© blog: Son de Oleiros

martes, 26 de mayo de 2015

CAER DA BURRA



Nas entrevistas do día despois os “notables” con praza en diversas atalaias dos medios coruñeses están a falar de que o voto das mareas é o esborreco de xente nova indignada e con pouca experiencia democrática. ¿? Reproducen a xeito de verdade universal a consideración de que A Marea non ten outro programa que a reacción contraria ao PP, un partido ao que ven desgastando, segundo eles, o exercicio do poder, como se este, en por si fora desgastante con independencia de como se administre. É algo ben chusco, refutable por exemplo en Rianxo ou en Oleiros, Carballo, etc... Ningunha referencia aos efectos da corrupción, a contratación fora dos canles legais, o silencio cos cidadáns...
Eses notables de medios capitaliños conclúen insistindo en “¿qué se puede esperar de esas mareas que venga a solucionar los problemas de los ciudadanos? “.

-No sei como o farán as Mareas pero si sabemos como o fixo o PP.
-Xa non ten encaixe seguir a sementar a idea de que os arquitectos de As Mareas son bolivarianos infectos, cabreados e falando para xente que non ten capacidade de reflexión nin criterio para opinar e tomar partido. Médicos, avogados, profesores de universidade, periodistas... os concelleiros de As Mareas van ser persoas na meirande parte con grande formación intelectual, integrados na sociedade, cun discurso ben percibido por xente de toda condición e grao de formación.
-Xa non funciona pois o mantra reducionista do rancio Sistema privilexiado a respecto de que as Mareas triunfan abducindo aos novos.

Cando se iguala en número de votos, desde unha posición de saída tan recente, a un partido popular con tanto poder, cunha arañeira de redes clientelares e prácticas nepotistas e de enchufismo tan asentadas e fornecidas co uso discrecional do diñeiro, non abonda para explicalo o de meter nun nicho de moda o soporte cidadán emerxente, non abonda con aludir a unha “segmentación” inventada, apoiada na tendenciosidade e non nos efectos dos feitos.

Dito isto, eses notables denúncianse cando ningunean a capacidade de discernimento da xente nova e o seu grao de xuízo crítico sobre as mensaxes que reciben.

EPÍLOGO: No día despois, cando falan de sorpresa en Madrid, Barcelona, Compostela, A Coruña... poñen de manifesto que seguen sen caer da burra. A “hostia” da que fala a do caloret aínda pode ser máis xigantesca nas eleccións xerais. Rajoy ten razón nunha cousa: non saben comunicar. De feito temos que enterarmonos pola prensa dos casos de corrupción e contabilidade B que corroen uns cimentos en caída libre.










lunes, 25 de mayo de 2015

Hoxe xa é mañá. Eloxio da tenacidade.

O outro día, repartindo programas do movemento veciñal na metrópole, algúns compañeiros visitaron a sede dun sindicato enraizado cun Partido de longa Historia. É interesante o que me contaron:
“Como a nosa Historia e máis curta, e os nosos feitos, segundo din, tampouco os coñecen vostedes, porque non teñen interese, pois vivimos ó outro lado da ría, pregúntannos pola nosa idea da Política, dado que a vostedes, ao parecer, xa os autentica o peso do paso do tempo”.
Entraron nun pequeno debate, logo de recibir a acusación de andar a dividir a esquerda. Os compañeiros do movemento veciñal escoitaban o aluvión, conscientes de que aqueles homes e mulleres (escasas), reunidos para reforzaren a súa ollada umbilical, pensaban que xa o tiñan todo feito. Escoitaban como declinaban tódolos verbos en pasado, sen percibir nin un ápice de autocrítica no seu discurso.
Pero chegoulle aos compañeiros, ao fin, esa invitación a debullar o xeito de definírense, de explicar porque se consideran distintos e singulares sen apoiarse en bagaxe ningún. Desexaban só un pronunciamento teórico. E houbo que recoller palabras do saco:

