ata convertelo en impulsor do verdadeiro cambio: a remoción dos que interpretan a lexislatura como unha ditadura de relevo, con opacidade, aforamentos e sen axustarse ao programa co que gañaron as eleccións.
Nestas vacacións os Partidos Maioritarios crerán no seu dereito ao descanso; pero coidado! Hai xente traballando para que ese dereito se converta nunha obriga ao cabo da rúa.



viernes, 4 de julio de 2014

A festa do pavo

Hoxe é o día do aburrimento nacional nos EE.UU. Unha festa que tradicionalmente serve para desenterrar o machado de guerra no seo das familias convencionais e para disparar as tensións, solapadas o resto do ano, en torno ao trinchado do pavo.
A sociedade americana so atopa un chisco de alivio para o seu tedio mortal no consumo, absoluto, de TV. e comida lixo. A procura do deus dólar distrae nos días laborábeis o monstro do tedio, do enfrontamento coa mesma miseria persoal. As grandes superficies comerciais teñen substituído ás prazas públicas como puntos de encontro social, co conseguinte menoscabo das relacións sociais.
Tal día como o de hoxe o tempo expándese, cos americanos presos do plan familiar, que inclúe, a máis da inxestión do pavo de marras, unhas horas de convivencia no seo da familia que se fan mesmo eternas: semella non chegar nunca o intre de mandar aos nenos á súa relación onanista cos aparellos electrónicos, de devolver ao xeriátrico aos molestos avós, cos que xa non hai nada de que falar, de despedir aos irmáns e os cuñados faltóns, ben cargados de whisky e contaminados tamén polo bicho do aburrimento compartido.
Son enormes as secuelas do día no que se trinchan os pavos para celebrar algo que xa cae moi lonxe nun crisol de Estados que necesitan desta simboloxía, como da bandeira ou das guerras colonialistas para dicir que comparten un destino. As pegadas do día despois apuntan na dirección que interesa ao stablishment: nada hai mellor que a adicación exclusiva e frenética á produción, á ambición monetarista que pon orde nas vidas e tamén no doméstico: os nenos diante das consolas, as hamburguesas na grella e o mando da TV. no sofá para zapear polas tropecentas canles que, afortunadamente para eles, banalizan a existencia. ¡Vivan os días perdidos no almanaque!.




