ALGO SE MOVE NO SUL DE EUROPA: O EFECTO DOMINÓ
Tsipras ten por diante a obriga programática e moral de non condenar á
miseria ámetade dos seus conciudadanos. E para ilo non abonda con
amosar forteza diante do BCE, do FMI e da Troika. Tsipras ten que
concentrar o foco en reducir a brecha entre ricos e pobres. En
coherencia co se programa, coas súas ideas, ten que eliminar os
privilexios esaxerados da oligarquía e tamén reducir os salarios e as
pensións das escalas altas do funcionariado, obscenos en comparación cos
da clase media.
Pero non abonda con forzar aos privilexiados a transitar pola vía de
compartir clima e destino co resto da colectividade. Trátase tamén de
modernizar o funcionamento administrativo, para facilitar o
emprendemento, acabando cos atrancos burocráticos propios do século XIX
que aínda perviven no país. Trátase de establecer regras iguais para
todos e de rematar coas xubilacións anticipadas quince anos precisamente
en postos de traballo da moqueta, que non conlevan o desgaste da mina, a
estiba ou a pesca intensiva.
Para todo ilo, a Tsipras de seguro non lle faltan melindres, pero
sería moi de agradecer que a Europa da plétora, de xeito solidario,
establecera regras de xogo que gravaran a deslocalización das empresas
como instrumento para a chantaxe política. Ao fin, namentres persistan o
trato de favor para a acumulación do capital sen contraprestracións
sociais e mentres pervivan os paraísos fiscais pouco poderá facer a
clase política á esquerda do bipartidismo na súa lexítima pretensión de
que a maioría da clase traballadora non derive nunha nova estrutura
conformándose xa no Sul do vello continente: a clase dos escravos.
E nise punto onde se producen resistencias que ansío saibamos
aproveitar. Os mozos e mozas europeos teñen demasiada cultura e
preparación para entregar a súa vida pol-a mera subsistencia. Os que
teñen fillos ou persoas dependentes ó seu cargo están máis atrapados,
pero en xeral podemos estar asistindo ao xérmolo dun grande movemento de
rebelión fronte ao proxecto da Oligarguía de asiatizar Europa. Os mal
chamados partidos populistas –sendo rigurosos é o PP o paradigma de
partido populista-, cuxos seguidores teñen espíritu crítico e formación
superiores ao resto dos segmentos ideolóxicos, dar oso e carne a esa
rebelión. Semella que non se trata senón dunha cuestión de tempo que o
poder financieiro tome conciencia do contaxio da idea de ver
desaprobadas as súas políticas e conductas faltas de ética. Chegado ese
momento, pode que o dique que defende a xerarquía capitalista ceda, se
resquebraxe, e non teña outra salida que aliviar a presión reducindo a
dimensión dos seus privilexios en favor da recuperación de dereitos e
prestacións sociais conquistados pola vía do traballo e a implicación
cidadán. Ou iso ou a inmersión na senda perigosa do descontento crecente
e da deprivación que anticipan cousas ben peores.
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
Libre asociación en Arteixo para celebrar o San Xoan?
¿Vivimos nun Estado democrático? Un grupo de veciños de Arteixo unidos pola súa ideoloxía (materializada nos proxectos de Alternativa dos ...
-
(Ou de como a Política pare monstros) “Asumo esta gran responsabilidade, inviable sen o apoio impagable e sacrificado da miña fam...
-
Só 3 de 70 bispos teñen informado en España á Fiscalía respecto dos abusos á menores por parte de curas das súas dioceses. Esta actitude ...
-
Non só na esfera novelesca é pertinente a ficción. Se ben é certo que, se cadra por unha crise imaxinativa, a liña cultivada polos auto...
No hay comentarios:
Publicar un comentario