-“Somos plurais. A sabedoría pode atoparse na Universidade, na escola da vida, nos novos, nos vellos…
-Non imos agardar a que a clase política arranxe os nosos problemas. Na forza da nosa unión están as solucións.
– O benestar non é nada se non é compartido cos veciños
– Se cumpre cambiar algo para que todo funcione, fai-se
– Cando decidimos por parroquias, que é o que precisamos, aplicámo-lo sentido común. “Non queremos pontes mesmo alí onde non hai río. Non queremos obras suntuosas. As mellores inversións semellan intanxibles e teñen que ver con axudar a quen o precisa e asegurar os servizos básicos a toda a poboación.
– Non é san estar na política por vaidade ou por fame de éxito persoal. O equilibrado e estar para tomar responsabilidades, para ser donos do modelo de desenvolvemento que queremos para o noso territorio, habitable e humano.
– Somos asemblearios en verdade. Os nosos representantes saen das entrañas do pobo, do movemento veciñal.
– Sabémo-lo que queremos pero tamén o que non queremos: corrupción, tratos de favor, especulación, mala administración, maquinarias políticas custosas e opacas…
– Coidamos dos nosos maiores voten a quen voten. Eles fixeron posible o que somos hoxe. Cada un dos nosos velliños é un tesouro de recordos único e insubstituíble.
– Sentimos una atracción telúrica po-la festa, po-los contos, po-la leria. Un optimismo esencial que se reflicte na nosa paisaxe humana e na elección dos nosos símbolos.

Aquela declaración de intencións non tiña relación ningunha coa rixidez dos programas ao uso, feitos para non ser cumpridos. De feito, nin a cordialidade amosada nas despedidas puido disimular a contrariedade debuxada naqueles rostros adustos, preparados de por adiantado fronte á ameaza da derrota. I é que o camiño é longo, pero só se fai con tenacidades en límite. E nese punto onde non se pode vivir só do “onte”. Hoxe xa e mañá e hai que seguir dándolle lume.




lunes, 18 de mayo de 2015

A ESTABILIDADE ANSIADA

"O que está en xogo é o futuro" (Dos membros do PP tamén)



Anda a militancia da gaivota a repetir o mantra, ata no máis pequeno dos espazos, de que só unha maioría obtida polo seu Partido é garantía de estabilidade. Os seus mamporreros mediáticos, pululando por páxinas de prensa e estudios de TV, fan o propio: Que vén o lobo! Que veñen os extremistas bolivarianos! Coma se o máis extremo non fose condenar á exclusión social a millóns de concidadáns, cunha frialdade infame, polo pecado de ter sido atrapados por unha burbulla que os pillou traballando mentres outros estaban a levalo crú.

Unha maioría do PP para a estabilidade!

Certo é. Estabilidade no engorde da brecha entre ricos e pobres, nas liñas de apoio á banca que desafiúza tamén con ritmo sostido e que agora, magnánima, acepta a dación en pagamento: esa fórmula ignominiosa para a esencia dun Estado garantista que permite que un pai coa súa prole quede na puta rúa, aínda que pagase unha parte importante da súa hipoteca, para que se lle exonere de atender o resto do compromiso.

Estabilidade!... na contratación por horas de profesionais médicos para atender fluxos de traballo nos hospitais. Estabilidade, para vender empresas públicas, autoestradas, etc. a mans privadas amigas (p. ex. Sacyr) por catro cadelas para que estas fagan caixas revendéndoas con grandes plusvalías a capitais foráneos que veñen abusando na fixación das tarifas aos cidadáns indefensos.

Estabilidade! no nivel de aforamento, nos privilexios fiscais, na transparencia sobre o intranscendente para ocultar a opacidade sobre o que importa. Estabilidade para frear as comisións de investigación, para reformar por decreto a Constitución e atender aos intereses das concentracións de capital antes que os dereitos fundamentais dos cidadáns á vez que se obstrúe a necesaria reforma dunha Constitución que xa non pode atender axeitadamente a realidade territorial.