jueves, 26 de junio de 2014

PERFILES: JUAN CARLOS DE BORBÓN

Juan Carlos de Bobón nació en Roma el 5 de enero de 1938, tercero de cinco hijos habidos del matrimonio entre don Juan, conde de Barcelona -hijo de Alfonso XIII-, y doña María de las Mercedes de Borbón, princesa de las dos Sicilias.
Sus primeros años los pasa, con su familia exiliada de la España republicana, en Roma, Suiza y Portugal, hasta que Franco concierta con don Juan de Borbón la formación dentro de los principios del Régimen del príncipe, su instrucción militar y su radicación definitiva en España, pensando ya en su coronación futura. En esa etapa juvenil una desgracia más sacude a la familia borbónica. Juan Carlos dispara, al parecer accidentalmente, una pistola contra el rostro de su hermano Alfonso. A pesar de la insistencia en aclarar el asunto de Don Jaime de Borbón, hermano mayor de don Juan, tío de Juan Carlos y, a la sazón, heredero legítimo al trono como sucesor en línea directa de Alfonso XIII, los servicios diplomáticos de Francisco Franco y el propio padre de Don Juan Carlos tapan el asunto. Sólo 36 años después don Juan de Borbón pedirá expresamente a Juan Carlos la repatriación de los restos de su hermano para su inhumación en el panteón Real.
La vida del Juan Carlos de Borbón es organizada por el dictador, bajo cuyos auspicios contrae matrimonio y se instala en la Zarzuela frustrando las aspiraciones de su padre. Son años de profunda comunión con los principios y valores del Movimiento, con las “Leyes Fundamentales” dictadas por Franco, con los poderes fácticos, laicos y clericales. Años también de distanciamiento de su padre que culminarán con su incumpliendo de la promesa de no reinar mientras D. Juan siguiera vivo. Si es desposeído del título de Príncipe de Asturias por su padre Franco lo compensa nombrándolo Príncipe de España. El sentimiento expreso de Juan Carlos hacia el dictador es de reconocimiento a su labor decisiva en sacar al país de la “crisis del 36” y en evitar la participación en la II Guerra Mundial. “Para mí, es un ejemplo vivo, por su dedicación patriótica al servicio de España…” (TV pública francesa, entrevista, año 1969).
Juan Carlos sustituye al dictador enfermo en actos de celebración del aniversario de la sublevación de 1936 contra la República española, y empieza a representarlo en las relaciones de amistad con los EE.UU., que comportan un fortalecimiento de la presencia de sus militares en Rota y San Fernando. A la postre esa intimación con los intereses geoestratégicos de los EE.UU. habrían de precipitar la entrada de España en la OTAN, nada menos que en el escenario de un gobierno socialista, el de Felipe González, que con el paso del tiempo declarará que es inevitable ser monárquico cuando el Rey tiene la talla de Juan Carlos.
Al fin, el dictador deja atada su sucesión en la Jefatura del Estado. Juan Carlos, lejos de respetar su promesa de “restablecer la democracia y ser el rey de todos los españoles, sin excepción”, pronunciada el día de su proclamación, el 22 de Noviembre de 1975, acaba por jurar fidelidad al legado de Franco en su toma de posesión: “Juro por Dios y los Santos Evangelios cumplir y hacer cumplir las leyes fundamentales del Reino y guardar lealtad a los principios del Movimiento Nacional… Una figura excepcional entra en la historia. El nombre de Francisco Franco será ya un jalón del acontecer español y un hito al que será imposible dejar de referirse para entender la clave de nuestra vida política contemporánea. Con respeto y gratitud quiero recordar la figura de quien durante tantos años asumió la pesada responsabilidad de conducir la gobernación del Estado”.
Todavía le dedica un panegírico mayor en discursos posteriores a la figura del dictador. Pero Juan Carlos tropieza con un factor no calibrado: la respuesta de un pueblo que demanda democracia. En un clima de huelgas y manifestaciones duramente represaliados y ante la contundencia del terrorismo de ETA y EL GRAPO, Juan Carlos busca desesperadamente prorrogar los valores del franquismo con el nombramiento de un ex presidente del Movimiento Nacional: Adolfo Suárez, y pacta con la oposición izquierdista la apertura a la democracia a condición de que se restablezca y consolide la Monarquía. Su estrategia incluye desde la legalización del PC, hasta la amnistía pasando por persuadir a su padre de que debe renunciar a toda aspiración a favor de la confirmación de su propia posición como Jefe del Estado, nombrado por el dictador. Consigue también la restitución de su título de príncipe de Asturias y tras ganar las elecciones el partido de Suárez, un Parlamento con senadores nombrados por Juan Carlos, aprueba la adopción de una Constitución que formula el tránsito a una monarquía parlamentaria y la consagración del nuevo rey de España, con las siguientes funciones: Jefatura del Estado y de las Fuerzas Armadas, sancionar las leyes, disolver el Parlamento, nombrar al Presidente, representar al país, indultar, declarar la guerra. Goza además de inmunidad total y cuenta con un presupuesto con cargo a los presupuestos generales del Estado. Desafectada la pequeña asignación para atender su intendencia -8 millones de euros en 2014- el coste aproximado de la monarquía en 2014 rondará los 600 millones de euros, para atender todos los conceptos: recepciones, representación, viajes, administración, cuidado de su patrimonio, Guardia Real, fuerzas y dispositivos de protección, empleados de la Casa, logística, etc.
Los negocios de Juan Carlos son un secreto muy bien guardado. No obstante el New York Times cifra su fortuna en dos mil millones de euros. Sus amigos más cercanos no han variado en estos últimos treinta y tantos años. empresarios y banqueros de las empresas del IBEX 35, diplomáticos, nobles.
