© blog: Son de Oleiros

jueves, 29 de diciembre de 2016

Estrés navideño

Frío irremediable, duradeiro, frío sempre. A fame roendo nas entrañas, a fame dos fillos, chorando sen chorar, devorados polo dispracer, cos ollos abarcados pola gran pregunta. A ruina económica, a perda da dignidade, pola forza. Unha enfermidade terminal, a desaparición de seres queridos, a linguaxe cruel das bombas e dos fusiles automáticos. Sufrir, a diario, a violencia do macho, unha violación, persecución polas ideas; petar en vano en tódalas portas suplicando por un traballo; padecer o acoso, o abuso de poder dominante e, ao cabo, sair a flote, se cadra, algún día. A capacidade de ser humano é asombrosa.
Ao outro lado da barreira, os consultorios psiquiátricos énchense nestas datas de persoas que din estar depremididas por mor do estrés das compras navideñas neses macrocentros que dan abrigo á entrega á plétora e á compulsión decadente. Ademáis refiren unha ansiedade insoportable alimentada pola secuencia de comidas e ceas copiosas de mais. A receita: deporte, repouso laboral, e balneario.

                                                               © Letra.org

viernes, 9 de diciembre de 2016

RAJOY NO WALL STREET JOURNAL

Ou sobre o uso perverso da linguaxe política.
Rajoy só concede entrevistas a medios estranxeiros. A primeira entrevista concedida polo que fora fillo predilecto de Pontevedra, o presidente Rajoy, é concedida ao Wall Street Journal. É un exemplo que fala da consideración que lle merece a sociedade española e, sobre todo, unha manifestación máis da súa “habilidade” para protexerse dos focos de tensión. O seu instinto de protección levouno a poñerlle un despacho a Soraya en Barcelona namentres el segue a trotar ceibe pola Moncloa.
Nese medio compórtase cunha deslealdade cara os novos partidos que representan a pluralidade que conmove o presunto prestixio da democracia española. O PP ten experiencia nisto: Aznar tildara de pedigüeño a González cando fora a negociar os fondos estructuráis nun cumio europeo. Na entrevista alerta contra o perigo que entraña o populismo e as forzas anti-sistema, equiparando a Podemos coas formacións políticas nacidas na crise dos anos trinta do século pasado.
É o discurso trampulleiro da dereita neoliberal, que si está máis preto de aqueles presupostos ideolóxicos do nacionalsocialismo, entre outros: peche de fronteiras aos que buscan asilo político -ou escapan da fame e da guerra, sen máis- e falla de diálogo coa diversidade e coa expresión plurinacional. Un filólogo diría que Populismo e dicirlle á xente o que quere ouvir para recibir o seu apoio, sabendo que non se vai a levar a cabo o prometido no discurso, que é mentira. Desde este punto de vista, o Partido Popular fixo un exercicio de populismo modélico nestas dúas lexislaturas.
Pero é que, por riba, Podemos non está en contra das regras democráticas do Estado, senón e “só” das violacións desas regras por parte de quen ostenta o poder, dinamitando dereitos fundamentais dos cidadáns e protexendo con aforamentos a representantes do pobo collidos coas mans na masa. Ten collóns que o Presidente do Partido encausado por una batería interminable de actuacións fora da lei non só non teña dimitido senón que ademais sinale internacionalmente a Podemos como o xerme de tódolos males, por levar no seu programa, entre outros obxectivos:
  • acollemento de refuxiados dentro dunha política comunitaria compartida
  • políticas fiscais redistributivas da riqueza
  • cambios nos tipos impositivos aplicados ás Grandes Sociedades e aos máis ricos
  • protección fronte aos recortes en Sanidade e Educación
  • tratamento diferencial aos autónomos para que tributen só proporcionalmente aos beneficios obtidos
  • eliminación da figura do aforamento
  • supresión de Administracións duplicadas
  • equiparación salarial entre homes e mulleres nos mesmos postos de traballo
  • mellora do sistema becario e residencial para permitir o acceso a estudos superiores universal
  • impulso ás renovables, supresión das trabas e impostos “ao sol e o vento”, eliminación progresiva da dependencia do petróleo, as nucleares e a queima de carbón.
  • Conciliación traballo-familia: creación de escolas 0-6 e centros de lecer, racionalización dos horarios, potenciación da utilización de espazos deportivos-recreativos, etc, etc, etc
Pero Rajoy, ao tempo que demoniza a Podemos no extranxeiro, ou mesmo declara que o de Italia e “un gran lío increíble”, non ousa, sen embargo, cualificar de populista a Donald Trump, de quen di: “debe ser juzgado por lo que haga y no por lo que haya dicho hasta ahora”. Nise caso, semella, non importa, xa que logo, o modelo de mensaxe co que gañou as eleccións.
Dáme noxo non só o maniqueísmo, a linguaxe torticeira neste caso, senón tamén o complexo de inferioridade dos españois respecto do Tío Sam que ven do século XIX e continúa hoxe coa mesma forza mesmo en quen nos goberna, pensando sempre en que non estornuden para non arrefriármonos.

