© blog: Son de Oleiros

jueves, 27 de marzo de 2014

DE QUIÉN PARTIÓ LA ORDEN



La policía antidisturbios es un cuerpo muy jerarquizado. Para que se ponga en marcha una carga, con utilización de botes de humo, pelotas y, si es el caso, gases lacrimógenos es preciso que un superior de la orden. Por tanto, ¿puede deducirse que si no se actúa con contundencia si se dan circunstancias objetivas de extrema violencia para restablecer y preservar el orden y garantizar la seguridad de los ciudadanos actuando dentro de la ley es que hay alguna orden de rango superior que así lo ha determinado?
En la manifestación del 22M el grupo de siempre de descerebrados que encuentran en la violencia no sólo el argumento si no también el fin, merecía, requería una respuesta que la mayoría aplastante de la sociedad civil de cualquier signo e ideología habría aprobado, incluso agradecido. Porque los que así actuaron no pueden ser confundidos con, pongamos por caso, obreros del naval quemando neumáticos para interrumpir el tráfico y hacer más visible su protesta y su problema. Los delincuentes que actuaron el 22 M estuvieron a punto de linchar a policías. ¿De quién partió la orden de no ordenar? ¿A quién benefició y perjudicó la no utilización de los medios y la no actuación de gran parte  de los efectivos policiales? ¿Es posible que la presencia de observadores internacionales provocara que el Gobierno temiera la crítica de un mundo exterior que lo calificara de represivo?  No, es un argumento muy simplista y las condiciones eran excepcionales.
Vayamos entonces a las consecuencias de LA ORDEN DE NO ORDENAR INTERVENIR: los ríos de tinta del día después se vertieron para hablar de esos hechos lamentables, pero las referencias a una manifestación tan masiva, nutrida desde todos los puntos de España y desarrollada por cauces de la mejor expresión de la democracia, fueron escasísimas.  De la prensa del sindicato del odio que desea mantener la brecha fratricida en el país, cabía esperarlo. El ABC, la Razón traicionan el código ético de la propia profesión cuando ni hacen referencia a la expresión del malestar de cientos de miles de personas que representan el sentir de muchos millones más, como bien es conocido desde un análisis de la dinámica de grupos.  La muerte a plazos de Adolfo Suárez y las batallas campales ocuparon los programas de mayor audiencia esa noche y los días que siguieron. El clásico Madrid-Barça hizo el resto.
Por tanto, obviando que la policía fue grandemente perjudicada en lo físico y también en cuanto repercusiones anímicas, psíquicas e incluso relativas a su prestigio profesional, lo cierto es que el impacto de millón y medio de personas desplazadas de sus casas para pasar la noche de pie, al relente y acumular tres jornadas de movilizaciones ha sido, desde el punto de vista mediático, ridículo y sólo la prensa extranjera entra a calificar el 22M de llamada muy seria de atención al gobierno de Rajoy. Intramuros, en esta piel de toro, se reviven sensaciones que recuerdan a la adhesión de 1 millón de personas al régimen de Franco en la plaza de Oriente. ¿Se ha conseguido lo mismo que en aquella ocasión por la nueva vía de ningunear a los opositores de este régimen, el de Jorge Díaz, en el que expresarse libremente puede costar hasta 600.000 €?  ¿Se ha permitido desde el Gobierno el linchamiento de la policía para justificar acciones dictatoriales de futuro que no discriminen entre delincuentes y el pueblo pidiendo pan, techo y asistencia médica?. Desde esta perspectiva el titular sería: “Cifuentes y el Gobierno responsables del linchamiento de la policía, cuyo martirio utilizan para obtener réditos políticos y oscurecer la dimensión del desencanto del pueblo”.  Porque ¿acaso no se ha reducido la importancia de las movilizaciones de columnas desde todos los puntos del país a una expresión que no deja apenas huellas? Cifuentes llegó hablar de tres 36.000 participantes y se deslizó hasta los 100.000 después de las primeras críticas. Ese detalle partiendo de una delegada del gobierno habla bien a las claras de que la partitocracia ha tomado los nichos de los servidores públicos y de que el cluster de la derecha ideológica cierra filas en torno a la necesidad de sembrar la idea de que a España se le sirve mejor quedándose en casa.






