© blog: Son de Oleiros

sábado, 21 de marzo de 2015

¿Violación de la jornada de reflexión?


Estamos cansados de la ingeniería mental del Poder dedicada a intervenir en las mentes de los ciudadanos. ¡Cuanta energía volcada en obtener ventaja partidista y qué poca en debatir e implementar decisiones estratégicas que saquen de la indignidad a millones de familias!
Con el asalto subliminal a la prescripción de una jornada para la reflexión se evidencia la existencia de una mano, cobarde y acechante, oculta, que mece la cuna. Porque hoy, jornada de reflexión en Andalucía, Radio Nacional de España-Radio cinco, cada 15 minutos, ha venido dando la noticia de un Rajoy interviniendo en Valencia para respaldar a los candidatos a la alcaldía. Y, en cada ocasión, se ha emitido un fragmento de la intervención del Presidente en clave de estadista para prometer la creación de quinientos mil puestos de trabajo por año hasta alcanzar la cifra de veinte millones de activos en el país. Y la crónica se alargaba lo suficiente para recoger de su voz la necesidad de desmarcarse de aventuras e invenciones de formaciones advenedizas.
Quizás para ofrecer una imagen plural, acto seguido, Radio Nacional de España emite las declaraciones de Pedro Sánchez, también dentro de un contexto municipalista, en Sanabria, defendiendo la tesis de que el PSOE es la única formación sensible a la situación de indignidad vivida por una parte muy importante de los españoles. Estas retransmisiones se reproducen todo el día cada 15 minutos en todo el país, también en Andalucía. Pareciera que sólo se mueven, incluso en las horas de descanso para la mayoría de los españoles, los de los dos grandes partidos, velando por los intereses de los españoles.
En fin, no sé si es legal, pero desde luego no es ético. Se trata de una forma torticera de no respetar la jornada de reflexión y, lo que es más grave, cuenta con la utilización de medios públicos que deben estar al servicio de la pluralidad, de todos los españoles. De todas maneras, ¡cuan desesperados están para intervenir de una manera tan subterránea hasta la madrugada buscando arañar el último voto, captar al último indeciso y subvertir al que amenazaba con vencer el miedo a la libertad, por culpa de algunas cositas que… pueden ser ciertas.


Foto: Efe


Deja un comentario

Busca material de nuestra web

jueves, 19 de marzo de 2015

Hay que apartarlos de la situación de decidir por nosotros



¡Perplejidad! Andalucía, una vasta comunidad con casi tantos habitante como Grecia o Portugal, tiene como líderes políticos de los partidos con más respaldo popular durante tres décadas a energúmenos que utilizan la oportunidad de debatir sus programas en público para el insulto y la práctica durante la hora y media que duró el encuentro del “y tu más”. Urgidos por la moderadora para que explicaran sus propuestas se limitaron a recitar desideratas pero sin poner sobre la mesa ninguna medida concreta para crear empleo y aprovechar las oportunidades potenciales que la región, por lo demás rica en recursos, ofrece
Es un panorama desolador. Allí no se habló de inversión en I+D+I, de energías renovables, de construcción naval civil, de acuicultura, de optimización de los recursos pesqueros, de formación profesional, de cambios radicales en las políticas de subvenciones, de puesta a disposición de bancos de tierras, de incentivación del cooperativismo, de equiparación legal y real de la mujer en todos los ámbitos, de freno al abuso de posición de las energéticas... Allí no se habló de nada –mención aparte al representante de IU, que aportó alguna idea generalista-. Allí se recurrió a la frase hecha, al chascarrillo y al cruce de acusaciones intentando demostrar que los otros son los corruptos pero dejando claro, de paso, que ambos partidos están enfangados. Allí se dejaron caer, por la traición del subconsciente, ideas perversas sobre nacionalismos excluyentes y poco o nulo talante constructivo.
El país necesita una regeneración que va más allá de la eliminación de los corruptos de las listas. La sociedad necesita la recuperación de la figura de políticos con capacidad de gestión y, me atrevo a decir, altura intelectual y cultura de estadistas abiertos a la contaminación de experiencias de gobierno llevadas a cabo en otros lugares con resultado de éxito e importables.
Hay que desterrar de la Política no sólo a los corruptos. También a los mediocres y a los que tienen su horizonte en ganarle la partida a la oposición por el camino de la dialéctica ocurrente pero vacía de verdadero contenido social. En una empresa privada sólo podrían ser Consejeros, en pago a sus “favores”. Es el destino de todos los mediocres que nos gobiernan y que dedican buena parte de su energía a dibujar un escenario próspero para las grandes empresas. Si en el futuro se les diera parte en la gestión de esas compañías, como se hizo con Rato para apartarlo de la lucha por el Poder, las hundirían en un tiempo record. Y eso si que es imperdonable y siempre tienen que repararlo los impuestos de la clase trabajadora. Mientras tanto, van hundiendo al país, que para ese menester sí que están preparados.