Queren estabilidade para seguir incumprindo o programa electoral! Para atribuír todos os males á herdanza recibida, para reinterpretar os datos e para perverter a linguaxe, para chamar á emigración forzosa dos nosos fillos "mobilidade exterior", para manter o status da xerarquía católica -que non de Cáritas-, para aplicar as súas reformas que agrandan a fenda entre ricos e pobres e consolidan a precariedade laboral, para asiatizar o país nun continente que só pode competir pola vía da excelencia.

Estabilidade outros catro anos!: no ritmo con que afloran, día tras día, casos de corrupción nas súas filas infectas, en todas as Administracións, en todas as posicións de poder. Estabilidade no tráfico de influencias, no suborno, na malversación, no saqueo, nas adxudicacións irregulares.

Estabilidade para non admitir responsabilidade na elección dos colaboradores corruptos con resultado de baleiro de recursos destinados á educación, á sanidade, á formación.

Estabilidade outros catro anos para asistir á retirada progresiva das axudas á dependencia, das dotacións para a investigación en enfermidades raras, para persistir na aplicación da vacina contra a hepatite "C" cando xa se entrou na fase cirrótica.

Queren incrementar de xeito estable a perda de horas de traballo brutas, a caída da porcentaxe da poboación activa, a desprotección aos parados de longa duración, pero tamén a clericalización nos centros de ensino en detrimento da educación en valores para a convivencia cidadá; desexan estabilizar a perda de dereitos, a persecución da expresión popular na rúa, o trato fiscal de favor aos que máis poden pagar e a presión sobre as rendas da clase traballadora ata o seu empobrecemento literal.

 É esa estabilidade a que reinou en varios centos de Concellos españois con boa parte dos seus concelleiros -en Santiago todos menos un- imputados por conceder contratas de forma fraudulenta. E agora chegan "os revolucionarios, " os indignados por todo isto e queren romper ese estado coas súas propostas frívolas e aventureiras. En Compostela, con Martiño Noriega e a súa "Compostela Aberta", pero tamén en Valencia, a través de pactos que poñan en xaque á dama do caloret e os gin tonics en suites de luxo, ou á Sra. Aguirre, campioa da honradez e honestidade pola súa rapidez en despedir a todos os corruptos que elixiu para persoal de confianza.

Chegan, pois, os que fan política de cafetaría, os empeñados en debater cando España o que necesita é esa placidez, calma e estabilidade que permite ao partido maioritario vivir nunha torre de Cristal onde calquera luxo inimaxinable, sibilino, é o chocolate do loro, aínda que o país se fenda polos catro costados.




sábado, 16 de mayo de 2015

Saber más para decidir mejor

La vida es un conjunto de decisiones, incluidas las de rehuir la toma de decisiones. Hay muchos momentos en que personas que nos rodean, en posiciones dominantes, optan por la laxitud. Y el caso es que han llegado ahí a pulso, evitando pronunciarse sobre lo importante pero colocándose del lado más conveniente a sus intereses. Son seres adaptativos, de discurso ocasional que vale para un roto y un descosido. En su momento accedieron a un peldaño, a una posición de palanca y desde entonces fortalecieron su curriculum con los silencios, las censuras subterráneas a los atrevidos y el premio a una cohorte creciente de valedores que, al fin, son instrumentos para su ascensión cuando otros méritos y capacidades personales no asisten.
En la banca, en los Consejos de Administración de las Grandes Empresas pero, y sobre todo, en la Política son un lugar común, un Clásico y un freno para el progreso y la evolución de la democracia. Son un cáncer contra la humanidad, los sentimientos, la bonhomía. Practican un dualismo pactado, interesado para obstruir el acceso a puestos de decisión de personas con capacidades y con vocación de entrega a las causas colectivas. Utilizan un lenguaje impostado como llano para resultar cercanos e impostado como técnico y elevado, cuando conviene aparecer como humanos aun sabedores de grandes secretos y de llaves maestras para dirigir el país inimaginables para el común de los mortales. Pero, en el fondo, son mediocres adaptativos que han sabido poner el foco en su ascensión y que rehúyen el debate o simplemente siguen un guión pre-escrito para que el mundo que existe fuera de su circuito no les afecte.
Son una inversión muy onerosa para la sociedad, no sólo por lo que cuesta mantener al Sistema y a la cohorte que les sostiene en la cumbre, sino por su falta de escrúpulos para tomar decisiones que favorezcan a su Status en detrimento del resto de la sociedad. En lo personal son individuos desequilibrados: unos encuentran placer en el exceso, otros son aburridos y antisociales, refugiados o en la acumulación de protagonismo o de poder; otros coleccionan objetos de lujo, algunos creen amortizar sus frustraciones con el acceso a prostitutas para sentirse conquistadores; muchos son individuos que quemaron su infancia y su adolescencia construyendo una pasarela hacia la ascensión, y una vez escalada ninguna contraprestación es bastante para satisfacer su hambre atrasada y la necesidad de atención a su egolatría. Sólo desde ese mesianismo complaciente se puede intentar entender, que no aceptar, ese clima de impunidad en el que parece nadar una clase política, una partitocracia podrida hasta la médula en todos sus estamentos y que lejos de concebir que hay que pagar por su responsabilidad en esta deriva todavía saca pecho en los mítines argumentando que son la única opción para la estabilidad y la transparencia al tiempo que demoniza e incluso criminaliza a la discrepancia.
La vida es un conjunto de decisiones. Querer ignorar en las urnas la coherencia entre estas y las consecuencias ha llevado a muchos ciudadanos a situaciones lamentables. La clave: asumir la responsabilidad de saber lo que está pasando para que nuestro voto gane en calidad. Ya lo advertía Cicerón: “Es propio de todo hombre errar; pero no es propio de nadie sino de los insipientes permanecer en el error”.





