Veño de participar, nestes días pasados, nun campo de
traballo ben esixente para o corpo. Se non fora pola súa condición de utilidade
pública teríame resultado penoso por momentos. E é que o débil barro que me
constitúe nunca encontrou ese efecto reparador nas actividades que, pola súa
dureza, impiden pensar en algo que non sexa a cadea de produción. Falo por
experiencia: fileteando, quitando ás á pota oito horas, colocando tres liñas de
sardiñas na tolva nove horas con descanso de vinte minutos, ou estibando caixas
de bebidas e electrodomésticos a golpe de riles o cerebro embotábaseme tanto
que ao saír da fábrica buscaba algo distractivo e venial. Non digamos cando
estiven enmarañado no manexo de lagartos de 40 tm e de apisoadoras, de sombra a
sombra, inventando precipicios e cavorcos: entón a obsesión era ser dilixente
en meterme na cama ao dereito para descansar o mínimo e salvar a vida un día
máis, o seguinte.
Vai ser que a miña historia persoal me leva a pronunciarme a
favor de traballos que deixan logo un tempo compensatorio, suficiente, para
encontrarse, meditar e ter contacto con outros seres, familia e amigos. A
felicidade dun país está feita da suma da felicidade dos seus cidadáns tomados
de un en un. Pero a precariedade, en salarios e horarios, é a tónica da nova
contratación nun marco de desequilibrio entre oferta e demanda e de desamparo
por parte da Administración cara aos máis débiles, traballando a destallo por
un salario de supervivencia. De seguir así, a Reforma Laboral e o milagre de Rajoy
van conseguir consolidar unha sociedade máis inculta, pobre e trastornada.
No hay comentarios:
Publicar un comentario