Foto: La Opinión de Málaga
























https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcS1r0Z6HEeowHJcNLDQOt77bKg_ZetP5eSdFvzDrxZ0__fmAX7VOg

jueves, 5 de marzo de 2015

Os descridos dos cincuenta

Prego de descargo

Descridos, escépticos veñen a chamarnos, si, aos que nacemos aló pola metade do século pasado. Fano de xeito un tanto displicente, como se non fóramos quen de tomar partido por causa ningunha, como se mesmo a anarquía non constituíra a fórmula de convivencia máis esixente e solidaria, máis interactiva e empática.
O certo é que mamamos unha realidade singular polo que tiña de empacho de contradicións nun cruce de camiños da Historia: ideolóxico, cultural como digo, artístico, profesional, de expresión da intimidade…
Jastabamos pista nas distoteques coa Tamla Motown, pero tamén na sala Rei Brigo, cuberta si, pero co chan de terra, palco para as orquestras e mesmo barraca de tiro, nun alarde do que o doutor Santiago Lamas cualifica con tanto tino como a Galicia borrosa. Na nosa discoteca, o Triqui triqui de Demis Roussos e Peret, Harry Nilson e Jaime Morey, Karina e Leonard Cohen, Pucho Boedo, Cat Stevens, Tony Ronald, James Taylor, Los Valldemosa, Mike Oldfield, Rashmaninov, Massiel e Mari Trini. Bruno Lomas, os pasodobres da orquestra Gran Canarias… Recibiamos Formación del Espírito Nacional e líamos a Martín Vigil pero tamén a Bakunin e a Jean Paul Sartre. Viviamos a condena por masturbarnos e a penitencia das avemarías pero a cabeciña non paraba e buscaba outras luces en Artaud (El momo desnudo), Monique Vittig (el cuerpo lesbiamo) ou collía apuntes sobre a magnitude potencial da maldade en “Las once mil vergas”.
O modelo franquista quería encher de medievalismo as nosas mentes pero estaba a practicar psicoloxía inversa con boa parte da nosa xeración coa promoción daquel cine de Paco Martínez Soria, Jose Luis López Vázquez, Lali Soldevilla, Alberto Closas, que ademais de enxalzar os valores do Réxime evidenciaba os complexos dunha sociedade camiñando cara á involución. Pero nos flipabamos coas pelis de Berlanga e Buñuel e coas entregas “de arte y ensayo”, a meirande parte francesas, no cine Goya.
A penitencia morada e patética da Semana Santa naquel Estado confesional, paraíso para un clero que coa reforma Wert revive o seu protagonismo doutrinal como se so desde o dogma se puidera formar aos cidadáns na convivencia, incluía a Barrabás, Marcelino pan y vino, cartas a los Corintios, a los Filisteos… pero tamén o des tape calculado, aquel acceso á carne con moraliña que xa era dabondo para os nosos pais. Para nos, máis aló do Rubicón, agardaban “El último tango en París”, a versión íntegra de “Gilda” e a pseudopornografía de estraperlo.
Toda esa potencia antitética cobraba aínda máis dimensión en Galiza pola fractura entre tradición e modernidade, entre rural e urbano, entre a esfera caciquil e a universalidade que nos proporcionaba un acceso crecente e imparable ao coñecemento de que outro mundo era posible máis aló da asfixia que impoñían a Igrexa e una Ditadura cimentada sobre a posesión da forza e o poder polos máis mediocres e a aniquilación ou desterro do xenio e da brillantez intelectual.
Na oposición de contrarios como na percepción da escala de grises entre o branco e o negro os que rondamos os sesenta anos vimos aguzado, mediando maior ou menor empeño, o noso xuízo crítico e a conciencia do importante que é a procura sempre das mellores fontes para logo elixir con mellor criterio.
Esa derrota (viaxe con rumbo) ía caracterizar xa o noso periplo vital desde a convicción de que a democracia en España é un réxime tan desexado como imperfecto. Hai moito voto ditado tanto pola persistencia na ignorancia como pola emerxencia dunha grande masa sen criterio, acrítica, manipulable e manipulada, pouco dada a complicarse a vida tratando de percibir que a realidade non ten un único plano.
Só nunha sociedade con pobre acceso á cultura se pode concibir tamaño grado de podremia e de perversión do Sistema como o que caracteriza ás altas Institucións do Reino de España, onde, ademais, non se cumpre a primeira premisa para certificar que o noso é un Estado democrático: a separación de poderes. Tampouco existe, de facto, unha verdadeira liberdade de prensa.
Neste contexto, aínda adquire unha gravidade maior o paradoxo de que pese o mesmo o voto dos que limitan a súa pescuda de información e alimentación sobre o entorno á visión de “Sálvame de luxe” que o de aqueles con inquietudes por empaparse do que concentra as vidas da colectividade, seleccionando as fontes, interactuando e dedicando doses de forza en formarse e madurar como cidadán comprometido con causas que entende xustas. Se cadra é por iso que os descridos dos anos cincuenta somos mal entendidos cando chegamos a opinar que, asegundo que “democracias”, algunhas son moito peores para os cidadáns que as certas “tiranías” exercidas por homes bos e sabios. Exemplos hai na Historia. Pero postos a elixir, prefiro unha democracia habitada por cidadáns libres cando a “liberdade” é unha conquista a partir da busca do coñecemento e do esforzo no crecemento persoal.

© El País



Deja un comentario

Busca material de nuestra web

Libre asociación en Arteixo para celebrar o San Xoan?

¿Vivimos nun Estado democrático?   Un grupo de veciños de Arteixo unidos pola súa ideoloxía (materializada nos proxectos de Alternativa dos ...