DEMASIADO RUIDO INNECESARIO

Dicen que no corren buenos tiempos para la poesía. Hay en torno a todos nosotros demasiado ruido, muchas interferencias, cruzadas, acerca de cuestiones banales y sin embargo las trascendentes, las que alcanzan las entrañas, son pasadas por alto. Predomina el rumor continuado sobre las formas, las apariencias y no se ahonda en la maduración. Se desprecia la sabiduría fruto del esfuerzo y de la experiencia y se da oportunidad a la ignorancia atrevida. Se apuesta por ser mercenario del dinero, admirador de la potencia de poseer frente a la grandeza de ser, único, irrepetible cual el que aborda el reto de crecer en valores y calidad humana. Hay una aceptación consentida detrás de la ocultación de la indigencia y de la desgracia de vivir en un lugar y en un tiempo equivocados, aun cuando sea a pocos metros de la plétora que anida en los paraísos egoístas e inaccesibles que satelizan aun las ciudades más míseras. Vendas egoístas y fáciles de aceptar con esa pretendida inocencia de los que viven un proyecto como si el Universo tuviera en ellos el principio y el final.

Sin embargo, la Historia es terca, y un día no muy lejano ya los poetas armarán sus palabras y las gentes humildes las utilizarán para saludar un nuevo mundo, donde los privilegios de sangre y las mafias serán aniquilados y será preciso enjugar las emociones en el principio del camino, allí donde se precisa firmeza en el pulso y claridad en la mente para trazar lo que conviene a todos. Sólo entonces, el mundo volverá a ser de todos y de nadie, sin las fronteras que el egoísmo ha ido levantando y sin los horrores con que el Poder ha ido roturando las almas amedrentadas de los hombres y mujeres que han perdido la poesía. ¡Qué hablen las palabras, como armas cargadas de futuro, para acallar tanta ignominia, tanta indignidad, tanta afrenta corrupta destrozando el fruto de esfuerzos generacionales!

© Santi Casal

In memoriam: Gabriel Celaya “La poesía es un arma cargada de futuro”.

A consolidación da pobreza

A VERDADEIRA LIÑA BERMELLA

Artigo 155 da Constitución, a “reforma” do Senado, trocos na Ley electoral, aforamentos... para cando entrarán tamén no debate das ideas, entre as súas señorías, os dramas diarios que viven as xentes do común?

A TVE, un medio presuntamente ao servizo do interese público, expón a través do programa de saúde matutino, que unha persoa pode comer san só por vinte euros ao día. Na súa dieta non poden faltar: zume de laranxa natural, aceite de oliva virxe, marmelada artesán, carne ou peixe na grella, hortalizas, 2 racións de ensalada e cinco pezas de froita, unha presa de verdura, cereais e pan integrais, arros ou brecol, a mais doutras cousas menores para media mañán e media tarde, como o queixo ou iogures. ¡Só con vinte euros ao día! E dicir, seiscentos ao mes. Nunha familia de catro membros, dous mil catrocentos euros. Iso por comer. Porque logo, tamén hai que calzar san, abrigarse, acender a lus, o termo, a cociña, a neveira e a ser posible a estufa. Tamén está a telefonía, a lus, auga, recollida do lixo e, probablemete, un coche, co seu seguro, itv., imposto de circulación e mantemento, sen contar que para que ande cumpre botarlle gasofa. Tamén importaría ter asegurar a vivenda, alugada ou hipotecada, alomenos a respecto do continente e da responsabilidade civil. Os fillos poida que teñan algunha necesidade acorde cos tempos e se cadra coa súa etapa na vida. Qudan fora de presuposto visitas ao bar, comidas fora, o cine, os caprichos, o suavizante, as barras de labios, o “After shave” e mesmo a escuma de before... a roupa e os zapatos teñen de durar e durar, e o xabrón da lavadora, a pasta de dentes, o desodorante, o papel hixiénico, o xel multiusos, o limpador, etc. etc. pois a ver que pasa. Iso sen contar as chantadas continuas que nos dá a Obsolescencia programada: cada mes hai que repoñer algunha lámpada, ou un manguito, ou reparar unha fuga, un electrodoméstico... ou se cadra tirar con il.

Hai centos de miles de fogares nos que non entra unha cadela; millóns cobrando 426 euros ou a Risga; outros tantos vivindo cun salario mínimo interprofesional e oito millóns de privilexiados nos que entran entre mil e mil cincocentos euros. Mesmo para estes, a cousa estaría en comer por eses vinte euros ao día todolos membros da familia, como de feito sucede no mellor dos casos, para poder pagar a vivenda e todolos demáis conceptos que nos fixeron evolucionar da vida de nómadas pernoctando en covachas a un estado de relación segura e amigable co medio, coa necesidade que temos de protección tendo en conta a nosa vulnerabilidade e tendo en conta que queremos unha vida para os nosos fillos que non sexa pior que a nosa.