La mala prensa de sus actividades de lujo hedonista en medio de situaciones de profunda crisis económica ha encontrado siempre su contrapunto en su presunta actuación clave en la defensa de la democracia contra la intentona golpista del 23F de 1981. Sólo la desclasificación de los papeles y grabaciones en el seno de aquellos acontecimientos podrán esclarecer el verdadero papel de Juan Carlos en la gestación y resolución de los sucesos, su grado de conocimiento del golpe que se orquestaba así como su implicación en los planes de parte de la cúpula militar con el general Armada como ideólogo principal. Será también la desclasificación la que nos diga hasta qué punto el Rey estaba informado o era copartícipe del Terrorismo de Estado que, bajo el gobierno socialista de Felipe González, fue responsable del asesinato de veintisiete independentistas vascos en la década de los ochenta. La Casa Real se declaró oficialmente al margen.
En lo que atañe a la mediación de Juan Carlos en la defensa de los intereses de emprendimiento empresarial español en el extranjero
En política exterior Juan Carlos de Borbón se ha alineado del lado de los intereses del Partido Popular, socio del gobierno republicano de los EE.UU., y en contra de la voluntad del pueblo español, apoyando la implicación de España en la invasión de Irak. En esa decisión de alineamiento con el gobierno yanqui, Juan Carlos conviene con el gobierno de Aznar conferir legitimidad al golpe contra Chávez en 2002. Años más tarde, en la cumbre Iberoamericana de 2007, abundará el Borbón, con el estilo chulesco de quien sigue considerándose en situación de dominación, en el ninguneo a un presidente que sí había sido elegido por el pueblo.
Las detenciones por injurias o la censura no han logrado acallar las voces críticas con una institución que se vende por su respeto a unas normas estrictas cuando, por el contrario, no ha hecho sino gala, en la figura de Juan Carlos, de despilfarro, conducta negligente, oscurantismo, deslealtad hacia su consorte y cortinas de humo sobre su pasado y sobre las aspiraciones legítimas de su primo Alfonso de Borbón, hijo del hijo primogénito de Alfonso XIII y fallecido en extrañas circunstancias cuando esquiaba.
La mala sombra persigue a esta familia durante el siglo XX. Y no ya por la sucesión de hechos luctuosos padecidos por los Borbón-Battenberg, abocados al exilio en 1931, con el advenimiento de una República votada por el pueblo español. Borbones, hijos de Alfonso XIII, que morían en el parto, infantas fallecidas en plena juventud, reinas desgraciadas, forman el escenario maldito de la familia. Así, el príncipe Alfonso muere en un accidente de tráfico en Miami, cuatro años después de que muriera Gonzalo, su hermano menor, en idénticas circunstancias. Los dos habían heredado la hemofilia, que también padece Juan Carlos I. Al segundo hermano, Jaime de Battenberg, correspondía suceder a su padre en línea directa, pero don Juan, conde de Barcelona, se benefició de una inhabilitación apoyada en la sordomudez de Jaime, quien , sin embargo, con gran fuerza de voluntad llegó a hablar con fluidez. El conde de Barcelona hubo de vencer la resistencia de don Jaime a cerrar en falso el caso de la muerte de Alfonsito por un disparo accidental de Juan Carlos I. Don Jaime moriría en el transcurso de una pelea violenta con su esposa alcohólica. Todas estas circunstancias no hicieron sino abonar el clima de anormalidad que siempre flotó en el ambiente de esta familia dinástica. Si nos retrotrayésemos al siglo XIX encontraríamos que las tensiones por la sucesión entre Carlos María Isidro de Borbón, hermano de Alfonso VII e Isabel II, hija de éste, llevarían a los españoles a derramar ríos de sangre en tres largas guerras que habrían de hacernos retroceder hacia la Edad Media mientras el resto de Europa avanzaba hacia la modernidad.
“La justicia es igual para todos” sentenció Juan Carlos en su discurso de Navidad de 2012. Sin embargo están por clarificar las presiones de la Casa Real a la judicatura para intentar que la infanta Cristina no fuera imputada en el caso Nóos, que describe el modo en que su marido Iñaki Urdangarín aprovechó su condición de yerno del Rey para conseguir contratos millonarios por prestaciones fantasmas. La infanta es administradora de la empresa a la que se derivaban una cantidad importante de los fondos que ha utilizado para mantener un altísimo nivel de vida, incluso una vez destapada la trama de blanqueo y en un escenario con un crecimiento galopante del hambre y de los recortes en materia sanitaria.
La abdicación y el aforamiento exprés son los penúltimos capítulos de la vida de Juan Carlos de Borbón. En ellos como en la perpetuación de la Corona encarnada en Felipe VI ha jugado un papel importante no sólo la Derecha política sino también el Partido Socialista Obrero Español, colaborador necesario en el proceso de Sucesión desde la ambivalencia: los socialistas afirman en sede parlamentaria no renunciar a su Republicanismo pero expresan al mismo tiempo la necesidad de no renunciar a la Monarquía dada la talla alcanzada por Juan Carlos y su papel como garante de la estabilidad democrática. Sin embargo, esta decisión parece una nueva burla, una nueva forma de defraudar a la voluntad popular, que en todos los sondeos se expresó mayoritariamente a favor de ser consultada sobre la forma de Gobierno que debe presidir sus relaciones.
Se avecinan todavía tiempos en los que se irán saliendo a la luz detalles sobre demandas de paternidad, denuncias por cobro de comisiones ilegales fruto de mediación para la concesión de contratos, tráfico de influencias… Dados el status y la posición de Juan Carlos de Borbón, sólo el tiempo podrá hacer aflorar lo que hay de verdad en todo ello. Pero con independencia del debate eterno sobre su bonhomía, la sociedad española del siglo XXI se expresa más mayoritariamente que nunca a favor de que sea el trabajo personal, la actitud, las capacidades y no la sangre, el accidente de nacer en el seno de según qué familia las que lleven a una persona a ser elegida para el ejercicio de la mayor de las responsabilidades.






Libre asociación en Arteixo para celebrar o San Xoan?

¿Vivimos nun Estado democrático?   Un grupo de veciños de Arteixo unidos pola súa ideoloxía (materializada nos proxectos de Alternativa dos ...