© El jueves

Oleiros: promesas fronte a feitos




 O partido popular promete en Oleiros, por boca da súa candidata, talleres de memoria e un completo programa de actividades cardiosaludables para os maiores,  rotas de sendeirismo e excursións para coñecer Galiza, un observatorio da familia e outro de país de alumnos con ensinantes, impulso ás actividades artísticas e á danza, vivendas sociais, programas de inserción laboral para os xóvenes e plans que preserven a integridade medioambiental no futuro. Todo estaría de maravilla se non fora porque esas cousas xa están e marcha en Oleiros, de xeito diferencial dentro do área metropolitana, desde hai ben tempo. ¡Hilarante, se non fora polo que conleva de descoñecemento da vida dos Oleirenses por parte de alguen que aspira a representar os seus intereses? En que remoto país leva vivindo estes anos a candidata do PP, ou os seus axudantes na confección do programa, para descoñecer o nivel de actividades que tódolos días, de xeito normalizado, se levan a cabo nas Casas do pobo, na Fábrica, nas piscinas municipais, nas escolas de danza e de música coa aportación tamén para valorar non só de monitores profesionais senón de voluntarios que colaboran arreo na organización. De que guindo veu a caer para ignorar que os plans de construcción de vivendas de protección oficial son os máis emprendedores do país e que só a burbulla ten feito que sexan, paradoxalmente, más atractivos os prezos libres.
Pero o máis abraiante de todo e que, a respecto do resto das propostas, foi o PP –xunto co PSOE- o que bloqueou a aplicación dunha subvención de mil millóns das antiguas pesetas para a construcción de Auditorium con Escola de Danza en virtude dunha negativa da Deputación, de carácter electoralista, para habilitar o terreo de Bastiagueiro con destino dotacional. ¡Perverso! Sen embargo o Concello non deixou sen desenvolvemento vocacional aos nenos e nenas Oleirenses e abordou con orgullo a construcción dunha Escola de Danza cos seu medios e con recursos do plan E ben utilizados.
É tamen abraiante, dentro da declaración de intencións, como digo, dos candidatos do PP falar de promover programas de inserción laboral cando a súa Formación ten suspendido ilexítimamente a dotación de cursos no Centro Isaac Díaz Pardo mentres a política da Deputación practicaba o clientelismo nas adxudicacións. Obsceno que falen de preservación do medio ambiente cando tivo que ser o movemento vecinal e o goberno da Alternativa o que paralizara a intención do goberno central do PP de asfaltar a costa de Dexo, como antes conseguirá deter o urbanismo salvaxe en Santa Cristina nun proceso que habería de ser o xérmolo da nosa singularidade.
E sobre o plan de mellora da educación e potenciación do diálogo no seo da comunidade educativa, ¿haberá que lembrarlles que a Xunta obrigou aos país e nais do Concello e especialmente de San Pedro de Nós a un estado de manifestación constante porque, a pesares de que o Concello puso a disposición da Xunta a finca Tenreiro, ésta dilataba ano tras ano a construcción dun Colexio comprometido e inexcusable para una poboación puxante que non quería ver aos seus cativos asistindo a barracóns.
Congratúlome da coincidencia entre eses desexos expresados polos candidatos do PP e o que xa son realidades no Concello. Por tanto, benvidos ao traballo a prol do benestar vecinal, se é que esa é a súa verdadeira intención. O que non sei e se a participación no Asociacionismo no Concello, un xeito de concebir a vida e non una industria para o peto particular, poderá cumplir as expectativas coas que aparecen de súpeto representando aquel papel do lobo que que pon a pel do cordeiro e enfariña as pezuñas para conseguir que lle abran a porta.