Por tanto, a dieta saludable máis realista, hai que dicirllo a ese fato de pseudoperiodistas e médicos mercachifles que se poñen estupendos falando de reducir o culesterol, vai ser que se balancea sobre a existencia dos potaxes, lentellas, caldo, macarróns e máis lentellas. A obesidade aumento exponencialmente coa crise: os centolos, o xamón ibérico ou o besugo ao forno non engordan. E menos ainda se logo agarda o Spa-Ximnasio con coacher personal. O que engorda e a rabia, a ansiedade e as fariñas saturadas para saciar o corpo e enganalo por dúas cadelas.

España non é Grecia, dicía o de Pontevedra educado en el Roblecito e paseante en Sanjenjo. España non é Grecia! A desigualdade social e sete veces maior na pel de touro segundo o último estudo da OCDE. Esa é a realidade que di o galego que nunca fala galego cumpre asegurar e consolidar renovándolle o voto de confianza, para non caer en “perigosos experimentos, frivolidades e ocurrencias”.

Rajoy dando de comer aos menesterosos cando estaba na Oposición

UNHA LACRA CHAMADA MONARQUIA

A nosa Monarquía é unha lacra para a democracia. Ainda cando se tratara dunha tiranía da bondade, posto que subvertiría o dereito de todos a participar nas decisións que marcan o “destino”. A Monarquía puxo os cimentos dunha estrutura xerárquica na que o pagano é o pobo, os fidalgos expremen á xente e os nobres apretan aos fidalgos para artellar un lobby arredor da reencarnación de Deus na terra. A Monarquía ten moita responsabilidade no noso descolgue do progreso, do verquido de sangue inocente en defensa de intereses alleos ao benestar das xentes, e da pervivencia dos dogmas fronte ao diálogo. Os intereses da Igrexa apostólica e da Monarquía foron e van da man. O Vaticano exhorta ao españois para que apoien ao bipartito corrupto en aras da estabilidade política. E desde a Corte, pervive a prerrogativa de que o monarca, institucionalmente, tome partido por un líder concreto e o propoña para Presidente máis aló de que o Sistema de este país facilita maiorías de consenso e de que a suma de opcións minoritarias coincidentes no sustancial teñen dereito á preponderancia sobre outra unitaria que, ainda sendo a máis votada, non suma tanto como as outras xuntas.

A Monarquía e o Vaticano teñen medo de que se lles acabe o teto do que seguir tirando do leite. Xa o di o meu compañeiro de sección: “Hai que traballar coas mans”. Cumpría poñelos unha tempada a carjar areón na carroseta, cando as luvas mesmo queiman coa escarcha a cortar a pel e o alento forma estalactitas e estalagmitas ate o fondo das entrañas.

Estabilidade, credibilidade, confianza para os inversores, para o BCE, para Bruxellas, para as SICAVS, que ampliaron o patrimonio das empresas un cincuenta por cento neste anos en que unha grande parte da clase media española cruzou a verdadeira liña bermella, a da dignidade, para vivir maniatada por unha pobreza que, en moitos casos, esa clase política que avala a MONARQUÍA, ten convertido en miseria.

NON NOS REPRESENTAN

A Cousa Pública é deturpada. A Política concibida como un debate partidista, sectario, máis aló do que convén ou non ao conxunto dos cidadáns. O énfase sitúase na defensa dos grupos de poder e os cargos electos aspiran ao seu paraugas. A lectura entre liñas de algún líder para xustificar a imposibilidade de acordos como tamén para esgrimir a xenerosidade presunta nas cesións desenmascara a persoas malas, con maldade aínda máis gravosa tendo en conta a súa posición, mentireiras, adestradas no uso perverso da linguaxe para semellar que comprometen cousas transcendentes mesmo cando están rehuíndo, a través de sofismas, a asunción de compromisos. E todo ilo como entidades neuronales nunha maraña encenagada pola inmersión durante anos na delincuencia da súa clase: apropiación indebida, malversación de caudales públicos, nepotismo, tráfico de influencias, xestión temeraria… Non é nada novo. Os discursos de Cicerón e Séneca pintaban unha clase política idéntica á que instiga polos currunchos pacegos de San Jerónimo.

Hoxe, logo da tediosa e innecesaria exhibición protocolaria con que imbúen os seus privilexios, rematarán a sesión aberta ao fío da madrugada. É o xeito de amosar á opinión pública a súa disposición a deixarse o pelexo polo ben de España. Fano despois de dous meses rascando os collóns e denantes de voltar aos seus outros negocios, seica compatibles coa función pública. As nóminas non descansan, sen embargo, nin para ese cincuenta por cento de deputados cuxa voz nunha se ten escoitado na lexislatura, nin no Parlamento, nin en outros foros onde poderían defender o dereito a non morrer de fame, vítimas dos lobbies, dos pescadores do cerco, dos gandeiros, dos que cortan chapa. Debe de ser porque non teñen nada que dicir mais ca frases grandilocuentes sobre a defensa da unidade de España.