Mariano Rajoy entrou na sexta década dá súa vida sen ter dirixido unha soa palabra aos seus paisanos na súa terra en lingua galega. Será que non merecen esa consideración os galegofalantes deste país, nin na romaría esa que fan no monte do Faro, nin no “Carballino”, onde o amante das touradas e alto cargo na Deputación pasou parte dá súa infancia, por motivos do destino do seu pai. Nin en “Sanjenjo”, onde coñeceu á que Viri-á ser a súa dona, filla do alcalde dunha vila galega, que non madrileña.
Dificultades para a aprendizaxe? Ben, o personaxe di coñecer e falar o franchute. Logo, que carallo pode impedirlle desenvolverse na lingua de Rosalía e de Castelao, aos que tanto recorren útimamente desde a súa Formación para esgrimir músculo de país?. Paradoxal!, tendo en conta que os mestres que debuxa o intelectual rianxeiro perden a vida por defender a súa lingua, a lingua que Rajoy Brey non usa nunca públicamente (coido que tampouco en privado).
Non pode tratarse de ignorancia cando o cidadán Brey fala do Carballino ou de Sanjenjo. O deste home, se non é produto de estudos sisudos diverxentes ha ser seguidismo político da laboura colonizadora da Corte, do cortello centralista que mandou unha recua de censores a principios do século XX para castraren a toponimia, para deturpala, para castelanizala e darlle o brillo que a suxa pegada do autóctono lle quitaba. Así ven a explicarse que un fulano que viviu de neno non Carballiño traduza o nome polo Carballino -inexistente na etimoloxía- no canto de “El Roblecito”. Ou a súa outra tradución de Sanxenxo por Sanjenjo -Jenjo?-, no canto de San Ginés.
Dicía ou insigne sociolingüista Mareca Cortés que o feito de odiar o de renegar da cultura e da idiosincrasia dun pobo é un elemento perturbador que enlentece e mesmo impide a aprendizaxe efectiva, fluída da súa lingua, mesmo cando se ten convivido con ela, mesmo cando a teñen usado os pais e os abós para dirixirse aos “outros”, cando non asiste un sentimento de dignidade a respecto do pobo ao que se pertece, a respecto dous sinais de identidade proprios.
“É que eu, para falalo mal, prefiro non falalo”. “Son máis galego que ninguén pero non me gusta darlle patadas á lingua galega. Meréceme moito respecto”.
¡I eu que pensaba que o respecto consiste en adeprendela, usala, mamala, comunicarse con ela, aínda que sexa a trompicóns, se hai alguén preto de nós para contarnos, emocionármonos, rifar, declararse, cantar ou, sequera, para pedirlle un voto de confianza ao electorado e un pasaporte para Administrar e para exercer o poder!.
Rajoy representa, cando ignora durante sesenta anos á lingua galega, todos eses sentimentos de ignominia, vergoña, malos tratos, afrenta, reducionismo, colonización e vasalaxe con que o centralismo esmagou ao noso pobo, abusou da súa forza de traballo e expoliou a súa riqueza.
Non existe ningún outro exemplo xa no mundo dun líder estatal que se dirixe ao seu país, onde está ou seu berce, ignorando a lingua dous seus devanceiros, unha dás súas dúas linguas maternas. A Historia vaille pasar factura por iso e por “otras cositas”.
Dificultades para a aprendizaxe? Ben, o personaxe di coñecer e falar o franchute. Logo, que carallo pode impedirlle desenvolverse na lingua de Rosalía e de Castelao, aos que tanto recorren útimamente desde a súa Formación para esgrimir músculo de país?. Paradoxal!, tendo en conta que os mestres que debuxa o intelectual rianxeiro perden a vida por defender a súa lingua, a lingua que Rajoy Brey non usa nunca públicamente (coido que tampouco en privado).
Non pode tratarse de ignorancia cando o cidadán Brey fala do Carballino ou de Sanjenjo. O deste home, se non é produto de estudos sisudos diverxentes ha ser seguidismo político da laboura colonizadora da Corte, do cortello centralista que mandou unha recua de censores a principios do século XX para castraren a toponimia, para deturpala, para castelanizala e darlle o brillo que a suxa pegada do autóctono lle quitaba. Así ven a explicarse que un fulano que viviu de neno non Carballiño traduza o nome polo Carballino -inexistente na etimoloxía- no canto de “El Roblecito”. Ou a súa outra tradución de Sanxenxo por Sanjenjo -Jenjo?-, no canto de San Ginés.
Dicía ou insigne sociolingüista Mareca Cortés que o feito de odiar o de renegar da cultura e da idiosincrasia dun pobo é un elemento perturbador que enlentece e mesmo impide a aprendizaxe efectiva, fluída da súa lingua, mesmo cando se ten convivido con ela, mesmo cando a teñen usado os pais e os abós para dirixirse aos “outros”, cando non asiste un sentimento de dignidade a respecto do pobo ao que se pertece, a respecto dous sinais de identidade proprios.
“É que eu, para falalo mal, prefiro non falalo”. “Son máis galego que ninguén pero non me gusta darlle patadas á lingua galega. Meréceme moito respecto”.
¡I eu que pensaba que o respecto consiste en adeprendela, usala, mamala, comunicarse con ela, aínda que sexa a trompicóns, se hai alguén preto de nós para contarnos, emocionármonos, rifar, declararse, cantar ou, sequera, para pedirlle un voto de confianza ao electorado e un pasaporte para Administrar e para exercer o poder!.
Rajoy representa, cando ignora durante sesenta anos á lingua galega, todos eses sentimentos de ignominia, vergoña, malos tratos, afrenta, reducionismo, colonización e vasalaxe con que o centralismo esmagou ao noso pobo, abusou da súa forza de traballo e expoliou a súa riqueza.
Non existe ningún outro exemplo xa no mundo dun líder estatal que se dirixe ao seu país, onde está ou seu berce, ignorando a lingua dous seus devanceiros, unha dás súas dúas linguas maternas. A Historia vaille pasar factura por iso e por “otras cositas”.
Castelao: a derradeira lección do mestre
No hay comentarios:
Publicar un comentario