jueves, 1 de diciembre de 2016

A Coruña, área metropolitana

La necesidad y la conveniencia de articular en áreas metropolitanas la vida de los ciudadanos de grandes urbes y de sus poblaciones satélites fue reconocida con éxito por los países con mayor índice de desarrollo humano hace ya décadas. El caso de Alemania es paradigmático. No se trató, en ningún caso, de un simple juego de palabras. La génesis de esas figuras, espejadas en un modelo real y que funciona con el paso del tiempo, presentaba muchas ventajas y ningún inconveniente. A saber:
 – Vertebrar la relación entre los habitantes de la capital y los de los núcleos satélites
 –Racionalizar el uso de los recursos disponibles. Repartir los costes de servicios básicos, sacándoles el máximo partido, y potenciar la ratio entre euro invertido y repercusión obtenida
-Facilitar el transporte entre los centros de trabajo y de ocio con una concepción global, que lleve a tratar como ciudadanos en igualdad de condiciones a todos los que viven bajo el paraguas del área.
 -Afrontar solidariamente las inversiones infraestructurales que importan a todos los habitantes.
 –Concebir, desde un enfoque también de interés mancomunal, la ordenación del territorio a la hora de decidir sobre donde ubicar los polos de interés –fabril, tecnológico, comercial, de protección natural, agropecuario, residencial etc.- allí donde se conjugan la conveniencia, la tradición, la mejor capacidad y las ventajas en los aspectos de competitividad, de incremento de la calidad de vida, de disposición de infraestructuras de comunicación, de necesidad de conservación del medio, de distribución de la población y su fijación, etc.
 –Obtención de mayores y mejores recursos e inversiones por parte de Administraciones supra metropolitanas en razón a factores de mayor población pero también de mejor planificación y mayor visibilidad en los conciertos regional estatal y europeo.

 A todas estas razones intrínsecas hay que sumar siempre las que vienen dictadas por la necesidad de potenciar, desde un análisis DAFO, las oportunidades y las ventajas competitivas con relación a lo que el área metropolitana puede ofrecer fuera de sus fronteras.
Hoy no se concibe el éxito de una fórmula coexistencial si no es, al mismo tiempo, desde el desarrollo de la potencialidad de una comarca. Desde esta aceptación, el área metropolitana de A Coruña ha de contemplar a los ciudadanos no sólo desde el hecho de que sus vidas transcurren dentro de unos límites geográficos. También tiene que acoger a los municipios que, apoyados los unos en los otros, atesoran una oferta diferencial por su excelencia valorable altamente en los mercados internacionales, por los operadores turísticos, en los circuitos culturales, en el mundo de la investigación y de los Congresos, en el ámbito sanitario, en la producción acuícola, en la propia ordenación del territorio...
Respondiendo a las dos perspectivas, la relacional y la productiva, es claro que el área metropolitana de A Coruña debe incluir en su conformación a los municipios de Carballo, Malpica, Laracha, Betanzos. Su identidad no es separable del hecho de que su población y su fuerza laboral está umbilicalmente unida a la de la capital; pero, además, la reserva Betanzos-As Mariñas, tanto como Bergantiños, Malpica, Caión son granero de cercanía para toda la población, completan un mapa en el que conviven servicios, naturaleza, sector primario e industrial y poseen oportunidades suficientes en productos diferenciales que están en vías de consolidar la fijación de población en áreas rurales, verdadero pulmón para el ámbito más densamente poblado, y haciendo que tanto el grado de autosuficiencia como la importancia de la metrópoli en el exterior aumenten gradualmente, con la consiguiente mejora en las perspectivas de oportunidades de trabajo a la vez que se frena la congestión del área capitalina con todo lo que esta conllevaría de negativo.
Pero si fundamental es la visión global y de futuro a la hora de concebir los límites -siempre revisables- del área metropolitana, tan importante es superar la actuación partidista que pueda obstaculizar acuerdos y la propia génesis del área metropolitana, argumentando razones espurias y egoístas.
Lo importante, en este punto de la Historia, es llegar al pacto de impulsar el área metropolitana de A Coruña cuanto antes, dejando abierta siempre el diálogo la susceptibilidad de introducir cambios en su conformación si a todos convieniese.

                                                               © El Correo Gallego     

Libre asociación en Arteixo para celebrar o San Xoan?

¿Vivimos nun Estado democrático?   Un grupo de veciños de Arteixo unidos pola súa ideoloxía (materializada nos proxectos de Alternativa dos ...