martes, 5 de mayo de 2015

I HAVE A DREAM

El memorable discurso de Martín Luther King en 1963, en plena era Kennediana, frente al Capitolio, ante una masa todavía hoy difícil de cuantificar, el 80% de ella constituida por negros, fue el espaldarazo definitivo para la plasmación en la ley de la igualdad de derechos entre todos los norteamericanos al margen de su raza. Muchos de aquellos manifestantes llegaron a Washington desde Baltimore en autobuses.
Cincuenta y dos años después, en los Estados Unidos le ha salido un competidor más fuerte que el racismo, aunque a menudo imbricado con él, a la comunidad negra: el capitalismo salvaje y sus efectos. En Baltimore, como en Nueva Orleans, la distancia entre ricos y pobres se ha agrandado hasta lo obsceno. Parámetros que miden el índice de desarrollo humano colocan a los afroamericanos pobres al nivel de los iraquíes. En ese contexto de miseria y desestructuración, en eses clima cerrado, enrarecido, sin horizontes de cambio los niveles de delincuencia se disparan. La respuesta policial se vuelve represiva y faltan los programas de asistencia social y de reinserción.
La elección de un presidente negro ha supuesto una cortina de humo sobre un problema que crece como una bola de nieve y con efectos perversos: la desindustrialización salvaje, la desinversión en sectores antes estratégicos sin que exista un plan B. A resultas de ello, sólo la minoría con acceso a las nuevas fuentes de oportunidades ve incrementar su riqueza mientras las bolsas de pobreza se ha enquistado en el seno de comunidades obreras abandonadas a su suerte.
El uno por ciento de los norteamericanos han multiplicado exponencialmente sus fortunas y hay una burguesía con enorme poder adquisitivo. En ambos bichos se da la presencia de afroamericanos que encuentran los puentes de unión con sus compañeros de estatus blancos a la vez que han perdido todo contacto con el mundo de sus hermanos que han corrido peor suerte.
Como en Baltimore, en cuyos barrios marginales vienen sucediendo asesinatos y usos desproporcionados de la fuerza ejercida por policías blancos pero también negros.
¿Racismo? SÍ, pero, sobre todo, clasismo, marginación, exclusión social… Los efectos de la eliminación de los altos hornos, el resultado de los movimientos de capital sin que la mano de obra suponga jamás una mínima barrera de salida y sin que la Administración del Black Man number one implemente medidas de reconversión que eviten el afloramiento de grandes barriadas fantasma, como en Baltimore, Detroit o New Orleans, sin esperanza, sin horizonte, yuxtapuestas a ese otro país de las maravillas y de las grandes oportunidades.



 

 archivo eluniversalsanantonio

Libre asociación en Arteixo para celebrar o San Xoan?

¿Vivimos nun Estado democrático?   Un grupo de veciños de Arteixo unidos pola súa ideoloxía (materializada nos proxectos de Alternativa dos ...