martes, 25 de marzo de 2014

O MÉRITO DA TRANSICIÓN



Suárez era un tipo íntegro. Hai que ter en conta que viña da falanxe e do franquismo para tomar responsabilidade na apertura cara a unha democracia. Os que vivimos esa época convulsa como universitarios, moitos dende as antípodas ideolóxicas, valoramos a súa capacidade para facer saír adiante a un país no que o ruído de sabres era continuo e a dereita, anacrónica e nostálxica. Ademais, Suárez houbo de lidar coa deslealdade do socialismo de novo cuño, alimentado por tecnócratas disfrazados de idealistas pero animados pola fame atrasada de poder. A coherencia e o talle moral de Suárez son os propios dun home con dimensión de Estado e disposición a encontrar o que de común unía a formacións políticas diversas. Os outros presidentes da democracia, non obstante, fixeron da rivalidade e a partitocracia a súa razón de ser. Por iso estes días non quixen saber nada de homenaxes por parte dos mesmos que o utilizaron e o atacaron no persoal ata defenestralo
O propio rei, que fai gala da súa amizade inquebrantable, viroulle as costas nos momentos de maior dificultade e violencia subterránea. González converteu en casus belli contra Suárez un contexto social e histórico que, en cambio, demandaba unión e lealdade; logo recibiu da súa propia medicina por parte de Aznar. E así sucesivamente, no que se pode catalogar de verdadeiro paso atrás no que debe ser a dinámica parlamentaria democrática e de pontes tendidas ao diálogo. A política de Estado converteuse nunha praxe aceptada de sucesión de ditaduras de catro anos, nun clima normalizado de mesquindade, mirada ruín e curta de horizontes por parte de prosélitos sectarios, con comportamentos gregarios ao abeiro do paraugas que une os seus intereses espurios.
Só cabe unha precisión, importante, neste panexírico de Suárez: maior mérito que a súa achega á transición a un estado democrático o atesoura, sempre en primeiro lugar –incluíndo o valor da mobilización popular-, o papel da resistencia e a loita do Partido Comunista: un movemento medio aniquilado pola bicha xenocida que á súa volta non pediu en ningún momento que quedarán sen efecto as decisións sucesorias de Franco; non pediu a renuncia e/ou destitución dun xefe de estado imposto polo golpismo e tampouco clamou pola deshabilitación dunha monarquía que fora imposta para impedir a restitución da República.
É unha cuestión de tempo, pero xuntos e sen recorrer nunca a un ápice de violencia, PODEMOS superar este modelo de xerarquía anacrónico, tristemente baseado no mantra que dende os poderes fácticos e a bicefalia se empeñaron en acuñar e que aduce que sen a existencia da monarquía os españois volveriamos matarnos, esquecendo que a guerra foi a consecuencia dun golpe de Estado dende a cúpula e non ao revés.



lunes, 24 de marzo de 2014

Desvergonza política


De como unha imaxe entenrecedora cala na desmemoria da sociedade.

Resulta entenrecedor ver como dende hai unha semana candidatos ás europeas dos dous grandes partidos sobre os que descansa a alternativa de poder visitan industrias e a agricultores e gandeiros do país galego. Os mesmos que entregaron o sector lácteo aos franceses; os mesmos que sacrificaron o sector pesqueiro para privilexiar tratos de favor ós detentadores dun sistema baseado na especulación financeira, os especuladores no taboleiro de xadrez en que se converteu esta Europa de dúas velocidades; os mesmos que fixeron renuncia de funcións con respecto ao naval, asfixiando a oferta especializada dentro do fluxo de demanda privada dos estaleiros públicos sen carga de traballo dentro da órbita do estatal; os mesmos que impediron o dereito a competir aos sectores primario e industrial do país, en igualdade de condicións dentro do marco europeo, son agora os que visitan as granxas, os estaleiros, as industrias, proclamando que son os mellores defensores dos seus intereses.
O Vaticano, Bruxelas e, pronto, os consulados convértense en lavadoiros para que personaxes que saíron indemnes da acción dunha Xustiza politizada volvan ao cabo de catro anos para participar de novo na vida pública con todas as súas aspiracións a abranguer esferas de poder con propostas de cambio. Esas son as súas motivacións. Está ben, pero non insulten a intelixencia de tanta xente fodida, sen acceso ao crédito, sufrindo as consecuencias de prácticas desleais e ilegais das grandes corporacións foráneas sen que as autoridades interveñan; padecendo a deslealdade de medidas arancelarias proteccionistas que, encubridamente e, en ocasións, explicitamente, dan toda a vantaxe competitiva ás empresas que se nutren de emprego precario, escravo, nun escenario de nulo retorno do diñeiro á sociedade onde están implantadas.
Durante os últimos 20 anos só a voz do BNG ten levado propostas e reivindicacións en clave de país a Bruxelas e a Madrid. Galicia necesita esas voces que a defendan fronte ao abuso contra os nosos sectores produtivos. PP e PSOE non fixeron se non obstrución aos intereses dos nosos clusters. Son feitos. Ana Miranda defendeu máis peticións e propostas en Bruxelas que a bicefalía en todos os seus anos de presenza, limitada a negociar en favor da gran banca e disposta a aceptar, como solucións máxicas, o arrancado de viñas e oliveiras, o despezamento de barcos e o peche de explotacións gandeiras. Teñámolo en conta á hora de votar e recordémolo aos que veñen a última hora con propostas novas que as diferenzas de matiz non deben impedir a unión de forzas contra o inimigo común. Ou é que o personalismo egocéntrico nos vai seguir levando á atomización aos que loitamos contra un sistema podre que, unha vez máis, encontrará a vitoria na división dos que repensan o Sistema?




Libre asociación en Arteixo para celebrar o San Xoan?

¿Vivimos nun Estado democrático?   Un grupo de veciños de Arteixo unidos pola súa ideoloxía (materializada nos proxectos de Alternativa dos ...